Οι Δον Κιχώτες του ελληνικού μπάσκετ (Γιώργος Χελάκης/ SportDay)

Kρίμα κι άδικο είναι να φύγει ο Παναθηναϊκός με το κεφάλι σκυμμένο από τη Μόσχα. Στο παρκέ φάνηκε αυτό που πάνω κάτω ήξεραν όσοι ασχολούνται με το ευρωπαϊκό μπάσκετ: ότι η Μακάμπι είναι ανώτερη ομάδα από τους «πράσινους». Οι περισσότεροι -και ο Νίκος Παπαδογιάννης– το έγραφαν πως ο Παναθηναϊκός ταξιδεύει στη ρωσική πρωτεύουσα έχοντας ως δυνατά χαρτιά του τον εξαιρετικό, πολυτροπαιούχο προπονητή του και την καρδιά του πρωταθλητή, που άλλη μία φορά -στην Μπολόνια- πήγε ως «τέταρτος» και τελικά το σήκωσε. Ολα αυτά σωστά. Ομως απέναντι στον δαιμόνιο Γασικεβίτσιους -με διαφορά καλύτερο παίκτη- στην Ευρώπη χρειαζόταν και κάτι παραπάνω. Μόνο μία φορά στο δεύτερο ημίχρονο ο Παναθηναϊκός ισοφάρισε τη Μακάμπι. Το ματς θύμισε κάπως ό,τι είχε πάθει ο Ολυμπιακός από τη Ρεάλ των Σαμπόνιας, Αρλάουκας στη Σαραγόσα.

Από μόνη της η παρουσία της ομάδας των αδελφών Γιαννακόπουλων στη Μόσχα μπορεί να θεωρηθεί επιτυχία. Για μεγαλύτερες προσδοκίες θα έπρεπε να είχε γίνει μεγαλύτερη επένδυση. Πού ακριβώς όμως έπρεπε να επενδύσουν ο Παύλος και ο Θανάσης; Από πού να περιμένουν απόσβεση –έστω ενός μέρους– των χρημάτων που θα επενδύσουν; Το ελληνικό πρωτάθλημα απαξιώνεται χρόνο με το χρόνο. Η σύγκριση των ποσών που ξόδευαν οι ομάδες πριν από δέκα χρόνια με αυτά που ξοδεύουν τώρα είναι διαφωτιστική. Τα λεφτά που πέφτουν στο μπάσκετ έχουν μειωθεί τουλάχιστον στα μισά. Μόνοι Δον Κιχώτες που κυνηγούν ανεμόμυλους έμειναν τα αδέλφια. Ξοδεύοντας περίπου τα μισά, θα μπορούσαν να είχαν την ομάδα τους κυρίαρχη στην Ελλάδα και ευπρεπή στην Ευρώπη. Το πολύ πολύ, αντί να ρίχνουν σαράντα πόντους διαφορά στον «αιώνιο» αντίπαλο, να τον νικούσαν χωρίς να τον συντρίβουν. Πάει πολύ να αδειάζουν το πορτοφόλι τους μόνο και μόνο για να «τσακώνονται» για το ποιος από τους δύο θα κοιμηθεί το βράδυ του τελικού αγκαλιά με το τρόπαιο.

Η ήττα του Παναθηναϊκού δείχνει παραστατικά πού βρίσκεται το ελληνικό μπάσκετ. Μια ματιά στο πού βγάζουν πλέον το παντεσπάνι τους οι καλύτεροι Ελληνες μπασκετμπολίστες και στο πόσοι από αυτούς βρίσκονται στη Μόσχα, αλλά με άλλη φανέλα, φανερώνει τη μεγάλη αλλαγή. Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχαν σπουδαίες ελληνικές ομάδες. Τώρα όλες έχουν κοντύνει, ψωνίζουν ξένους από το πανέρι και συχνά τους αφήνουν απλήρωτους. Ο Παναθηναϊκός, σε πείσμα των καιρών και των οικονομικών δεδομένων, με οδηγό το γεροντικό πείσμα των δύο αδελφών και την αγάπη τους για την ομάδα, συνεχίζει μόνος. Στο αεροδρόμιο, την ώρα της επιστροφής, οι παίκτες αξίζουν ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη για την προσπάθεια. Ο Παύλος και ο Θανάσης αξίζουν ένα γερό χειροκρότημα. Οχι για όσα έκαναν, αλλά για όσα -κόντρα στην ελληνική μπασκετική πραγματικότητα- θα συνεχίσουν να κάνουν.