Πριν γράψω τις πρώτες λέξεις ο Μιχάλης Τσόχος άρχισε να μου υπαγορεύει. Μεταφέρω αυτολεξεί. «Είδα το πρωί ένα ματς ποδοσφαίρου Γυναικών για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Είδα και το Ντιναμό - Παναθηναϊκός. Στο βίντεο για να το ξαναδώ θα έβαζα το ματς Γυναικών» Ετοιμος, λοιπόν, ο πρόλογος. Πάμε στο κυρίως θέμα.
Ο Παναθηναϊκός πήρε γομολάστιχα κι έσβησε τις καλές εντυπώσεις που δημιούργησε στο πρώτο ημίχρονο του ματς στο ΟΑΚΑ. Σχεδόν ίδιοι παίκτες, τελείως διαφορετική εικόνα αλλά και διάθεση. Ενας βαρύς Παναθηναϊκός, άκεφος, χωρίς να απειλεί, τα άφηνε όλα μισοτελειωμένα κι από πάνω ένιωθε την απειλή της Ντιναμό, που ήθελε να του βάλει ένα γκολ.
Ο Τεν Κάτε έβγαλε πάνω στο μισάωρο τον Μάντζιο. Η κίνησή του θα μπορούσε να έχει έναν ισχυρό συμβολισμό. Ο νεαρός φορ έκανε ό,τι κι η ομάδα στο σύνολό της. Φλυαρούσε με την μπάλα, την κρατούσε περισσότερο από όσο χρειαζόταν και την έδινε λάθος.
Ο προπονητής έδειξε και πάλι ότι δεν μασάει. Ξεμπέρδεψε με τον κακό Μάντζιο στο μισάωρο, άλλαξε το σύστημα σε κάτι σαν 3-6-1 και άφησε πάλι στον πάγκο τον Γιώργο Καραγκούνη. Μάλλον κάτι θέλει να μας πει ο ποιητής... Ο,τι κι αν μας πει, όμως, θα κριθεί από αυτά που θα μας δείξει. Χθες μας έδειξε λίγα πράγματα. Ο κουμανταδόρος Σωτήρης Νίνης έμεινε στα ρηχά, ο Χριστοδουλόπουλος ως αριστερός χαφ-εξτρέμ ήταν απών για ένα ημίχρονο και ο Σαλπιγγίδης δεν μπόρεσε αυτή τη φορά να «τρυπήσει» τον προσωπικό του αντίπαλο. Ο Τεν Κάτε θέλησε να ξεμουδιάσει για μισή ώρα τον Ζιλμπέρτο Σίλβα και το πέτυχε. Ο Βραζιλιάνος σταρ έπαιξε συντηρητικά, φροντίζοντας να καθοδηγεί μέσα στο γήπεδο τους συμπαίκτες του, όπως έκανε παλιότερα ο Πάουλο Σόουζα. Η είσοδος του Γιώργου Καραγκούνη, σε συνδυασμό με την αριθμητική υπεροχή των «πρασίνων», άλλαξε τη ροή του παιχνιδιού και μετρίασε κάπως τις εντυπώσεις. Ομως ο χθεσινοβραδινός Παναθηναϊκός δεν έπεισε, δεν έδωσε υποσχέσεις. Η εξασφάλιση της πρόκρισης αποδείχτηκε σχετικά εύκολη υπόθεση. Τόσο εύκολη, που δεν τη χάρηκαν οι οπαδοί της ομάδας. Περίμεναν εμφάνιση με γκολ και φάσεις για να ενθουσιαστούν. Θα περιμένουν με την ελπίδα πως ο Τεν Κάτε δεν αρκείται στις διαπιστώσεις των προβλημάτων, αλλά τα λύνει.