The king is gone, but he's not forgotten

Η φωτογραφία δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στην αγγλική «Sun». Η ιταλική «Gazzetta dello Sport» δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη και την αναδημοσίευσε την Τρίτη που μας πέρασε με τη λεζάντα «Ρονάλντο, τι κοιλάρα είναι αυτή που έχεις;». Δεν διασκέδασα καθόλου ούτε με την εικόνα ούτε με τη φράση που τη συνόδευε. Η θέα του κορμιού ενός αθλητή που πάνω του χτίστηκε μια καριέρα που πολλοί θα ζήλευαν, σταφιδιασμένο από τις καταχρήσεις και την αδράνεια, μόνο θλίψη μου προκαλεί. Ο ίδιος, βέβαια, προσπάθησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις. «Στη Μίλαν δεν έχουν κανένα λόγο να ανησυχούν. Σε είκοσι μέρες το πολύ θα είμαι έτοιμος», δήλωσε. Ο Ρονάλντο προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του -εκτός από τους άλλους- ότι οι «ροσονέρι» ακόμα τον χρειάζονται. Εδώ βρίσκεται το πραγματικό δράμα. Αποκλείεται μέσα του να μην αντιλαμβάνεται ότι έπειτα από τρεις σοβαρούς τραυματισμούς και μια μεγάλη περίοδο απραξίας είναι αδύνατον να ανταποκριθεί στις υψηλές απαιτήσεις μια ομάδας σαν τη Μίλαν, ότι είναι αδύνατον να αποδώσει ποδόσφαιρο υψηλού επιπέδου. Γνωρίζει καλά, έστω κι αν προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από τις λέξεις, ότι οι μέρες της αποθέωσης και των μεγάλων στιγμών έχουν βασιλέψει μια για πάντα στη χώρα της μνήμης.

Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Ακόμα κι αν βρίσκεται σε μια ηλικία που πριν από μερικά χρόνια θα τη θεωρούσαμε την πλέον ώριμη στην καριέρα του, με τα σημερινά δεδομένα αποτελεί ένα μοντέλο έτοιμο προς απόσυρση.

Κάποτε απολαμβάναμε για μια δεκαετία και βάλε παικταράδες όπως ο Μπεκενμπάουρ, ο Μίλερ, ο Μπράιτνερ, ο Κρόιφ, ο Νέεσκενς, ο Χάαν, ο Κρολ, ο πρόεδρος Πλατινί, ο Ζιρές, ο Ματσόλα, ο Φακέτι, ο Ρίβα, ο Ριβέρα, ο Κόντι, ο Φαλκάο, ο Σερέζο και τόσοι άλλοι. Οι εποχές αυτές, δυστυχώς για τους παίκτες αλλά και για μας, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Τώρα το προσδόκιμο «ζωής» ενός ποδοσφαιριστή είναι 5 χρόνια. Σε αυτό το μικρό αντικειμενικά διάστημα θα δώσει περίπου 350 αγώνες σε υψηλό επίπεδο! Ασύλληπτο νούμερο! Υπό αυτές τις συνθήκες ένας τουλάχιστον σοβαρός τραυματισμός θεωρείται αναμενόμενος. Το άσχημο είναι ότι μετά το μοιραίο οι παίκτες πολύ δύσκολα θα επανέλθουν στην αρχική κατάσταση. Οι περισσότεροι θυμίζουν ρεπλίκες των μοντέλων που οι ίδιοι λανσάρισαν στην ποδοσφαιρική αγορά, η οποία, όσο κι αν ακούγεται κυνικό, βρίσκει τρόπους να τους αντικαταστήσει.

Ο Ετό, ο Φρινγκς, ο Κουράνι, ο Οουεν, ο Σισέ, ακόμα κι ο Ροναλντίνιο, που αμφισβητείται έντονα, αλλά και ο μεγάλος Ανρί, που πρόσφατα στην «Equipe» δήλωσε ό,τι πιο ανθρώπινο έχει εκφράσει ποδοσφαιριστής στις μέρες μας, ότι δηλαδή οι στιγμές με την κόρη του τον ενδιαφέρουν πια περισσότερο από το ποδόσφαιρο, όλοι αυτοί και τόσοι άλλοι -ο κατάλογος δυστυχώς είναι μακρύς- δεν κατάφεραν μετά τον τραυματισμό τους να σκαρφαλώσουν και πάλι στο όχημα που θα τους οδηγούσε σε νέες επιτυχίες. Το φταίξιμο δεν είναι δικό τους. Απλώς όλα γυρίζουν σαν τρελά, ρόδες που πάν' στο πουθενά, όπως λέει και το τραγούδι. Ρόδες που πάν' στο πουθενά, αυτό είναι το ποδόσφαιρο στις μέρες μας.

Ελπίζω τη φωτό με τον Ρονάλντο και την κοιλιά του σε δημόσια θέα να τη δει ο πρόεδρος Πλατινί, που δεν έπαιξε απλώς μπάλα στη ζωή του, αλλά πρωταγωνίστησε. Ελπίζω κοιτώντας τη με προσοχή να σκεφτεί στην ηλικία του Ρονάλντο πόσα ποδοσφαιρικά όνειρα του επιτρεπόταν ακόμα να κάνει αλλά και να ζήσει. Ισως τότε να αναθεωρήσει πολλά από αυτά που θεωρούμε όλοι μας δεδομένα. Ελπίζω, ακόμη, να μη σκεφτεί ότι στην ηλικία του Βραζιλιάνου είχε κερδίσει μόνο τα μισά από τα χρήματα που κέρδισε αυτός, διότι τότε θα επιβεβαιώσει αυτό που φοβόμαστε όλοι μας, αλλά ντρεπόμαστε ή δεν θέλουμε να το παραδεχθούμε από αγάπη για το άθλημα. Οτι το ποδόσφαιρο στις μέρες μας είναι μόνο -αν όχι κυρίως- χρήματα!