Ούτε στο Μπανγκλαντές, κύριε Σκόρδα

Ακουσα και διάβασα με πολλή προσοχή τη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε ο πρόεδρος του Αρη Λάμπρος Σκόρδας. Συνέντευξη τύπου - τρόπος του λέγειν. Περισσότερο με διάγγελμα έμοιαζε, από αυτά που στήνουν απολυταρχικά καθεστώτα. Οταν σε μια συνέντευξη η μόνη καίρια ερώτηση που σου επιτρέπεται να θέσεις, χωρίς να δημιουργήσει πρόβλημα τόσο σε σένα όσο και στο μέσο που εργάζεσαι, είναι «όσο του μηνός έχουμε ή κάνει όντως πολλή ζέστη», τότε δεν κατάλαβα για πια συνέντευξη Τύπου μιλάμε. Οπως επίσης αδυνατώ να κατανοήσω το γεγονός -και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τον Αρη- πώς γίνεται μια συνέντευξη να κλείνει εν μέσω χειροκροτημάτων και επευφημιών προς το πρόσωπο του ισχυρού άνδρα που την οργάνωσε, από οπαδούς της ομάδας.

Το έχω ξαναγράψει και κανένας Σκόρδας δεν μπορεί να μου αλλάξει την άποψη. Τα τελευταία χρόνια η Θεσσαλονίκη έχει βολευτεί πίσω από τις αδικίες που συντελέστηκαν στο παρελθόν ή που συντελούνται ακόμη εις βάρος της, για να δικαιολογεί τη μετριότητά της ή αν θέλετε για να δικαιολογεί την ανικανότητα όλων αυτών να την απαλλάξουν από τον ρόλο του κομπάρσου. «Αν η απάντηση είναι φταίει το σύστημα, η ερώτηση θα πρέπει να ήταν μεγάλη μαλακία», έγραφε κάποτε σε ένα τοίχο στα Εξάρχεια. Συνεπώς, η συνήθης επωδός των ημερών, ότι δηλαδή για όλα φταίει το σύστημα ή προς το ποδοσφαιρικότερο η Αθήνα η γαμημένη, δεν φανερώνει τα βρόμικα κέντρα λήψης αποφάσεων και τη διεφθαρμένη εξουσία -αυτά τα ξέρουν ακόμη και τα μωρά παιδιά- αλλά την ένδεια μέσων και πρακτικών για ανατροπή τής κατάστασης.

Οταν ο Αρης κυριαρχούσε στο μπάσκετ και σάρωνε τίτλους και διακρίσεις, όταν ο ΠΑΟΚ πρωταγωνιστούσε στο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, όταν ο Αρης πήγαινε στο μπαράζ σαν ακλόνητο φαβορί και εντυπωσίαζε με τις εμφανίσεις του στην Ευρώπη, δεν υπήρχε κατεστημένο. Είχε πάρει ρεπό αφήνοντας τις ομάδες της Θεσσαλονίκης να δρουν ανεξέλεγκτα. Πολύ απλά, οι ομάδες της πόλης την περίοδο εκείνη κατάφεραν να εκμεταλλευτούν τις συγκυρίες και τις περιστάσεις έχοντας στο τιμόνι τους ανθρώπους που ήξεραν πώς να τις χειριστούν. Και τότε υπήρχαν βρόμικα κέντρα και σήμερα υπάρχουν και αύριο… μακάρι να μην υπάρχουν. Το θέμα, όμως, είναι αν εσύ που τα επικαλείσαι έχεις σχέδιο και κυρίως ικανότητα στην αρχή να τα τραυματίσεις και μετά να τα ανατρέψεις.

Αν όχι, τότε στη θέση του μεγάλου κατεστημένου φτιάχνεις ένα άλλο μικρότερο κατεστημένο, της μιζέριας, της στείρας άρνησης και του απομονωτισμού, καταγγέλλεις κάθε τόσο τα βρόμικα συμφέροντα και καθάρισες. Κάτι σαν την Αλβανία επί Εμβέρ Χότζα.

«Επικρατεί μια υποκουλτούρα που δεν υπάρχει ούτε την Ταϊλάνδη ούτε στο Μπανγκλαντές, που προηγούνται στη διαφθορά στον παγκόσμιο χάρτη», τόνισε σε ένα σημείο της συνέντευξης του ο Σκόρδας. Δεν διαφωνώ, σωστά το επισήμανε. Πρόκειται όμως για την ίδια υποκουλτούρα που τρομοκρατεί δημοσιογράφους, που απειλεί, που ρίχνει λάσπη, που κυνηγάει μέσα από ραδιόφωνα και έντυπα τα οποία ελέγχει όλους αυτούς που τολμούν να έχουν διαφορετική άποψη από την επίσημη γραμμή που έχει επιβάλει η κίτρινη ΠΑΕ και τα όργανά της, καταγγέλλοντάς τους μάλιστα ως υπαλλήλους των δόλιων κέντρων. Ε, αυτά είναι που δεν συμβαίνουν ούτε στην Ταϊλάνδη ούτε στο Μπανγκλαντές, κύριε Σκόρδα.

Οπως δεν συναντιέται ούτε στο Μπανγκλαντές ούτε και στην Ταϊλάνδη ο πρόεδρος μιας ομάδας να ισχυρίζεται ότι ο Αρης δεν έχει κανένα ταμπού να μην πουλήσει τον ποδοσφαιριστή Παπαδόπουλο, αλλά θέλει οι διαπραγματεύσεις να γίνονται με τους δικούς του όρους. Τώρα αν οι όροι αυτοί συμφέρουν ή όχι τον επαγγελματία ποδοσφαιριστή Παπαδόπουλο, αυτό είναι κάτι που το παραβλέπουμε στις πολιτισμένες κοινωνίες.

Αυτό και αν δεν συναντιέται σαν περιστατικό στις υπανάπτυκτες χώρες. Το γεγονός ότι: «Ο Αβραάμ κλήθηκε και του ζητήθηκε να μην πάρει μέρος στην "πρώτη", επειδή πίστευα ότι θα υπήρχαν αποδοκιμασίες προς το πρόσωπό του. Η θέση του ήταν ότι έπρεπε να πάρει μέρος στην προπόνηση και τη σεβαστήκαμε». Απόλυτα, αφήνοντάς τον βορά σε όλους αυτούς που τον έβριζαν χυδαία, που του πετούσαν χαρτονομίσματα, αυτόν που ακολούθησε την ομάδα στη Β' Εθνική, που έπαιζε έχοντας έξι μήνες πρόβλημα στους κοιλιακούς, πονούσε αλλά έπεφτε στα πόδια των αντιπάλων, αυτόν που πάντα φρόντιζε να δίνει τον καλύτερό του εαυτό, αυτόν που ήταν ο καλύτερος στο κρισιμότερο ματς της περσινής περιόδου. Στο τελικό. Σεβαστήκατε απόλυτα την επαγγελματική του ευσυνειδησία να προπονηθεί αφήνοντάς τον στις ορέξεις των δίκαιων κριτών. Τα πυρά εξάλλου δεν ήταν αληθινά. Μετά τον συνοδεύσατε νοερά, λόγω προφανώς ανειλημμένων υποχρεώσεων, έξω από το γήπεδο, εκεί που τον περίμενε να τον πάει καροτσάκι η κίτρινη εθνοφρουρά, ευχαριστώντας τον για όλα αυτά που πρόσφερε στην ομάδα. Λίγο παράξενη συμπεριφορά για μια ομάδα που σύμφωνα με τα λεγόμενα του πρόεδρου της επιθυμεί να εγκαταστήσει έναν νέο ποδοσφαιρικό πολιτισμό, και από μια διοίκηση ανθρώπων με αρχές και προσωπικότητα.

Ούτε στο Μπανγκλαντές και στην Ταϊλάνδη δεν δίνεις 2 εκατ. για 5 χρόνια ανανέωση συμβολαίου στον παίκτη που διεκδικούν οι πρώτες βαθμολογικά ομάδες, τονίζοντας μάλιστα το ποσό για λόγους εντυπωσιασμού και προσφέροντάς του κλιμακωτά την πρώτη χρονιά 300! (δηλαδή λιγότερες αποδοχές από κάποιους συμπαίκτες του που δεν έχουν κάν προσφορά από άλλον σύλλογο), τη δεύτερη 350 και μετά; Δεν έχει σημασία. Σε πουλάμε και τελειώσαμε….

Ούτε στο Μπανγκλαντές και στην Ταϊλάνδη κατηγορείς ανοιχτά τον πλέον ικανό προπονητή της χώρας - τον οποίο έφερες στην ομάδα για να αλλάξεις τα δεδομένα, όπως δήλωνες κατά την άφιξή του, ότι είχε συμφωνήσει με τον Παναθηναϊκό και «δεν μας συγχώρησε ότι δεν τον αφήσαμε να υπογράψει». Από τη στιγμή που συμφώνησε «ο ξεφτίλας» και δεν τίμησε το συμβόλαιό του, η ηθική και η περηφάνια που κάθε τόσο επικαλείσαι επιβάλλει να τον στείλεις στον αγύριστο. Αν δεν το κάνεις τη στιγμή που υποπίπτει στην αντίληψή σου, τότε η εκ των υστέρων επίκληση αυτού του σεναρίου συνωμοσίας δεν έχει καμία βαρύτητα. Ομως μετά την ήττα του τελικού ο Αρης χρειαζόταν οπωσδήποτε μια νίκη σε επικοινωνιακό επίπεδο, και η περίπτωση Μπάγεβιτς ερχόταν γάντι. Καλός ο Μπάγεβιτς όταν έθετε εκτός αποστολής τον Αμορόζο, κακός όταν ήθελε τον Παπαδόπουλο. Στον πρώτο είχαμε να δώσουμε, στον δεύτερο είχαμε να πάρουμε…

Ούτε στο Μπανγκλαντές αντικαθιστάς τον Μπάγιεβιτς με συνοπτικές διαδικασίες, με έναν προπονητή που αντικειμενικά δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί του ούτε σε ικανότητες ούτε σε εμπειρίες, πολύ δε περισσότερο σε κύρος και εκτόπισμα.

Δεν ξέρω αν ο Αρης στο πρόσωπο του Μπάγεβιτς έχασε άλλη μια μεγάλη ευκαιρία για να πρωταγωνιστήσει. Στο ποδόσφαιρο ευκαιρίες παρουσιάζονται συχνά. Το θέμα είναι ότι σε αυτή την ομάδα δεν μπορεί να στεριώσει προπονητής –μετρήστε πόσοι παρήλασαν τα τελευταία χρόνια- ούτε άλλος συνεργάτης εκτός από την κλειστή παρέα του προέδρου. Ολοι έρχονται μετά βαΐων και κλάδων και διώκονται με τον χειρότερο τρόπο σε σύντομο χρονικό διάστημα ως ανίκανοι ή ως ύποπτοι τέλεσης αξιόποινων πράξεων σε βάρος του Αρη. Ούτε τις θετικές συγκυρίες ούτε τα καλά που έρχονται στον δρόμο της δείχνει να μην μπορεί να εκμεταλλευτεί και να κεφαλαιοποιήσει αυτή η ομάδα. Και αυτό καθιστά το μέλλον της αβέβαιο. Οσο για τους βρόμικους μιζαδόρους και τη νομενκλατούρα του σταρ σίστεμ που είναι υπεύθυνη για τη νοσηρή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει –το δίχως άλλο- η χώρα, κανένα πρόβλημα. Ολοι αυτοί τρίβουν τα χέρια τους στο σκεπτικό ότι οι αντίπαλοί τους είναι άνθρωποι τόσο βερμπαλιστές, τόσο ηθικά ανακόλουθοι και ανεπαρκείς ώστε να μην μπορούν να ανατρέψουν την παγιωμένη αυτή κατάσταση.