Αρης για να γουστάρεις (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Ρε, δεν πα' να λέτε ό,τι θέλετε, ότι ο Αρης δεν έχει ομάδα, ότι φέτος μπορεί να πέσει κατηγορία (όποιος το εύχεται να του πέσει ό,τι πέφτει), ότι δεν είναι εικόνα αυτή που παρουσιάζει και τέλος ότι κανείς δεν θυμάται την τελευταία φορά που η ομάδα αυτή νίκησε στο πρωτάθλημα.
Εγώ ξέρω άλλα και αυτά θα πω. Οτι ο Αρης έχει φανέλα, έχει ιστορία και κόσμο που πολλοί αναλυτές θα ζήλευαν. Οτι για να φτάσεις τελικό δεν αρκεί να έχεις καλή ή πολύ καλή ομάδα, χρειάζονται κι άλλα, πολλά και σημαντικά. Πάνω απ' όλα, να έχεις το ειδικό βάρος για να ανταποκριθείς στις δύσκολες συνθήκες. Να κάνεις δηλώσεις, να βγάζεις ανακοινώσεις, να μεταφέρεις το παιχνίδι έξω από τον αγωνιστικό χώρο είναι εύκολο. Το δύσκολο είναι να αποδείξεις όλα αυτά στις τέσσερις γραμμές ενός γηπέδου. Με το που σκόραρε νωρίς νωρίς χθες στην Ξάνθη ο Μπενίσκος, ο Αρης ήταν ήδη φιναλίστ. Δεν ήταν θέμα μέρας, ήταν θέμα νοοτροπίας. Το να νικήσουν οι «κίτρινοι» την Ευρωπαία Ξάνθη δεν είναι άθλος, είναι καθήκον. Αθλος –και οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε– είναι αυτό που κατάφερε η Ξάνθη. Να βγει στην Ευρώπη και να φτάσει μέχρι τον ημιτελικό. Στην ιστορία του Αρη, όμως, υπάρχουν τέτοιες σελίδες, τέτοια παιχνίδια, τέτοιες τραγωδίες, αν θέλετε, αλλά και στιγμές δόξας. Η ιστορία νίκησε χθες και έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Γιατί άλλο είναι να παίζεις στον Αρη και άλλο στην Ξάνθη. Οπως άλλο να φοράς τη φανέλα της Μπάρτσα και άλλο της Σαλαμάνκα. Οι φανέλες μεταμορφώνουν ποδοσφαιριστές. Από μέτριους τους καθιστούν πρωταγωνιστές, αλλά και το αντίθετο, για όλους αυτούς που δεν άντεξαν το βάρος τους. Ο φετινός Αρης δεν είναι καλή ομάδα, να το παραδεχτώ. Αλλά από την πρώτη αγωνιστική παλεύει με όλους και πάντα. Αποπνέει κι αυτός υγεία, όχι μόνο η ΑΕΚ. Ο κόσμος, οργανωμένοι και μη, είναι δίπλα του. Πάει παντού, δεν γκρινιάζει, περιμένει. Οπως έμαθε να περιμένει τόσο καιρό. Αυτός ο Αρης, με τα τόσα χρέη, έτοιμος να καταρρεύσει, κατάφερε τα τελευταία τρία χρόνια να παίξει σε δύο τελικούς. Αν αυτό το κατόρθωνε μια ομάδα των Αθηνών, θα ήταν μόνιμα πρωτοσέλιδο. Με μπάτζετ υπογείου και όχι ρετιρέ, με έναν προπονητή στον κόσμο του, δεν διεκδικεί τίποτα περισσότερο από την αξιοπρέπειά του. Χτίζει για το μέλλον, με παίκτες που χάνουν και ξαναβρίσκουν την αυτοπεποίθησή τους σχεδόν σε κάθε παιχνίδι. Δεν γουστάρω να τον λυπηθεί κανείς τον Αρη, ούτε να τον συμπαθούν επειδή τώρα περνάει δύσκολα, το έχω γράψει πολλές φορές και δεν θα σταματήσω να το γράφω. Αλλά πού και πού, όταν τα ανακλαστικά του λειτουργούν (όπως λειτούργησαν καλή ώρα χθες) θα υπενθυμίζει σε κάποιους ότι οφείλουν να τον σέβονται. Δεν έχει ανάγκη κανέναν. Οταν κάποτε κάποιοι ισχυροί ξεπουλούσαν την αξιοπρέπειά τους γλείφοντας εκεί που έφτυναν, ο Αρης έπεφτε κατηγορία. Εχουμε περάσει τόσα με αυτήν την ομάδα, που όλα από εδώ και πέρα θα είναι χαρές. Το μόνο που φοβάμαι είναι μη φαγωθούμε μεταξύ μας. Ολα τα άλλα θα γίνουν και θα είναι γιορτινά. Οταν πριν από λίγο καιρό από αυτήν τη στήλη έγραφα ότι το μέλλον θα είναι κίτρινο, κάποιοι γελούσαν ειρωνικά. Κίτρινο θα είναι, με τον θεό του πολέμου πρωταγωνιστή, για να μη νομίζουν οι πονηροί ότι εννοώ άλλη ομάδα. Οσο για τον τελικό, δεν έχω προτιμήσεις. Θα είμαι εκεί, υπερήφανος που είμαι Αρης και αυτό μου φτάνει.