Ο Παναθηναϊκός, ομάδα της κοινής λογικής (Sportday / Γιώργος Χελάκης)

Ο Αλμπέρτο Μαλεζάνι και ο Τότης Φυλακούρης είναι το πιο χαριτωμένο δίδυμο στους ελληνικούς πάγκους. Διαχυτικοί, χωρίς ατσαλάκωτα κοστούμια και σιδερωμένους τρόπους, απειλούν να γκρεμίσουν όλα τα στερεότυπα του ηγεμόνα των αποδυτηρίων και του πάγκου που λέγεται κόουτς. Αν και το ρεπορτάζ δεν μας έχει εφοδιάσει με τέτοια στοιχεία, δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι ο Ιταλός κάνει του κεφαλιού του χωρίς να αξιοποιεί τις εμπειρίες και το θυμικό του μέγιστου Τότη.

Ο Φυλακούρης είναι πιο «πράσινος» και από το φύλλο του πλάτανου τον Μάη μήνα. Ταυτόχρονα, πετυχαίνει χάρη στην ανεπιτήδευτη συμπεριφορά του να είναι ευχάριστος και, πάντως, όχι αντιπαθής σε κάθε «κόκκινο» ή «κίτρινο». Οι επιστημονικές του γνώσεις γύρω από το άθλημα είναι περιορισμένες κι έτσι έχει ένα σοβαρό πλεονέκτημα. Μένει μακριά από τις περίπλοκες αναζητήσεις περί των συστημάτων ανάπτυξης μιας ομάδας στο γήπεδο και αρκείται στα καθιερωμένα. Οι ποδοσφαιρικές σπαζοκεφαλιές που στοίχισαν κάποτε στον Μαντζουράκη τη θέση στον πάγκο του Ολυμπιακού, είναι κουβέντες χωρίς περιεχόμενο για τον Τότη. Οι ρόμβοι με τα κλικ, το 4-3-1-2 και λοιπές προσθαφαιρέσεις, για να φτάσουμε στο δέκα, είναι ψιλά γράμματα. Μαλεζάνι και Τότης γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο δυνατός αντίπαλος (π.χ. Ολυμπιακός) θέλει τρία σέντερ μπακ για να γίνει η δουλειά (Κώτσιος-Γκούμας-Μόρις).

Ο μπόσικος αντίπαλος (π.χ. Χαλκηδόνα) θέλει τρεις επιθετικούς (Γκέκας-Παπαδόπουλος-Κωνσταντίνου). Την ώρα που ο Μπάγεβιτς και ο Σάντος ταλαιπωρούνται επιχειρώντας να λύσουν συστήματα εξισώσεων με δύο αγνώστους, στην Παιανία δουλεύουν με εργαλείο την απλή αριθμητική. Ο Παναθηναϊκός στηρίζεται στο υλικό του και λιγότερο στις προπονητικές εμπνεύσεις. Οι άλλοι δύο, ειδικά ο Ολυμπιακός, ανακατεύουν συνεχώς την τράπουλα. Επειδή τις περισσότερες φορές στους πάγκους κάθονται κοινοί θνητοί και όχι μάγοι, δεν βγαίνει τελικά ο λαγός από το καπέλο. Ίσως γι' αυτό ο Παναθηναϊκός της κοινής λογικής βρίσκεται, τρεις αγωνιστικές πριν από τη λήξη, με πλεονέκτημα.