Ραντεβού τον Σεπτέμβριο

Η σούμα λέει τρεις ήττες σε ισάριθμους αγώνες, μηδέν βαθμούς, ένα γκολ. Θέλει πολλή δουλειά αυτή η Εθνική. Την επιτυχία του 2004 δεν τη διαχειριστήκαμε σωστά, με όλα τα θετικά να έχουν συμμαχήσει για να μας βοηθήσουν. Να δούμε τώρα πώς θα διαχειριστούμε τις ήττες, που δεν θέλουν πολύ να μας πάνε πίσω σε χαλεπούς καιρούς.

Η Εθνική έχασε από μια ομάδα της Ισπανίας που η ποιότητα των παικτών της, ακόμα και αν αποτελούν την δεύτερη επιλογή του προπονητή της, δεν σου δίνει περιθώρια να την υποτιμήσεις. Οι χτυπητές αδυναμίες μας για μια ακόμα φορά ξεδιπλώθηκαν στον αγωνιστικό χώρο του «Βαλς Σιζενχάιμ». Αδυναμία να κρατήσουμε μπάλα όταν οι συνθήκες το επέβαλλαν, αδυναμία να κοντρολάρουμε τον ρυθμό, αδυναμία στην αλληλοκάλυψη -η περιβόητη ελληνική συνοχή έχει χαθεί εντελώς-, αδυναμία να αλλάξουμε τον ρυθμό του παιχνιδιού και να επιβάλουμε τον δικό μας, αδυναμία στη συνεννόηση των γραμμών, με αποτέλεσμα στη εκδήλωση των επιθετικών πρωτοβουλιών να αργούμε δίνοντας την ευκαιρία στον αντίπαλο να ανασυνταχθεί, στη δε αμυντική λειτουργία να έχουμε καθυστερημένες επιστροφές που μας στοίχισαν και, τέλος, αδυναμία να σταματήσουμε τα επιθετικά ατού του αντιπάλου.

Το οικοδόμημα δεν θέλει γκρέμισμα. Εχει καταρρεύσει από μόνο του. Καινούργια σχέδια θέλει και ανακατασκευή. Από την Εθνική, πάντως, που είδα με τη Σουηδία, ειλικρινά προτιμώ τη χθεσινή. Είχε περισσότερη τόλμη, διάθεση να πάει την μπάλα μπροστά, έστω και με αυτοσχεδιασμούς, διάθεση να απαντήσει στις δύσκολες στιγμές ακόμα και με άναρχη ανάπτυξη, διάθεση να δείξει ότι δεν αρκείται σε ένα ρόλο καθαρά παθητικό, αλλά μπορεί να είναι δημιουργική. Μόνο που δεν ξέρει πώς να το κάνει, γιατί δεν έχει εξασκηθεί. Μουτζουρώνει, φτιάχνει κάποια σχήματα που δυσκολεύεσαι να καταλάβεις τι παριστάνουν, αλλά από την πραγματική ζωγραφιά απέχει πολύ.

Ομως, πάνω σ' αυτή τη διάθεση και τη φιλοσοφία πρέπει να χτιστεί η ομάδα του αύριο. Πάνω στη διάθεση και τη φιλοσοφία που επιζητούν το κάτι παραπάνω. Που επιζητούν την τύχη ενός παιχνιδιού να την ορίζει η ίδια η ομάδα και όχι η τύχη και οι προσευχές. Μια ομάδα που θα έχει να παρουσιάσει ορθολογιστική ανάπτυξη, έτοιμη να αντιμετωπίσει -ανεξάρτητα αν της βγει ή όχι στο παιχνίδι της- την κάθε δυσκολία που θα βρει μπροστά της. Αυτά θα πρέπει να είναι τα χαρακτηριστικά της αυριανής Εθνικής. Μιας Εθνικής με ταυτότητα. Παίκτες υπάρχουν, το ίδιο και το ταλέντο.

Η νέα φουρνιά δεν υστερεί των παλαιοτέρων. Τσαγανό και πείσμα έτσι κι αλλιώς μας χαρακτηρίζουν ως λαό, οπότε να μη λέμε πολλά. Ας αλλάξουν αυτοί που πρέπει μυαλά, ας αφήσουν κατά μέρος του εγωισμούς και τις αντιπαλότητες με τους φανταστικούς εχθρούς και τα φανταστικά μέτωπα. Ας δουν από την αρχή ψύχραιμα τους αγώνες αυτού του Euro για να συνειδητοποιήσουν τα λάθη τους και να ξεχωρίσουν τα σωστά κι έπειτα με τα μούτρα στη δουλειά. Ραντεβού τον Σεπτέμβριο.