Από την Ανατολή το παράδειγμα, για μας η... Δύση

Η Τουρκία στο τελευταίο παιχνίδι των προκριματικών στο Οσλο με αντίπαλο τη Νορβηγία βρέθηκε πίσω στο σκορ. Κατάφερε όχι μόνο να ισοφαρίσει, αλλά να γυρίσει το αποτέλεσμα, εξασφαλίζοντας με πανηγυρικό τρόπο το «εισιτήριο» για την τελική φάση. Οι ειδικοί δεν της έδιναν πολλές πιθανότητες να προχωρήσει στη διοργάνωση. Στο πρώτο ματς του ομίλου οι Τούρκοι ξεκίνησαν άσχημα, όπως και εμείς. Ηττήθηκαν από τους Πορτογάλους. Στο άλλο παιχνίδι του ομίλου οι Τσέχοι με ένα γκολ του Βάτσλαβ Σβέρκος νικούσαν την Ελβετία, βάζοντας τα θεμέλια για την πρόκριση στον επόμενο γύρο. Γρήγορα λοιπόν οι γείτονες βρέθηκαν με την πλάτη στον τοίχο. Το ματς που ακολουθούσε, επίσης δύσκολο. Την περίμενε μπροστά στο κοινό της η συνδιοργανώτρια Ελβετία. Οι Τούρκοι βρέθηκαν και σ' αυτό το ματς πίσω στο σκορ. Ανασυντάχθηκαν, σκέφτηκαν ορθολογικά και έφεραν το ματς στα ίσα. Δεν αρκέστηκαν όμως στην ισοπαλία. Κυνήγησαν τη νίκη με πείσμα και δικαιώθηκαν, μια και «τσέπωσαν» τους τρεις πολύτιμους βαθμούς στην εκπνοή του αγώνα. Αυτοί που όμως εξέπνευσαν στην κυριολεξία ήταν οι Ελβετοί. Η ήττα τούς έστειλε έξω από τη διοργάνωση.

Το ίδιο σκηνικό στήθηκε και στο ματς που θα έκρινε τη δεύτερη θέση στον όμιλο, αυτό ανάμεσα σε Τσεχία και Τουρκία. Αυτή τη φορά οι Τούρκοι φρόντισαν να μεγαλώσουν τον συντελεστή δυσκολίας και βρέθηκαν πίσω στο σκορ με δύο γκολ διαφορά. Δεν τα παράτησαν ούτε οι παίκτες ούτε ο πάγκος. Ο Φατίχ Τερίμ είδε ότι ο Πλασίλ αργεί να επιστρέψει στα αμυντικά του καθήκοντα, αφήνοντας μόνο τον Γιανκουλόφσκι να βγάζει το φίδι απ' την τρύπα. Δεν έκανε τίποτα λοιπόν περισσότερο από το να ενισχύσει τη δεξιά του πλευρά. Από εκεί προήλθε η μείωση του σκορ, από εκεί κι η ισοφάριση. Σε συνδυασμό βέβαια με το πείσμα και τη θέληση των παικτών του. Πριν προλάβουν να αντιληφθούν οι Τσέχοι τι έφταιξε βρέθηκαν με τα μούτρα στο... ταπί. Το τρίτο γκολ τούς έστειλε σπίτι τους να αναλύσουν με κάθε άνεση τα αίτια της ήττας.

Γεγονός που επαναλαμβάνεται παύει να θεωρείται σύμπτωση. Οι Τούρκοι ξέρουν πολύ καλά πώς να αλλάξουν τα εις βάρος τους δεδομένα και το αποδεικνύουν σχεδόν σε κάθε παιχνίδι. Ωρες ώρες έχεις την αίσθηση ότι το κάνουν επίτηδες. Οτι χωρίς την αγωνία της ανατροπής δεν μπορούν να λειτουργήσουν. Οι γείτονες όμως προχωρούν όχι από τύχη, αλλά γιατί είναι σε θέση να μετατρέψουν την ώρα του παιχνιδιού το αρνητικό σε θετικό. Κάτι που εμείς είμαστε ανίκανοι να επιτύχουμε. Η Εθνική μας έχει τόσες πιθανότητες να γυρίσει ένα ματς όσες πιθανότητες έχει η Εφορία να επιστρέψει λεφτά σε ελεύθερο επαγγελματία. Απαξ και βρεθήκαμε πίσω στο σκορ με σοβαρό αντίπαλο, το μόνο που μένει είναι φτιάξουμε τον πικρό καφέ και να σερβίρουμε το κονιάκ για την «κηδεία». Δεν φταίνε όμως οι παίκτες. Ετσι έχουμε μάθει να παίζουμε, αυτή την αγωνιστική νοοτροπία έχουμε υιοθετήσει και, εφόσον την αφομοιώσαμε άριστα στα προκριματικά ως συνέχεια μιας τακτικής που μας χάρισε το Euro στην Πορτογαλία, είναι πολύ δύσκολο να υιοθετήσουμε μια άλλη πιο δημιουργική, συνεπώς επιθετική, κατά τη διάρκεια του τουρνουά. Ο Οτο μπορεί να ισχυρίζεται ό,τι θέλει. Προπονητής της πρωταθλήτριας Ευρώπης είναι και οφείλουμε να τον σεβαστούμε. Οταν όμως στην αρχική σύνθεση της ομάδας υπάρχουν 5 αμυντικοί και άλλοι τρεις αμυντικογενείς και επιμένεις ότι θέλεις να παίξεις ανοιχτά κι ότι σ' αυτή τη διοργάνωση θέλεις να παρουσιάσεις ένα άλλο πρόσωπο, τότε είναι σαν να έχεις μια ορχήστρα στην οποία υπερτερούν τα κρουστά και εσύ προσπαθείς να πείσεις κοινό και κριτικούς ότι αυτό που σε ενδιαφέρει είναι η μελωδία.

Δεν έχει ποιοτικότερη ομάδα από τη δική μας η Τουρκία. Το ματς στην Κωνσταντινούπολη στην προκριματική φάση έχει πολλά να μας πει για την ποιότητα αλλά και τον χαρακτήρα των δυο ομάδων. Μόνο που αυτό το παιχνίδι, όπως δείχνουν τα γεγονότα, με τους Τούρκους να συνεχίζουν και τα δικά μας παιδιά να αποχωρούν, ήταν η εξαίρεση του κανόνα. Τόσο για μας όσο και για τους γείτονες. Η εξαίρεση ευτυχώς γι' αυτούς, δυστυχώς για μας.

Πρόχειρο ΤΕΤΡΑΔΙΟ

Προωθήστε το παντού

Οπως ανέφεραν προχθές οι ειδήσεις, η Ε.Ε. εξέδωσε ψήφισμα για όλες τις μεσογειακές χώρες που επλήγησαν από φωτιές, να δεσμευτούν ότι τα δάση που κάηκαν θα ξαναγίνουν δάση, διότι αυτό αφορά ΟΛΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ.

Το ψήφισμα υπεγράφη από τις αντιπροσωπίες όλων των μεσογειακών χωρών (Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία, Πορτογαλία) και όλων των παρατάξεων... εκτός μίας.

Guess who? Ο κ. Ρουσόπουλος είπε ως δικαιολογία ότι αυτό είναι παρέμβαση στο Σύνταγμα της χώρας (βλέπε Αρθρο 24 περί δασικών εκτάσεων και δασών).

Εκτός αυτού, προχθές τα δελτία ειδήσεων ακόμα και των κρατικών καναλιών ανέφεραν ότι 2.000 και πλέον στρέμματα στη Ζαχάρω «παραχωρήθηκαν για ήπια τουριστική ανάπτυξη» σε μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα.

Οφείλουμε να δείξουμε σε όλα τα κόμματα ότι δεν είμαστε σύμφωνοι και ότι δεν αδιαφορούμε: υπογράψτε το petition για την προστασία των δασών.

Οι τωρινές 191.400 υπογραφές είναι πάρα πολύ λίγες - οφείλουμε να τις κάνουμε 2.000.000, μια και η αίτηση αυτή θα σταλεί στη Βουλή, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αλλά και στον ΟΗΕ.

www.petitiononline.com/forestgr/

Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ!

Ευχαριστώ τον Μιχάλη Τασούλα για τη σχετική ενημέρωση.

ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

Ποιος είναι ο αριστερός, γιατί μπερδευτήκαμε!

Κανονικά τι θα έπρεπε να απασχολεί και μάλιστα σοβαρά την ελληνική κεντροαριστερά ή όπως αλλιώς λέγεται αυτή η παραταξιακή εφεύρεση; Την απάντηση δίνει στο άρθρο του με τίτλο «Η σύγκρουση σαν φάρσα» ο Νίκος Ξυδάκης στην «Καθημερινή»:

«Και οι δύο ηγέτες έχουν προβάλει προφίλ μετριοπαθών, ήπιων πολιτικών? και οι δύο όμως έχουν επιδείξει πείσμα και βοναπαρτισμό, όταν η εξουσία ή η εικόνα τους απειλείται. Τη σφοδρότητα της παρούσας σύγκρουσης ορίζει ακριβώς αυτό το διακύβευμα: η εικόνα και η εξουσία. Ο πρώην πρωθυπουργός, πολύ πατερναλιστικά, αρκούντως εριστικά, επιτιμά δημοσίως τον αρχηγό του κόμματος για τις επιλογές του και του υπενθυμίζει ότι αλλιώς τα χειρίζονταν αυτά οι προπάτορες και διδάχοι, οι πρωθυπουργοί: ο ίδιος αλλά και ο πατέρας Παπανδρέου. Ο διάδοχος, ο εννοούμενος ως ''μικρός'', νιώθει να απειλείται η εξουσία του και αντιδρά βίαια. Ουσιαστικά τον διαγράφει.

Εν τω μεταξύ, η αφορμή της σύγκρουσης έχει ξεχαστεί: ποιος μιλά για Συνθήκη της Λισσαβώνας; Ποιος αναρωτιέται για το περιεχόμενο και τους όρους της ευρωπαϊκής διεύρυνσης, για την πορεία της ευρωπαϊκής συνομοσπονδίας, τη μοίρα των κρατών-μελών, το μέλλον της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας; Ποιος αναστοχάζεται πάνω στους όρους λειτουργίας και τα όρια της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας;

Οχι, η ελληνική Κεντροαριστερά δεν βασανίζεται με τέτοια ερωτήματα, δεν παράγει πολιτική πάνω στην κόψη των καιρών, δεν ανησυχεί για την απομείωση των πολιτικών εξουσιών και την αποθηρίωση των funds, δεν ιδρώνει για την περιφρόνηση του λαού προς τους δωροδοκούμενους πολιτικούς. Οι ηγέτες της Κεντροαριστεράς αθλούνται στα αρχαία αθλήματα της εικονοθηρίας, της καρεκλολατρίας, της βατραχομυομαχίας: ποιος βαραίνει περισσότερο στα δελτία των 8, στα πρωτοσέλιδα; Ποιος είναι ο πατερούλης και ποιος ο αρχηγός; Ποιος είναι ο ηγεμών στο διαρκώς συρρικνούμενο, στο όλο και πιο αμήχανο κόμμα;».