Να αποχωρήσουμε με την αξιοπρέπεια των Ελβετών

Πρώτη και καλύτερη αποχαιρετά το Euro η συνδιοργανώτρια Ελβετία. Ουδείς ψόγος. Φεύγει με ψηλά το κεφάλι, χωρίς να παίξει αντιποδόσφαιρο, χωρίς να βρεθεί κάποιος να την κατηγορήσει για σκοπιμότητες που σκοτώνουν το άθλημα. Φαντάζομαι ότι οι Ελβετοί θα ήθελαν να προχωρήσουν στην επόμενη φάση, θυσιάζοντας ίσως το αποτέλεσμα στον βωμό του θεάματος. Σε όλα όμως υπάρχουν όρια. Οι Ελβετοί φεύγουν, ο τραυματισμένος Φράι γίνεται ήρωας και κανένας δημοσιογράφος ή απλός οπαδός δεν σηκώνει τον λίθο του αναθέματος. Είναι φανερό γιατί γράφτηκαν οι παραπάνω γραμμές. Το ποδόσφαιρο όταν κακοποιείται εκδικείται. Η πρώτη κακοποίηση συνιστά τεράστιο λάθος. Τυχόν δεύτερη συνιστά ποδοσφαιρικό έγκλημα. Ακόμα και όταν βουλιάζεις, υπάρχει τρόπος να φανείς αξιοπρεπής. Η μεγαλύτερη ξεφτίλα είναι να χάνεις και όλη η Ευρώπη να λέει «καλά έπαθες, σου άξιζε να τιμωρηθείς για το αντιποδόσφαιρο που παίζεις».

Παρακολουθώ τον τρόπο που παίζει ο Αντζας από τότε που επέστρεψε στον Ολυμπιακό. Πρέπει να ανακηρυχθεί γκραν μετρ του παράλληλου ποδοσφαίρου. Το 80% των πασών του έχει αποδέκτες τον Ζεβλάκοφ και τον Αντώνη Νικοπολίδη. Από τη στιγμή που τον είδα στο γήπεδο, κατάλαβα τι πρόκειται να επακολουθήσει. Να παίζει τέτοιου είδους ποδόσφαιρο ο Αντζας δεν μου προξενεί εντύπωση, συμμερίζομαι επομένως κατά ένα ποσοστό τις διαρροές του περιβάλλοντος Ρεχάγκελ ότι δεν έδωσε εντολή στους παίκτες του να παίξουν με αυτόν τον τρόπο. Πώς όμως μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι την ίδια αγωνιστική συμπεριφορά είχαν ο Κυργιάκος με τον Δέλλα; Ο Δέλλας συνήθιζε να ανοίγει το παιχνίδι της Εθνικής με βαθιές μπαλιές από την άμυνα στην επίθεση. Το βράδυ της Τρίτης η συνήθεια εξαφανίστηκε. Ο Δέλλας έφτασε στο ποσοστό 94% σε σωστές πάσες σύμφωνα με τον... Γαλάνη της ΟΥΕΦΑ, γιατί μονίμως παίζει την μπάλα δίπλα του.

Για πολλούς παραμένει ακόμα ζητούμενο η πρόκριση στην επόμενη φάση. Νομίζω ότι πιο ρεαλιστικός και εφικτός στόχος είναι να αποκλειστούμε όπως οι Ελβετοί. Με αξιοπρέπεια και με ψηλά το κεφάλι. Να δώσουμε στον κόσμο να καταλάβει ότι μπορούμε να παίξουμε κανονικό ποδόσφαιρο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα εγκατασταθούμε στην επίθεση, περνώντας δηλαδή από το ένα άκρο στο άλλο. Από μια ομάδα με τόσο μεγάλη ψυχολογική επιβάρυνση είναι νομίζω υπερβολικό να ζητάς νίκες και πρόκριση. Να απαιτείς όμως να παίξει μπάλα και να φανεί φιλόδοξη μέσα στο γήπεδο είναι δικαιολογημένο αίτημα. Για να γίνει αυτό δεν χρειάζεται να συνωμοτήσουν οι παίκτες στην πλάτη του προπονητή τους. Ορισμένα πράγματα είναι θέμα ποδοσφαιρικού εγωισμού. Αυτό σημαίνει ότι ο Αντζας πρέπει να σταματήσει την εύκολη και ανώδυνη λύση της παράλληλης πάσας. Ο Δέλλας να δοκιμάσει και πάλι τις βαθιές μπαλιές του και ο Καραγκούνης να δίνει επιτέλους την μπάλα, όταν ο Τοροσίδης ορμάει πίσω από την πλάτη του. Για όλα αυτά δεν χρειάζεται σοφός προπονητής. Λίγο πριν βγουν οι παίκτες μαζί με τους διαιτητές στο γήπεδο την ώρα που στέκονται όρθιοι λίγο πριν από τη φυσούνα χρειάζεται απλώς μια σύντομη συνεννόηση μεταξύ τους. Ας μην προκριθούμε στην επόμενη φάση, όπως ίσως το καταφέρουν οι Τούρκοι, αλλά ας μείνουμε έξω όπως οι Ελβετοί.