Φτύστε τη μαστίχα του ρίσκου

H λογική έλεγε ότι ο Ιμπραΐμοβιτς δεν θα άντεχε περισσότερα από 70 λεπτά. Ο Σουηδός στράικερ πρόλαβε και πέτυχε το γκολ στο 68΄ –και τι γκολ–, μας έκανε τη ζημιά και συνεπής με το ραντεβού του αποχώρησε στο 71ο λεπτό. Θα γινόταν το κακό. Φαινόταν.

Με την ομάδα τόσο πίσω φυσικό επόμενο ήταν να εκμεταλλευτεί ο Ζλάταν ένα λάθος, μια στιγμή αδράνειας και να στείλει την μπάλα στα δίχτυα. Και πάλι καλά να λέμε που ο Ιμπραΐμοβιτς δεν έχει δίπλα του έναν παρτενέρ, δεν θα έλεγα ικανότερο από το Χέντρικ Λάρσον γιατί θα ήταν ντροπή, αλλά μερικά χρόνια νεότερο. Διότι αν υπήρχε αυτός, τότε η ήττα κάτι μου λέει ότι θα ήταν πιο βαριά. Θέλω να κάνω μια καλοπροαίρετη ερώτηση, χωρίς καμία διάθεση ειρωνείας ή κακεντρέχειας. Αν τολμούσαμε σε αυτό το ματς να παίξουμε πιο επιθετικά, θα χάναμε με μεγαλύτερο σκορ από το τελικό 2-0; Αποκλείεται.

Γιατί λοιπόν δεν το κάναμε; Θεωρώ ότι αυτή τη μαστίχα, ότι δηλαδή αν η Εθνική μας έχει περισσότερο επιθετικό προσανατολισμό είναι ένα μεγάλο ρίσκο, πρέπει να πάψουμε να τη μασάμε. Ρίσκο είναι ο τρόπος με τον οποίο παίξαμε χθες εναντίον της Σουηδίας. Και το πληρώσαμε. Εύχομαι όχι πολύ ακριβά. Κάτι πρέπει να αλλάξει και γρήγορα. Και αυτό το κάτι δεν μπορεί να είναι άλλο από την αγωνιστική φιλοσοφία μας. Αν δεν το κάνουμε, μας βλέπω να φτιάχνουμε βαλίτσες γρηγορότερα από ό,τι περιμέναμε.

Η ομάδα αυτή έχει τα φόντα αλλά και την ποιότητα των παικτών να πρεσάρει ψηλά –πράγμα που δεν έκανε χθες–, να δημιουργεί παιχνίδι από το κέντρο –πράγμα που επίσης δεν έκανε χθες–, να ανεβάσει τον ρυθμό της και να επιτεθεί από τα άκρα. Αυτό και αν δεν έκανε χθες. Θα πρέπει επίσης να γίνουμε πιο ομαδικοί είτε μιλάμε για τον Καραγκούνη, είτε για τον Αμανατίδη, είτε για τον Τοροσίδη, γιατί δεν θα μας δοθούν πολλές ευκαιρίες να σκοράρουμε.

Τη χαμένη ευκαιρία δεν τη χρεώνεται ένας παίκτης. Τη χρεώνεται στο τελικό σκορ ολόκληρη η ομάδα. Τέλος, στην επίθεση δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε με έναν παίκτη μπροστά σαν τον ναυαγό, απομονωμένο και αποκομμένο από τη μεσαία γραμμή. Το κέντρο του γηπέδου, εκτός από τον ανασταλτικό του ρόλο, θα πρέπει να αποκτήσει και δημιουργικό. Και το επιτελικό κομμάτι θα πρέπει να το αναλάβει ο Μπασινάς. Είναι ο μόνος που μπορεί να περάσει την μπάλα με επιτυχία μπροστά.

Με το στυλ αυτό του παιχνιδιού που παρουσιάσαμε στο ματς εναντίον της Σουηδίας, δείξαμε ότι παίζουμε για να μην κερδίσουμε και όχι για να μη χάσουμε. Γιατί με αυτή την αγωνιστική φιλοσοφία το αν χάσουμε δεν εξαρτάται πλέον από εμάς, αλλά από την εκτελεστική δεινότητα των αντιπάλων και από τον παράγοντα τύχη.

Η τύχη ήδη στο πρώτο παιχνίδι μάς γύρισε την πλάτη. Και καλά μας έκανε, μήπως και έτσι αντιληφθούμε ότι η περίσσια τύχη που είχαμε στην Πορτογαλία δεν θα είναι απαραίτητα ο 12ος παίκτης που θα μας συνοδεύσει και στην Αυστρία. Ας αλλάξουμε μυαλά όσο είναι ακόμα νωρίς.