Δεν ήταν άσχημα για αρχή

Καλά ξεκινήσαμε. Τουλάχιστον όσον αφορά το θέαμα. Τα τρία πρώτα παιχνίδια στέλνουν θετικά μηνύματα (το άρθρο γράφεται την ώρα που εξελίσσεται το τέταρτο παιχνίδι της διοργάνωσης ανάμεσα σε Γερμανία και Πολωνία). Οι ομάδες δείχνουν διάθεση να μην παίξουν παθητικό ποδόσφαιρο, να δημιουργήσουν φάσεις, να βγούνε μπροστά.

Δεν μιλάμε, βέβαια, για καθαρόαιμο επιθετικό ποδόσφαιρο γιατί αυτό είναι κάτι που ναι μεν το προσδοκούμε, αλλά δεν γνωρίζουμε σε ποιο βαθμό θα είναι εφικτό. Τέλος αγωνιστικής περιόδου και η καταπόνηση έπειτα από τόσους αγώνες είναι λογικό να έχει καταβάλει τους ποδοσφαιριστές. Θετικό, λοιπόν, στοιχείο ότι όλα τα παιχνίδια είχαν σκορ και ότι οι ομάδες προσπαθούσαν για το καλύτερο.

Είναι πολύ νωρίς όμως για συμπεράσματα. Το Euro είναι μόλις στην αρχή και αν κάτι εντυπωσίασε στην πρεμιέρα αυτό ήταν η απόδοση και όχι τόσο το σκορ της Πορτογαλίας στο ματς με την Τουρκία. Δύο γκολ και τρία δοκάρια δεν είναι και λίγο για το εναρκτήριο παιχνίδι μιας ομάδας. Οσο κι αν απογοήτευσε η Τουρκία, όσο κι αν το δυνατό και γεμάτο πείσμα ποδόσφαιρό της απουσίαζε από τον αγωνιστικό χώρο, το να καταφέρει η Πορτογαλία στα πρώτα 90 λεπτά της διοργάνωσης να επιβάλει τον ρυθμό και την αγωνιστική της φιλοσοφία δεν είναι κάτι που το συναντάς εύκολα.

Συνήθως στις πρεμιέρες όλες οι ομάδες είναι μουδιασμένες και επιφυλακτικές. Στο άλλο παιχνίδι του ίδιου ομίλου η Τσεχία έκανε κι αυτή ένα μεγάλο βήμα πρόκρισης. Κι αυτό γιατί η νίκη της επιτεύχθηκε εις βάρος της μιας από τις διοργανώτριες. Δεν είναι η Τσεχία των περασμένων χρόνων, αυτή που εντυπωσίαζε με την ταχύτητά της και με την ατομική κατάρτιση των παικτών της, προσόν που λίγες εθνικές έχουν να επιδείξουν.

Αλλά η ομάδα του σεβάσμιου ασπρομάλλη Κάρελ Μπρούκνερ δείχνει ότι κρατάει κάτι από τη φινέτσα των παλιών χρόνων. Σημαντική βαθμολογικά και η νίκη της Κροατίας επί της έτερης διοργανώτριας, Αυστρίας. Εφτανε μια φάση, ένα εύστοχο πέναλτι, για να «κλειδώσει» τη νίκη η ομάδα του Σλάβιν Μπίλιτς. Δεν ξέρω ποιον μπορεί να προβληματίζει περισσότερο το αποτέλεσμα του παιχνιδιού.

Την Αυστρία, που δεν μπήκε με το δεξί στη διοργάνωση και που στο επόμενο ματς οφείλει να κερδίσει πάση θυσία την Πολωνία, ή την Κροατία που απέναντί της είχε μία ομάδα με τόσες αδυναμίες που αναρωτιέσαι αν προλαβαίνει να τις διορθώσει κάτω από το βάρος των επίσημων παιχνιδιών και που παρ' όλα αυτά κατάφερε να νικήσει από τύχη;

Μόνο το πρώτο εικοσάλεπτο ανήκει στους Κροάτες. Μετά, λεπτό με λεπτό άρχισε η κατάρρευση. Εφταναν οι διορθωτικές κινήσεις του Χίκερς Μπέργκερ από τον πάγκο και κυρίως η έμπνευσή του η ομάδα να επιτεθεί από τα άκρα για να στριμώξει η Αυστρία ένα ολόκληρο 45λεπτο τους κουρασμένους Κροάτες στα μισά του γηπέδου. Η νίκη όμως δεν ήρθε. Κάτι μου λέει ότι αυτό το σκηνικό, με μία ομάδα να επιτίθεται και την άλλη με νύχια και με δόντια να προσπαθεί να αποκρούσει τον κίνδυνο, θα το συναντούμε συχνά σε αυτή τη διοργάνωση.