Εμπρός στον δρόμο που χάραξε ο Κατσουράνης!

Tετάρτη πρωί στην καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου της Εθνικής ομάδας εν όψει του πρώτου παιχνιδιού με αντίπαλο τη Σουηδία ο Κατσουράνης ανέφερε ότι σε αυτή τη διοργάνωση δεν έχουμε να αποδείξουμε κάτι. Συμφωνώ απόλυτα. Καλό είναι όμως να τελειώνουμε νωρίς-νωρίς με τις όποιες… αποδείξεις, υποσχέσεις και δεσμεύσεις. Ακόμη και η θέση-ισχυρισμός ότι πάμε στο Euro για να υπερασπιστούμε τον τίτλο της πρωταθλήτριας Ευρώπης μού φαίνεται ως θέση πολύ αυστηρός και σαν ισχυρισμός ιδιαίτερα ισχνός από απόψεως επιχειρημάτων.

Δηλαδή τι να αποδείξουμε και τι να υπερασπιστούμε; Να αποδείξουμε τώρα, 4 χρόνια μετά, ότι το γεγονός, ομολογουμένως έκπληξη, που συντελέστηκε 4 χρόνια πριν δεν ήταν τυχαίο; Αστεία πράματα. Και μόνο ότι είμαστε κι πάλι στα τελικά, το γεγονός ότι προκριθήκαμε από έναν όμιλο που μόνο εύκολος δεν θα μπορούσε να θεωρεί, κάτι λέει γι' αυτούς που δεν φορούν παρωπίδες και επιθυμούν να μας αντιμετωπίζουν με το ανάλογο κύρος που αρμόζει σε μια ομάδα πρωταθλήτρια Ευρώπης. Για τους υπόλοιπους, τι και πώς να συζητήσεις. Και γιατί να μπεις σε αυτή την άχαρη και μίζερη διαδικασία. Ο,τι και να πεις θα πέσει έτσι κι αλλιώς στο κενό.

Τότε ήταν το 2004, τώρα έχουμε 2008. Το μόνο κοινό, ότι ήταν και τα δύο δίσεκτα. Αλλη ομάδα τότε, άλλες συγκυρίες, άλλες παραστάσεις, διαφορετικές συνθήκες. Το κάθε γεγονός κρίνεται στον χρόνο που συντελέστηκε. Καμία από τις ομάδες που κατέκτησαν το τρόπαιο στο παρελθόν, ακόμα κι αυτές που ανήκουν στις παραδοσιακές μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, δεν μπήκε -και καλά έκανε- στη σκοτεινή διαδικασία των… αποδείξεων.

Θα μου πείτε ότι δεν το έπραξαν γιατί το κύρος τους δεν επέτρεπε πολλές αμφισβητήσεις. Ενας λόγος λοιπόν παραπάνω να μην το πράξουμε εμείς που δεν είμαστε η μεγάλη δύναμη που κάθε τόσο υποβάλλεται σε εξετάσεις, αλλά μια σοβαρή και αξιοπρεπής παρουσία στον θεσμό.

Το καλό με το ποδόσφαιρο, αλλά γενικότερα και με όλα τα αθλήματα, είναι ότι η τύχη κανενός δεν κρίνεται από την… προφορική εξέταση! Το αγωνιστικό τερέν είναι το εξεταστικό κέντρο και σε αυτό οφείλεις να αποδώσεις. Αν μας βοήθησε κάτι, πέρα από τη θεά τύχη, που κάθε ομάδα σε μια τέτοια διοργάνωση τη χρειάζεται δίπλα της, ήταν ότι πήγαμε σε αυτόν τον θεσμό χαλαροί, φρέσκοι και ακομπλεξάριστοι όπως οι Σουηδοί το '92 που η ομοσπονδία τους μάζεψε από τις παραλίες για να αντικαταστήσουν την αποκλεισμένη, για πολιτικούς και όχι για ποδοσφαιρικούς λόγους, Γιουγκοσλαβία. Επειδή πολύ πιθανόν να μας διαβάζουν και νέα παιδιά, να τους ενημερώσω ότι κάποτε υπήρχε μια χώρα εδώ στα Βαλκάνια με αυτό το όνομα. «Τώρα πλέον δεν υπάρχει τέτοια χώρα», όπως πολύ καυστικά αναφέρει στην ταινία του «Underground» o Εμίρ Κουστουρίτσα.

Το «πάμε λοιπόν σαν άλλοτε», όπου άλλοτε το αξέχαστο 2004, θα πρέπει να αναφέρεται αποκλειστικά και μόνο στην ψυχολογία της ομάδας. Μια ψυχολογία αποφορτισμένη από δεσμεύσεις, υποσχέσεις, εθνικοποδοσφαιρικά σύνδρομα περηφάνιας και άλλα γραφικά, ικανά να κουράσουν μια ομάδα πριν καλά καλά αγωνιστεί.

ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

Βοήθεια, μου παίρνουν την παραδουλεύτρα!

Βρε τι δράμα θα ζούσε η ωραία Μάρα, επειδή του Μπερλουσκόνι του μπήκε να διώξει τους λαθρομετανάστες. Στη φωτό διαπιστώνεται ότι η κοπέλα βγήκε από τα ρούχα της στο άκουσμα της απόφασης. Ευτυχώς βρήκε τη λύση ο δαιμόνιος υπουργός Εσωτερικών Ρομπέρτο Μαρόνι. Ποια λύση; Διαβάστε το απολαυστικό άρθρο του Μιχάλη Μητσού που δημοσιεύτηκε στα «ΝΕΑ» και θα την ανακαλύψετε: «Ο Χιλιανός κατηγορείται για αντίσταση κατά της αρχής. Ο Μαροκινός για εμπόριο ναρκωτικών.

Ο Ουκρανός και ο Μολδαβός για την κλοπή έξι τηλεοράσεων και 30 ζευγαριών παπουτσιών. Είναι οι πρώτοι ξένοι που δικάστηκαν στο Μιλάνο με βάση τον νέο νόμο για τη λαθρομετανάστευση.

Νάπολι, πρώτο υπουργικό συμβούλιο της νέας κυβέρνησης Μπερλουσκόνι. Ο υπουργός Εσωτερικών Ρομπέρτο Μαρόνι παρουσιάζει τα νέα μέτρα για τους λαθρομετανάστες: 18μηνη κράτηση σε στρατόπεδα, αυξημένες εξουσίες στις τοπικές αστυνομικές αρχές συμπεριλαμβανομένων των προληπτικών εφόδων στα μέσα μεταφοράς, αύξηση της ποινής έως και κατά το ένα τρίτο για όσους παραβιάζουν τον νόμο. Οταν τελειώνει η ενημέρωση, ακούγεται μια γυναικεία φωνή. "Και τι θα γίνει με τη γυναίκα που βοηθά τη μητέρα μου;", ρωτά η Μάρα Καρφάνια, πρώην μοντέλο, πρώην τηλεοπτικός αστέρας και νυν υπουργός Ισων Ευκαιριών. "Τι θέλεις να γίνει;", απαντά ένας υπουργός. "Να νομιμοποιήσουμε όλες τις βοηθούς των ηλικιωμένων για να μην έχει πρόβλημα η δικιά σου;".

Λίγο αργότερα, τα μέτρα ανακοινώνονται και επισήμως στον Τύπο. Στο Μιλάνο ξεκινούν οι πρώτες δίκες. Αλλά η Καρφάνια δεν το βάζει κάτω και ζητά ειδική ρύθμιση για όσους προσέχουν παιδιά, ηλικιωμένους και αναπήρους. "Πρέπει να κάνουμε διάκριση ανάμεσα στους μετανάστες-λύση και τους μετανάστες πρόβλημα", τονίζει σε μια συνέντευξή της. Και αντίθετα με αυτό που συνέβη στο υπουργικό συμβούλιο, οι συνάδελφοί της αρχίζουν να μεταπείθονται.

Αλλωστε η υπουργός δεν είναι τυχαία, είναι η γυναίκα για την οποία ο Μπερλουσκόνι είχε πει ότι αν δεν ήταν παντρεμένος, θα την παντρευόταν αμέσως...

Σύμφωνα με στοιχεία που επικαλείται η "Ελ Παΐς", μόνο στη Ρώμη υπάρχουν 100.000 ξένοι χωρίς χαρτιά οι οποίοι εμπίπτουν στην κατηγορία που ανέφερε η υπουργός και κερδίζουν 600 με 800 ευρώ τον μήνα. Αν η κυβέρνηση επιμείνει στην ποινικοποίηση της λαθρομετανάστευσης, 700.000 οικογένειες σε όλη την Ιταλία κινδυνεύουν όχι μόνο να χάσουν έναν πολύτιμο βοηθό τους, αλλά και να μετατραπούν σε συνενόχους ενός αδικήματος που τιμωρείται με ένα έως τέσσερα χρόνια φυλακή.

Οπως είπε ο πρώην δικαστής Αντόνιο ντι Πιέτρο, που σήμερα ηγείται της Ιταλίας των Αξιών, η κυβέρνηση αυτή μπορεί μια μέρα να χρειαστεί να βάλει τρία εκατομμύρια ανθρώπους φυλακή.

Κι έτσι ο πολύς κ. Μαρόνι αναγκάζεται να κάνει πίσω, "ώστε να μη μείνουν οι γιαγιάδες χωρίς τις νοσοκόμες τους". Οι δήμαρχοι και οι νομάρχες, μαζί με τους αγανακτισμένους πολίτες, μπορούν θαυμάσια να ξεσπάσουν εναντίον των Τσιγγάνων, για τους οποίους δεν θα διαμαρτυρηθεί κανείς. Στην Ιταλία τουλάχιστον - γιατί στο Ευρωκοινοβούλιο υπάρχει μια Ουγγαρέζα τσιγγάνικης καταγωγής, η Βικτόρια Μοχάκσι, που προωθεί νόμο για την ενσωμάτωση των Τσιγγάνων στις χώρες όπου κατοικούν. Και θυμίζει ότι τουλάχιστον στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης "είμαστε όλοι ίσοι ενώπιον του νόμου"».