Το παραλίγο δράμα στο ΣΕΦ

Ο χρόνος άρχισε να μετράει αντίστροφα. Τα δευτερόλεπτα έτρεχαν σαν γαλόνια βενζίνης σε πρατήριο υγρών καυσίμων. Το φωτεινό ταμπλό έγραφε: Ολυμπιακός - Μαρούσι 64-63. Η επίθεση στους φιλοξενούμενους. Την ευθύνη για την έκβαση της τελευταίας απόπειρας που θα οδηγούσε την ομάδα των Βορείων Προαστίων στην κατάκτηση του ροζ φύλλου αναλαμβάνει ο Μιλισάβλιεβιτς. Η υπερένταση του πυρετού θα πρέπει να οδήγησε τον παίκτη του Αμαρουσίου να πάρει αυτή την απόφαση. Ο Μιλισάβλιεβιτς αγωνιζόταν με 40 πυρετό. Κάθε φορά που το παιχνίδι διακοπτόταν, οι φροντιστές τον δρόσιζαν με κρύες κομπρέσες και νερά.

Ο Σέρβος πήρε τα βήματα του Βασιλόπουλου, πράμα καθόλου εύκολο, χώθηκε στα πλευρά της αντίπαλης άμυνας, την κατάλληλη στιγμή τίναξε το κορμί του πίσω και έδωσε κλίση στο σουτ με στόχο το καλάθι. Η μπάλα χοροπήδησε στο σίδερο, διέγραψε έναν κύκλο σαν τη μοτοσικλέτα στον γύρο του θανάτου, γύρω από τη στεφάνη και εκεί που όλοι πίστεψαν ότι η βαρύτητα θα την κερδίσει, στέλνοντάς την στο διχτάκι για να την καταπιεί, αυτή ρεζίλεψε τη Φυσική, αλλάζοντας πορεία. Βγήκε από το καλάθι σαν κάποιος από τον πάγκο να την κατηύθυνε ηλεκτρονικά, χτύπησε στο ταμπλό και προσγειώθηκε ύστερα από παρέμβαση του Βασιλόπουλου στα χέρια του Παπαμακάριου. Οι καρδιές των φιλάθλων έπειτα από μια σύντομη εκδρομή δευτερολέπτων στο βασίλειο του απροσδόκητου επέστρεφαν στη θέση τους. Θα περνούσε όμως ώρα μέχρι οι χτύποι να επανέλθουν στον φυσιολογικό ρυθμό. Τι έγινε; Αναρωτιόνταν οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού. Τίποτα δεν έγινε! Το ερώτημα είναι τι θα γινόταν αν η μπάλα αποφάσιζε να κάνει το χατίρι στον Μιλισάβλιεβιτς. Οι αδελφοί Αγγελόπουλοι, ο Παναγιώτης και ο Γιώργος, θα τα 'καίγαν τα ρημάδια τα λεφτά τους. Θα έβαζαν από τα νεύρα τους φωτιά στη Χαλυβουργική.

Αλλά, κακά τα ψέματα, αυτά τα λεφτά που απλόχερα προσέφεραν οι Αγγελόπουλοι, σε ένα σημαντικό ποσοστό απουσιάζουν, με όλες τις ερμηνείες του ρήματος, από το παρκέ του ΣΕΦ. Αυτός είναι ένας λόγος σοβαρός που ο Ολυμπιακός στα πλέι οφ από τον Θεό παιδεύεται και τον Θεό παιδεύει. Βάλτε τα κάτω και θα δείτε. Ο Τζάκσον έφυγε νωρίς, ο Γουντς κάνει τσιχλόφουσκες και όταν θυμάται παίζει και λίγο μπάσκετ, τόσο ώστε να ιδρώσει, να πιει νερό και να διατηρείται γενικά σε φόρμα. Ο Μασιγιάουσκας πήγε σε μάγισσες, σε φυσιοθεραπευτές, σε γιατρούς, σε χειρουργούς, σε ομοιοπαθητικούς, αλλά δεν λέει να γιάνει. Δεν παίζει, πονάει και μαζί του πονάει όλος ο Ολυμπιακός. Ο Τσακαλίδης ταλαιπωρείται, ο Σχορτσιανίτης νιώθει κάποιες μικροενοχλήσεις στα γόνατα και κρατάει δυνάμεις για να αντεπεξέλθει στα ματς-φωτιά με τον Παναθηναϊκό. Λογικό, λοιπόν, αυτή η ομάδα να έχει περισσότερη ανάγκη από παθολόγο και ψυχολόγο και λιγότερο από προπονητή. Ο Ολυμπιακός των εκατομμυρίων παραμονές των τελικών έφτασε στο σημείο να στηρίζεται σε 5 παίκτες πρώτης γραμμής. Ξαφνικά (;) έχασε τις επιλογές του και συνεπώς το βάθος στον πάγκο του. Ολα αυτά λίγα 24ωρα πριν αντιμετωπίσει τον «αιώνιο» αντίπαλο, ο οποίος δείχνει να σφύζει από υγεία. Ολους αυτούς που στην έξοδό τους την Τετάρτη από το ΣΕΦ σιγοψιθύριζαν ότι το δράμα Μιλισάβλιεβιτς «το γλιτώσαμε, να δούμε τι θα κάνουμε με τα δράματα που έρχονται», δύσκολα να τους πείσεις ότι είναι από τη φύση τους απαισιόδοξοι.

Πρόχειρο ΤΕΤΡΑΔΙΟ

Οδηγίες στους χρήστες ηλιελαίου!

Ο Αγγ. Τσέκερης και ο Γ. Κυρίτσης, επειδή το κράτος αδυνατεί να το πράξει, ενημερώνουν επιστημονικά τους καταναλωτές για τη σωστή λίπανση του οργανισμού τους!

«Προβληματισμό έχει προκαλέσει στους καταναλωτές η αποκάλυψη παρτίδας ηλιελαίου νοθευμένου με εξαιρετικής ποιότητας λιπαντικό, ειδικό για μηχανές εσωτερικής καύσεως και κιβώτια ταχυτήτων. Η νοθεία έγινε αντιληπτή από ειδική ένδειξη που υπήρχε πάνω στη συσκευασία και η οποία συνιστούσε να αποφεύγονται οι παπάρες με ψωμί και να αντικαθίσταται το προϊόν έπειτα από 15.000 χιλιόμετρα. Τα ορυκτέλαια, λόγω αντοχής σε υψηλές θερμοκρασίες, θεωρούνται πιο υγιεινά στο τηγάνισμα, ειδικά αν είναι εμπλουτισμένα με μόλυβδο, ναφθαλένια, πολυχλωριωμένα διφαινύλια και τριφαινύλια, πολυαλφαολεοφίνες και προπαντός πολυαλκυλογλυκόλες. Διατίθενται μάλιστα και σε μορφή λάιτ με ασπαρτάμη.

Τα καλά ορυκτέλαια προστίθενται συνήθως στο ηλιέλαιο, προκειμένου να του προσδώσουν το χαρακτηριστικό λαμπερό χρώμα που βλέπουμε στις διαφημίσεις. Ομως προσοχή στη συσκευασία. Το μπλε ηλιέλαιο (καύσεως) είναι κατάλληλο για τηγάνισμα και ηλιοθεραπεία, το κόκκινο (κινήσεως) είναι η ιδανική επιλογή αν κάνετε έντονη ζωή ή αν πρόκειται να περάσετε σύντομα από ΚΤΕΟ.

Το Υπουργείο Ανάπτυξης συνιστά στο καταναλωτικό κοινό να είναι ιδιαίτερα προσεκτικό στην κατανάλωση καυσίμων και λιπαντικών και να μην οδηγεί υπό την επήρεια υγρών μπαταρίας και αντιψυκτικού. Πρέπει επίσης να επιβεβαιώνεται με προσοχή η προέλευση της νοθείας, διότι κυκλοφορεί παρτίδα ηλιελαίου επιμολυσμένου με γράσο προέλευσης ΠΓΔΜ, που πωλείται από επιτήδειους ως ντόπιο».

ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

Zabriskie Point, η επιστροφή

Ολα καταλήγουν στην Κοιλάδα του Θανάτου. Το αριστούργημα του Μικελάντζελο Αντονιόνι «Zabriskie Point» επιστρέφει στις κινηματογραφικές αίθουσες. Το φιλμ γυρίστηκε το 1970. Παραγωγός ο Κάρλο Πόντι. Η μουσική της ταινίας ανήκει στους Pink Floyd που τότε βρίσκονταν στη δημιουργικότερη και ψυχεδελικότερη φάση της καριέρας τους. Αντικομφορμισμός, αντικουλτούρα, οργισμένα Sixties, ερωτισμός, ηδονή για εξεγέρσεις, ουτοπίες, λύσσα για ζωή (Lust for Life, όπως τραγουδούσε ο Iggy Pop τα χρόνια εκείνα παρέα με τον Bowie και τον Brian Eno), όλα μαζί συνθέτουν μια άναρχη συμφωνία 110 λεπτών, που μόνο ένας μαέστρος σαν τον κοσμοπολίτη Αντονιόνι θα μπορούσε να εμπνευστεί και να συνθέσει. Ο Παύλος Κάγιος γράφει στα «ΝΕΑ» για τη μεγάλη επιστροφή:

«Ουτοπία της εξέγερσης, αλλά χωρίς αυτή την ουτοπία είσαι τελειωμένος, πεθαμένος και ενταγμένος στο σύστημα, στην κοινωνία των "νεκρών". Κι αν δεν κάνεις την επανάστασή σου στα νιάτα σου, δεν πρόκειται να την κάνεις ποτέ. Γιατί νέος ίσον εξεγερμένος, αντίθετος, ανυπότακτος, αμφισβητίας, επαναστάτης –με ή χωρίς αιτία. Και γιατί να κάνεις επανάσταση όταν είσαι νέος; Για να χτίσεις έναν καλύτερο από σήμερα κόσμο. Απλώς μόνο αυτό. Το "Ζabriskie point" είναι η μοναδική ταινία του Μικελάντζελο Αντονιόνι που γυρίστηκε στην Αμερική.

Φυσικά, γνώρισε παταγώδη αποτυχία. Γιατί; Επειδή ο Αντονιόνι ανατίναζε πρώτα πρώτα τον ίδιο τον εαυτό του και το κινηματογραφικό σύμπαν που είχε στις αποσκευές του, με τις προηγούμενες "πνιγηρές" και "μελαγχολικές" ταινίες του. Κι όταν ένας ποιητής τολμάει να ανατινάξει μαζί με την κουλτούρα του καταναλωτισμού –φινάλε της ταινίας– και το δικό του σύμπαν, τρομάζει, πανικοβάλλει τους "πιστούς" του.

Μέσα από τη χαλαρή ιστορία ενός νεαρού πολιτικοποιημένου ακτιβιστή και της γραμματέως ενός επιχειρηματία, την τυχαία συνάντησή τους, τον έρωτά τους, την περιπλάνησή τους στην έρημο, τη δολοφονία του νέου από τους αστυνομικούς και την επιστροφή της ηρωίδας στην καθημερινότητά της, ο Αντονιόνι καταθέτει τη δική του ματιά στα ταραγμένα όσο και ανήσυχα sixties των ΗΠΑ, στην ουτοπία της εξεγερμένης αμερικανικής νεολαίας, στον διαρκή εφιάλτη της καταναλωτικής κοινωνίας, στη γοητεία της περιπλάνησης στην άγνωστη ήπειρο. Κι όλο αυτό το οδοιπορικό με ένα σχεδόν ντοκιμαντερίστικο στυλ, με μουσικές των Stones, των Grateful Dead και των Ρink Floyd».