Ο Ντούσαν, ο Αρης και ο ΠΑΟ

Ο Αρης δεν αφήνει τον Μπάγεβιτς να πάει στον Παναθηναϊκό. Και καλά κάνει! Οι άνθρωποι του συλλόγου θέλουν να πετύχουν μια μεγάλη νίκη, έστω και σε διοικητικό επίπεδο, μετά το στραπάτσο του τελικού. Η νίκη αυτή θα καταγραφεί αν αντιληφθούν οι μεγάλοι του κέντρου ότι ο Αρης παραμένει μεγάλος όχι μόνο στα λόγια, αλλά κυρίως στις πράξεις, και έτσι αρχίσουν να τον αντιμετωπίζουν ισότιμα. Προς αυτή την κατεύθυνση είναι και η άμεση ανανέωση των συμβολαίων του Κόκε και του Γκαρσία, ποδοσφαιριστών απαραίτητων για να διατηρήσεις τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της ομάδας. Ο κανόνας λέει ότι οι ομάδες της πρώτης γραμμής δεν αφήνουν τους επιτυχημένους προπονητές να κουνήσουν μαντίλι. Η διοίκηση του Αρη με την άρνησή της να παραχωρήσει τον Ντούσαν δείχνει ότι η κατάκτηση της 4ης θέσης που οδηγεί στο ΟΥΕΦΑ αλλά και η παρουσία της στον τελικό είναι έργα Μπάγεβιτς. Και είναι πραγματικά σημαντική επίτευξη η έξοδος των «κιτρίνων» στην Ευρώπη για δεύτερη συνεχή χρονιά, παρ' όλο που κάποιοι από αυτούς που συμμετέχουν σήμερα στο διοικητικό σχήμα στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν -συγκεκριμένα το 2003- είχαν αμφισβητήσει ανάλογη επιτυχία της ομάδας, με άκομψο μάλιστα τρόπο.

Ο Ντούσαν, από την άλλη, χειρίζεται το θέμα πολύ έξυπνα και προσεκτικά. Εκανε την επαφή με τη διοίκηση του Παναθηναϊκού, άκουσε το προτεινόμενο ποσό, που είναι διόλου ευκαταφρόνητο -κοντά στο 1.000.000 ευρώ, δηλαδή περίπου 700.000 περισσότερα από αυτά που εισπράττει στον Αρη- και παρέπεμψε τους ανθρώπους του Παναθηναϊκού στον πρόεδρο Λάμπρο Σκόρδα.

Το σίγουρο είναι ότι ο Ντούσαν δεν θέλει να διαταράξει τις σχέσεις του με τους οπαδούς ενός ακόμα συλλόγου. Δεν θέλει να προσθέσει άλλη μία μαύρη σελίδα στην καριέρα του. Η διαταραγμένη σχέση με τους οπαδούς της ΑΕΚ και του ΟΣΦΠ του φτάνει και του περισσεύει. Ετσι, περιμένει ίσως για πρώτη φορά στην πολυετή του καριέρα άλλοι να αποφασίσουν γι' αυτόν. Ή μήπως δεν είναι έτσι;

Τι θέλω να πω; Θεωρώ ότι το κομβικό και αποφασιστικό ραντεβού δεν ήταν αυτό ανάμεσα στον Μπάγεβιτς και τους ανθρώπους του Παναθηναϊκού, αλλά αυτό που μοιραία θα ακολουθήσει ανάμεσα σε αυτόν και τον πρόεδρο του Αρη. Το ραντεβού στο οποίο ο Σερβοέλληνας τεχνικός θα παρουσιάσει την εισήγησή του για τη νέα ποδοσφαιρική χρονιά. Μια χρονιά μεγαλύτερων προσδοκιών από τη φετινή. Ο Ντούσαν, έχοντας πλήρη εικόνα της ομάδας και από εδώ και πέρα την αποκλειστική ευθύνη, θα εισηγηθεί κάποιοι να φύγουν και κάποιοι να έρθουν. Ολοι γνωρίζουμε πόσο αυστηρός είναι στις επιλογές του και πόσο δύσκολα κάνει πίσω. Αν τώρα η διοίκηση αποδεχθεί το σύνολο των προτάσεων Μπάγεβιτς και κατορθώσει να ανταποκριθεί οικονομικά, ο ουρανός θα παραμείνει γαλανός. Αν, όμως, έχει τις αντιρρήσεις της ή δυσκολεύεται να του αγοράσει αυτούς που επιθυμεί, τότε τι μέλλει γενέσθαι; Θα συμβιβαστεί ο Ντούσαν ή θα επιλέξει τον δρόμο της ρήξης; Αυτό, λοιπόν, θεωρώ το σημαντικότερο και κρισιμότερο επεισόδιο στο πολύκροτο σίριαλ Μπάγεβιτς.

Πρόχειρο ΤΕΤΡΑΔΙΟ

Τους έκαναν τη ζωή ποδήλατο

Διαβάζοντας στην τελευταία «Athens Voice» το editorial του Φώτη Γεωργελέ, αναρωτιέσαι πού αναφερόμαστε όταν μιλάμε για ποιότητα ζωής στην Αθήνα ή στη Θεσσαλονίκη.

«Στο Παρίσι ψιχαλίζει συνέχεια, χοντρές, ζεστές σταγόνες, αυτό που η Mετεό λέει "σάουερ»". H πόλη τού "απαγορεύεται το απαγορεύεται" δυσκολεύεται περισσότερο από την υπόλοιπη Eυρώπη να δεχτεί τις απαγορεύσεις στο κάπνισμα. Στα καφενεία τραπεζάκια έξω, τέντες, σόμπες, καφές και τσιγάρο παντού. "Velib" είναι η νέα λέξη που έχει αλλάξει την καθημερινή ζωή. Aπ' το velo (ποδήλατο) και liberte (ελευθερία). Eίναι σε κάθε γωνία, σοκολατί, μικρά, με μοντέρνο ντιζάιν, φθηνά. Bάζεις την πιστωτική κάρτα σου στη σχισμή και το ελευθερώνεις. Tο αφήνεις σε ένα άλλο από τα 1.450 σημεία της πόλης και το ξεχρεώνεσαι. H πρώτη μισή ώρα δωρεάν, έπειτα απ' το δεύτερο μισάωρο χρέωση 1 ευρώ και ανεβαίνει. Oι περισσότεροι, όμως, το χρησιμοποιούν για μικρές διαδρομές, το αρπάζουν σε μια γωνιά, πετάγονται παρακάτω, το αφήνουν. Tσάμπα. Oι τουρίστες το παίρνουν για περισσότερο, σαν ενοικίαση. Οπου βρεθείς, όμως, παίρνεις ένα ποδήλατο να πεταχτείς παρακάτω. Ξεκίνησαν με 10.000 ποδήλατα, έγιναν αμέσως 20.000, πάνε τώρα για 50.000. H επιτυχία ξάφνιασε ακόμα και τους πιο αισιόδοξους. Kαφέ μικρά ποδηλατάκια διασταυρώνονται στους δρόμους, κλάξον αντηχούν, χαμόγελα, το καινούργιο παιχνίδι της πόλης. Mια παλιά πόλη που ανανεώνεται συνεχώς, που ξέρει να γίνεται νεανική και αντικομφορμίστρια. Tα βαριά πολυτελή αυτοκίνητα-status symbols που αγκομαχούν στους ελληνικούς δρόμους στο Παρίσι μοιάζουν με κακόγουστο ανέκδοτο».

ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

Αυτή είναι η δική μου ταινία!

Ενας μεγάλος του κινηματογράφου, ο Εμίρ Κουστουρίτσα, και ένας μεγάλος του ποδοσφαίρου, ο Ντιέγκο Μαραντόνα, αποφάσισαν να συναντηθούν. Ο Μαυροβούνιος σκηνοθέτης, φανατικός ποδοσφαιρόφιλος -ποιος ξεχνάει τις συχνές αναφορές του στη μεγάλη εθνική Γιουγκοσλαβίας των περασμένων χρόνων μέσα από την ταινία του «Ο μπαμπάς λείπει ταξίδι για δουλειές»-, πραγματοποίησε ένα όνειρο χρόνων. Να γυρίσει σε φιλμ τη ζωή ενός ινδάλματός του, ενός ήρωά του. Του Ντιέγκο Μαραντόνα. Η ταινία έχει τίτλο «Το χέρι του Θεού» και συμμετέχει στο Φεστιβάλ των Καννών εκτός συναγωνισμού. Εκεί βρέθηκε και ο μεγάλος Ντιέγκο. Στη συνέντευξη που παραχώρησε πριν από την προβολή της ταινίας ο κορυφαίος κατά πολλούς ποδοσφαιριστής στον πλανήτη μίλησε:

Για την κινηματογραφική βιογραφία του: «Εχουν γυριστεί πολλές ταινίες για μένα, χωρίς όμως να με ρωτήσουν. Καμία τους, όμως, δεν με έχει αποδώσει όπως αυτή του Εμίρ Κουστουρίτσα. Με τον Εμίρ είμαστε φίλοι, είμαστε ανοιχτοί στον κόσμο. Λέμε μεταξύ μας τις ιστορίες μας. Κατάφερε να διεισδύσει στην καρδιά μου, μιλήσαμε για τα καλά και τα κακά στη ζωή, για την ελευθερία να μπορούμε να λέμε αυτά που θέλουμε. Στην ταινία του Εμίρ καταλαβαίνεις τον Ντιέγκο. Αυτή είναι η δική μου ταινία, οι άλλες δεν με ενδιαφέρουν».

Για τον Πελέ: «Αν δεν έκανα τα λάθη που έκανα, ο Πελέ δεν θα ήταν καν το νούμερο 2 πίσω μου. Η αγάπη δεν είναι κάτι που μπορείς να διαπραγματευθείς. Ο τρόπος με τον οποίο μιλά για μένα δεν είναι καθόλου αξιοπρεπής».

Για τον Θεό: «Δεν αισθάνομαι πως είμαι θεός, μόνο ένας Θεός υπάρχει… Είμαι ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Αλλά αν οι άνθρωποι θέλουν να με θεωρούν θεό, δεν με πειράζει…».

Για το Euro 2008: «Μου αρέσει η Ισπανία, ύστερα η Ιταλία και τέλος η Γερμανία. Αλλά για μένα πρώτη είναι η Ισπανία».

Για την Αργεντινή: «Σήμερα γίνεται απεργία των αγροτών. Σέβομαι τον πρόεδρο, αλλά είμαι με τους αγρότες. Είμαι στο πλευρό των ανθρώπων που αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους οπουδήποτε στη Λατινική Αμερική».

Τέλος, για τη μεγάλη του κινηματογραφική αδυναμία: «Είναι η Τζούλια Ρόμπερτς. Αν ερχόταν αυτή τη στιγμή εδώ στις Κάννες, θα έκοβα γι' αυτή το χέρι μου, αυτό που με βοήθησε να βάλω το γκολ στους Αγγλους».