Τέσσερα χρόνια μετά είμαστε καλύτεροι

Σήμερα ανοίγει η αυλαία. Στην Πάτρα η Εθνική ομάδα αντιμετωπίζει το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Μπορούμε να θεωρήσουμε το φιλικό παιχνίδι εισαγωγή στην τελική ευθεία της προετοιμασίας για τα τελικά του Euro 2008. Eστω και με απουσίες βασικών παικτών, η ομάδα του Ρεχάγκελ θα δώσει ένα ακόμα δείγμα γραφής. Η προετοιμασία για τα τελικά του Euro 2008 τώρα αρχίζει. Πρώτο σκληρό τεστ, απέναντι στους Ούγγρους στη Βουδαπέστη. Κείμενα σαν κι αυτό που τώρα διαβάζετε πέφτουν εύκολα στην παγίδα της πρόγνωσης. Η πρωταθλήτρια Ευρώπης τραβάει σαν μαγνήτης πάνω της τις συζητήσεις για το μέχρι πού μπορεί να πάει τη βαλίτσα. Χωρίς η ίδια να βάζει κάπου συγκεκριμένα τον πήχη, ερχόμαστε όλοι οι άλλοι και τον τοποθετούμε για λογαριασμό της. Ο πήχης συνήθως αφορά πράγματα που γίνονται εύκολα κατανοητά από τον καθένα. Δηλαδή μέχρι πού μπορεί να φτάσει, αν μπορεί να επαναλάβει τα... ανεπανάληπτα.

Σε όσους και όσες μού διατυπώνουν το ερώτημα επιχειρώ να δώσω μια απάντηση που με δυσκολία μπορεί να δοθεί μέσα στο ταξί, στον κινηματογράφο κ.λπ.

Το πού θα φτάσει μια ομάδα εξαρτάται και από το πού θα φτάσουν οι άλλες. Στο ποδόσφαιρο δεν παίζεις μόνος σου και επομένως δεν αναμετράσαι αποκλειστικά με τον εαυτό σου. Παράδειγμα: θυμάμαι καλά το παιχνίδι με τους Ρώσους, που χάσαμε, αλλά σώσαμε την παρτίδα με το γυριστό σουτ του Ζήση Βρύζα. Βλέποντας τις προάλλες τη μισή εθνική Ρωσίας με τη φανέλα της Ζενίτ, είπα ότι οι Ρώσοι θα είναι καλύτεροι και πιο φιλόδοξοι από ό,τι ήταν πριν από τέσσερα χρόνια. Τα ίδια πάνω-κάτω πιστέυω για Ισπανούς και Πορτογάλους. Τέτοιου είδους παρατηρήσεις και διαπιστώσεις είναι λογικό να γίνονται. Οι προγνώσεις για τις θέσεις στις οποίες θα καταταγούν οι εθνικές ομάδες είναι τζόγος. Παραμονεύει ο κίνδυνος της παταγώδους αποτυχίας, όπως έγινε στα πορτογαλικά γήπεδα. Οπως είχε γίνει με τους Δανούς, που τους μάζεψαν κάποτε απ' τις παραλίες και το σήκωσαν...

Ετσι, λοιπόν, αποφεύγω τις προβλέψεις και καταπιάνομαι με τις διαπιστώσεις. Οπως συμβαίνει με τα αμοιβαία κεφάλαια, έτσι και στο ποδόσφαιρο οι προηγούμενες αποδόσεις δεν διασφαλίζουν τις επόμενες. Ο Οτο Ρεχάγκελ δεν αναλαμβάνει την υποχρέωση να το πάρει επειδή το πήρε την πρώτη φορά. Ωστόσο, μπορεί υπό ορισμένες προϋποθέσεις να αναλάβει μια υποχρέωση: να δημιουργήσει μια ομάδα που θα παίζει καλύτερη μπάλα απ' την προηγούμενη. Και αυτό υπό προϋποθέσεις. Με άλλα λόγια, δεν είναι ευθύνη του Γερμανού που το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν έβγαλε έναν νέο Τσιάρτα, έναν νέο Ζαγοράκη. Η προσπάθεια του κόουτς να φτιάξει καλύτερη ομάδα σκοντάφτει στη μεσαία γραμμή. Εδώ η παραγωγή υπήρξε φτωχή. Η αναντικατάστατη τριάδα (Καραγκούνης-Κατσουράνης-Μπασινάς) κάνει μια χαρά τη δουλειά της. Στη συνέχεια ο κόουτς επιχειρεί να αντιμετωπίσει την κατάσταση με παίκτες (Αντζας-Πατσατζόγλου) που δεν είναι κλασικά χαφ, ούτε έχουν τα ποδοσφαιρικά γνωρίσματα του Ζαγοράκη και του Τσιάρτα.

Στις άλλες γραμμές υπάρχει πληθώρα καλών παικτών, που αντικαθιστούν και με το παραπάνω αυτούς που σταμάτησαν. Συνολικά η Εθνική ομάδα διαθέτει παίκτες με μεγαλύτερη ποιότητα από την 23άδα του 2004. Σε γενικές γραμμές παίζει καλύτερο ποδόσφαιρο από εκείνη την περίοδο. Ο,τι καλύτερο από πλευράς παικτών συμπεριλαμβάνεται στις επιλογές του Ρεχάγκελ. Κατά συνέπεια, ο κόουτς ανταποκρίθηκε στην... υποχρέωσή του για καλύτερη ομάδα. Εκείνα που θα μπορούσαν να γίνουν έγιναν.

«Τι έχει μείνει απ' τη φωτιά»

«Bάλε φωτιά, φωτιά μεγάλη κι όλοι θα 'ρθουν ξανά». Ο Νίκος Πορτοκάλογλου καλεί τους φίλος του να μαζευτούν. Θέλει να μάθει «τι έχει μείνει απ' τη φωτιά» της νεότητάς τους. Υποθέτω ότι το πολύ όμορφο τραγούδι δεν έχει καμία σχέση με το ποδόσφαιρο. Μη μου πείτε, όμως, ότι δεν αντιληφθήκαμε οι περισσότεροι σαν μια δυνατή παρέα την Εθνική του Euro 2004. Ετσι την αντιληφθήκαμε και έτσι μάλλον ήταν. Τώρα άλλοι σταμάτησαν να παίζουν μπάλα, όσοι συνεχίζουν είναι φορτωμένοι με νέες σημαντικές εμπειρίες, με νέα επαγγελματικά επιτεύγματα, με πιο φουσκωμένους τραπεζικούς λογαριασμούς, με άλλες οικογενειακές και προσωπικές προτεραιότητες. Ανθρώπινα πράγματα, πολύ λογικά, καθόλου παρεξηγήσιμα.

Κάπως έτσι θα σκεφτόταν την κατάσταση ο Νίκος Πορτοκάλογλου όταν καλούσε τους φίλους του για να διαπιστώσει τι έχει μείνει απ' τη φωτιά. Στη διάθεσή μου δεν έχω ούτε ένα στοιχείο που να με κάνει να ανησυχώ για τη διάθεση παλιών και νέων μελών της παρέας.

Για μένα, που τριάντα χρόνια τώρα ζω μέσα στα γήπεδα και στα αποδυτήρια, υπάρχει κάτι που ξεπερνά στην εκτίμησή μου ακόμα κι αυτόν με το μεγαλύτερο ταλέντο. Είναι η αγάπη για την μπάλα, για το παιχνίδι. Μια αγάπη που δεν χορταίνει με τα χρόνια, με τις επιτυχίες, με τις νίκες. Ξέρω πολλούς τέτοιους –παίζω μαζί τους–, αλλά δεν έχει νόημα να τους αναφέρω ως παράδειγμα, διότι δεν τους ξέρετε εσείς.

Οσο κι αν φαίνεται παράξενο, με κανέναν από τους παίκτες της Εθνικής ομάδας δεν έχω ανταλλάξει κάτι περισσότερο από κάποιες τυπικές κουβέντες. Οταν, όμως, ξεπεράσω τα βιώματά μου, ακούγοντας το τραγούδι του Πορτοκάλογλου το μυαλό μου πάει πάντα στον Γιώργο Καραγκούνη. Και λέω: «Στο μυαλό και την καρδιά του "τυπάρα" η φωτιά δεν σβήνει ποτέ». Κάθε παίκτης έχει την αξία του και την προσφορά του. Αν πρόκειται, όμως, για φλόγα, φτάνουν και περισσεύουν στο γήπεδο του Σάλτσμπουργκ «έντεκα μικροί Καραγκούνηδες»!