Μετέτρεψε τις αδυναμίες του σε πλεονεκτήματα...

Το παιχνίδι στο Καυτανζόγλειο είναι μάλλον άχρηστο σε όσους φτιάχνουν διαφημιστικά σποτάκια με θέμα πόσο θεαματικό άθλημα είναι το ποδόσφαιρο. Λίγα πράγματα ανάγκασαν τους φιλάθλους στο γήπεδο και μπροστά στην τηλεόραση να μείνουν με ανοικτό το στόμα. Οσα τέτοια υπήρξαν ήταν δημιουργήματα του Λουτσιάνο Γκαλέτι. Πιθανότατα φορώντας τη φανέλα του Αρη, η πλάστιγγα του παιχνιδιού να έγερνε προς την «κιτρινόμαυρη» πλευρά. Τόσο απλά. Μετά τον Γκαλέτι, ο άλλος πρωταγωνιστής του ματς φορούσε κοστούμι. Ο Χοσέ Σεγούρα δεν διάβασε το ματς όσο... διάβασε τη δική του ομάδα όλον αυτόν τον καιρό. Κατάλαβε ότι οι φυσικές δυνάμεις των παικτών του είναι περιορισμένες και απέφυγε να διατάξει «φουλ επίθεση». Κράτησε την ομάδα πίσω από τη σέντρα, οχύρωσε καλά τον Αντώνη Νικοπολίδη και περίμενε να φύγουν οι ακραίοι χαφ (Τζόρτζεβιτς - Γκαλέτι) στην κόντρα. Ο Τζόρτζεβιτς δεν πήγε πουθενά. Με λιγοστές δυνάμεις προτίμησε να κινηθεί στα ρηχά, να βοηθήσει καλύπτοντας χώρους στην άμυνα και να μη βρεθεί στην ανάγκη για σπριντ. Ο Γκαλέτι έκανε ακριβώς τα αντίθετα. Κάθε φορά που έπαιρνε την μπάλα άρχιζε το ποδοβολητό και τις αλλαγές κατεύθυνσης πάνω στην κίνηση. Ξεχαρβάλωσε την αριστερή πλευρά της άμυνας του Αρη και έχει το σημαντικότερο μερίδιο ευθύνης για τη δίκαιη επικράτηση του Ολυμπιακού επί του Αρη.

Η ομάδα του Ντούσαν Μπάγεβιτς φανέρωσε και στο Καυτανζόγλειο τη μεγίστη των αρετών της. Την καλή κυκλοφορία της μπάλας. Ο Αρης είχε την κατοχή, γυρόφερνε γύρω από τη μεγάλη περιοχή του αντιπάλου. Ομως, το κοντέρ έγραψε μία μόλις ευκαιρία στο πρώτο ημίχρονο όταν ο Χαβίτο «ζάλισε» τον Ραούλ Μπράβο και πλάσαρε άουτ. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ο φαινομενικά αμυνόμενος Ολυμπιακός είχε βάλει ένα γκολ και ο Μήτρογλου είχε ήδη χάσει δύο. Μπορεί ο Στολτίδης με τον Πατσατζόγλου να ήταν σε μέτρια βραδιά, μπορεί ο Τζόρτζεβιτς να κινήθηκε σε ρηχά νερά. Ομως ο Κοβάσεβιτς ήταν εκεί που έπρεπε όταν σέντραρε ο Γκαλέτι και ο Ζεβλάκοφ έβαλε σωστά το κεφάλι του όταν -πάλι- ο Αργεντινός τού έστειλε την μπάλα... συστημένη. Οσο και να ψάξει κανείς αποκλείεται να βρει από το 1997 και μετά τον Ολυμπιακό να αμύνεται στο μισό γήπεδο, να παραχωρεί οικειοθελώς την πρωτοβουλία στον αντίπαλό του. Φέτος επί Λεμονή άρχισαν να συμβαίνουν αυτά τα πράγματα. Ο Σεγούρα προτίμησε τα... σίγουρα. Αντί να εκθέσει τους παίκτες, ρίχνοντάς τους στην επίθεση, συμμάχησε με τις αδυναμίες τους και προσπάθησε να επωφεληθεί από τα πλεονεκτήματά τους. Το δίκιο του βουνό.

Απ' όλους τους άλλους και πάλι ένα βήμα μπροστά

«Και τώρα τι έχουν να πουν εκείνοι που έλεγαν...». Πόσες φορές έχω δει γραμμένη αυτή τη φράση στη «SportDay». Θα συνεννοηθώ με τον γίγαντα Κώστα Σαλάπα (άρχοντα της διόρθωσης) να την αποφεύγουμε στο εξής. Ας της κάνουν χρήση ποδοσφαιριστές και παράγοντες όταν ένα αποτέλεσμα έρχεται κόντρα σε μια διαδεδομένη άποψη.

Στην προκειμένη περίπτωση, η διαδεδομένη άποψη ήταν ότι ο ξεθυμασμένος Ολυμπιακός θα τραβήξει τα πάνδεινα από τον φορμαρισμένο Αρη και κάποια στιγμή θα πέσει στο καναβάτσο. Αμέσως μετά θα διαβάζαμε υπέροχα κείμενα (κι εδώ στη «SportDay») που μέσες-άκρες θα έλεγαν πόσο άδικο είναι που πήρε ο Ολυμπιακός το πρωτάθλημα. Τώρα που ο Ολυμπιακός πήρε το Κύπελλο ελπίζω να μην καταναλωθεί τόσο μελάνι για να διαβάσουμε ότι ο Θρύλος άξιζε να τα πάρει όλα και κάτι παραπάνω.

Λίγη ψυχραιμία δεν βλάπτει. Ο Ολυμπιακός είναι σαφώς καλύτερη ομάδα από τον Αρη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι γενικά καλή ομάδα. Φέτος αγκομάχησε να πάρει το πρωτάθλημα και το κατάφερε τελικά επειδή στο ίδιο γήπεδο είχε υποτάξει την Καλαμαριά με 3-0. Δεν αλλάζει αυτό επειδή στον τελικό ο Αρης έφαγε δύο γκολ. Δεν θα άλλαζε ακόμα κι αν ο Αρης «άρπαζε» άλλα δύο. Ο νταμπλούχος χρειάζεται σοβαρή βελτίωση και μεταγραφική ενίσχυση. Το ομολογούν ακόμα και οι οπαδοί του. Από αυτό το σημείο μέχρι να γεμίσει ο τόπος... ηθικούς πρωταθλητές ο δρόμος παραείναι μακρύς. Φέτος ο Ολυμπιακός:

• Εκανε αξιοσημείωτη πορεία στην Ευρώπη, την καλύτερη τόσα χρόνια που συμμετέχει στο Τσάμπιονς Λιγκ.
• Πήρε το πρωτάθλημα με τον τρόπο που περιγράψαμε νωρίτερα.
• Πήρε άνετα το Κύπελλο καθαρίζοντας (με 4 γκολ) τον Παναθηναϊκό.
• Οχι πως έχει ιδιαίτερη σημασία, αλλά πρέπει να σημειωθεί ότι πήρε και το Σούπερ Καπ, βάζοντας τα «δεύτερα» με τη Λάρισα.

Και σουπιά να ήταν ο Βάλνερ, το μελάνι που άφησε δεν αρκεί για να θολώσει την εντύπωση ότι ο Ολυμπιακός ήταν και φέτος ένα βήμα (ένα έστω) πιο μπροστά από τους αντιπάλους του.