Για την ιστορία του και τον κόσμο του

Ο Αρης θα χάσει αυτόν τον τελικό μόνο αν το θελήσει ο ίδιος. Μόνο αν λόγω απειρίας καταρρεύσει κάτω από το βάρος των συνθηκών. Αν μπει στο παιχνίδι τρακαρισμένος, αγχωμένος, με το μυαλό βουτηγμένο στην εμμονή να αποδείξει με κάθε τρόπο ότι αξίζει να είναι αυτός ο νικητής. Ο κανόνας λέει ότι οι εμμονές γυρίζουν μπούμερανγκ. Πολύ περισσότερο όταν απέναντί του θα έχει μια ομάδα που κρίσιμα ματς, όπως αυτό, αποτελούν μέρος της ποδοσφαιρικής καθημερινότητάς της.

Μια ομάδα που έχει μαζέψει με το κουτάλι τα τελευταία χρόνια τίτλους και διακρίσεις. Ενα σύνολο παικτών που δεν τους έχει τυχαία αποδοθεί ο χαρακτηρισμός ότι έχουν καρδιά πρωταθλητή. Μπορεί να μην το έχουν δείξει φέτος αναλογικά με άλλες χρονιές, αλλά μοιάζει να παίζεις με τη φωτιά όταν δεν υπολογίζεις σοβαρά το DNA του αντιπάλου σου. Ο Ολυμπιακός είναι μία ομάδα που ξέρει καλύτερα από κάθε άλλη να διαβάζει την ώρα του παιχνιδιού τις αδυναμίες του αντιπάλου. Οχι μόνο τις αγωνιστικές, αλλά και τις ψυχολογικές. Αν οι παίκτες του λοιπόν διακρίνουν στους αντιπάλους πρόσωπα σφιγμένα, μυαλά μπερδεμένα, πόδια βαριά και άτολμα, κορμιά χωρίς αυτοπεποίθηση και αποφασιστικότητα, τότε δεν θα δυσκολευτούν καθόλου να επιβάλουν το παιχνίδι τους.

Ο Αρης, λοιπόν, όσο και αν ακούγεται τετριμμένο, οφείλει να κοιτάξει κατάματα τον Ολυμπιακό, να τον σεβαστεί, αλλά λεπτό να μην του αφήσει το δικαίωμα να πιστεύει ότι τον φοβάται. Να του δώσει να καταλάβει ότι σε αυτό το ματς το κουμάντο το έχει αυτός. Και θα το καταφέρει μόνο αν η ομάδα παρουσιαστεί ψύχραιμη, ήρεμη και -το κυριότερο- σίγουρη για τον εαυτό της, ικανή να ανταποκριθεί οποιαδήποτε τροπή και αν λάβει το ματς, ακόμα και την πιο άσχημη γι' αυτή. Ενας νηφάλιος και αποφασιστικός Αρης, με το μυαλό καθαρό και προσηλωμένο στον στόχο της κατάκτησης, δεν έχει να φοβάται απολύτως τίποτα. Οφείλει να ανταποκριθεί στις συνθήκες αυτής της περιόδου. Συνθήκες που θέλουν τον Αρη πιο έτοιμο, πιο φρέσκο, πιο ποιοτικό και αποτελεσματικό.

Κάτι τελευταίο. Ο Αρης χρωστάει αυτό το Κύπελλο στην ιστορία του, την οποία αδίκησε στο παρελθόν σε ανάλογες περιπτώσεις. Ο Αρης χρωστάει αυτό το Κύπελλο στον κόσμο του. Αυτόν αν δεν τον έχει αδικήσει, και μάλιστα κατάφωρα. Το χρωστάει σε όλους αυτούς που η τελευταία μεγάλη χαρά και καταξίωση πριν από 38 ολόκληρα χρόνια τούς βρήκε παιδιά στο ίδιο γήπεδο και γέρασαν με τον καημό να ξαναζήσουν ανάλογη στιγμή. Το χρωστάει σε όλους αυτούς που στις 24 του Μάη το 1980 με τα κεφάλια ψηλά και τα μάτια δακρυσμένα γυρνούσαν ηττημένοι από το μπαράζ του Βόλου.

Σε όλους αυτούς που το 2003 στον τελικό της Τούμπας έδωσαν και την ψυχή τους για να ξαναζήσουν το όνειρο. Σε αυτούς που, δύο χρόνια μετά, με την ομάδα ήδη στη Β' Εθνική ταξίδεψαν μέχρι την Πάτρα για τον τελικό με τον Ολυμπιακό και έκαναν τους αντίπαλους οπαδούς όρθιους να τους χειροκροτούν, όταν το σύνθημα «Αρη, θυμήσου, στη Β' Εθνική θα 'μαστε μαζί σου» σκέπαζε ακόμα και τους πανηγυρισμούς της απονομής. Το χρωστάει σε όλους αυτούς που στάθηκαν όρθιοι στην πρώτη γραμμή τα «πέτρινα χρόνια» των δύο υποβιβασμών. Σε όλους αυτούς που έκλεισαν τα μάτια τους χωρίς δεύτερη χαρά. Σε όλους αυτούς που έκαναν την πίκρα τους περηφάνια και ήταν πάντα εκεί. Η ημερομηνία-σταθμός στην ιστορία του Αρη είναι η 28η Ιούνη 1970. Η επόμενη ας είναι η σημερινή.