Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω Σεγούρα!

Aπό την προγραμματισμένη συνέντευξη Τύπου του προέδρου Κόκκαλη πολλοί περίμεναν να ακούσουν τι θα κάνει, πώς θα κινηθεί η διοίκηση στο θέμα του προπονητή, αλλά τελικά δεν εισέπραξαν αυτό που ήθελαν. Οι ενδιαφερόμενοι λοιπόν κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο πρόεδρος δεν άνοιξε τα χαρτιά του. Δεν συμφωνώ και θα εξηγήσω το γιατί. Πρώτα όμως καλό είναι να βάλουμε τα πράγματα σε μία σειρά. Οπως θα έχουν αντιληφθεί χρόνια τώρα οι φίλοι του Ολυμπιακού, ο πρόεδρος στο θέμα πρόσληψης προπονητή προτιμά να μην ανοίγει ποτέ τα χαρτιά του. Αντίθετα, όταν είναι να απομακρυνθεί ο προπονητής ο πρόεδρος παίζει ανοιχτά, με τα φύλλα του σε κοινή θεα. Οι ακόμα παρατηρητικότεροι θα έχουν αντιληφθεί ότι δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο για τον πρόεδρο από το να μπαίνει στην άχαρη γι΄ αυτόν διαδικασία να επιλέξει τον προπονητή του Ολυμπιακού. Μίλησέ του για έναν ποδοσφαιριστή που αγωνίζεται στη Γη του Πυρός, στην εκεί ομάδα της Πυροσβεστικής, που σαρώνει τα πρωταθλήματα κάθε χρόνο, και θα κάτσει να σ΄ακούσει, όσο και αν φαίνεται παράξενο, με ενδιαφέρον. Μην του μιλάς όμως για το ποιος θα κάτσει στον πάγκο. Δεν το έχει το θέμα, δεν το θέλει, δεν το γουστάρει. Φροντίζει όμως από τα λεγόμενά του να δίνει το στίγμα του για το ποιος θα ήταν ο καταλληλότερος να κοουτσάρει την ομάδα. Φτάνει να ανατρέξεις στις δηλώσεις του και θα το βρεις. Από όλα αυτά λοιπόν που είπε στη συνέντευξη που παραχώρησε δύο ώρες πριν από τη φιέστα ο πρόεδρος, υπάρχουν δύο σημεία που αν σταθείς επάνω τους με προσοχή, δεν θα αργήσεις να δεις να ξεπροβάλλει μπροστά σου η φάτσα του νέου προπονητή.

Πρώτο σημείο: «Δεν έχουμε καμία κακία, πράγματι έχει προσφέρει (σ.σ.: αναφέρεται στον Τάκη Λεμονή) υπηρεσίες, έκανε μια καλή πορεία στο Τσάμπιονς Λίγκ, αλλά ξεχάσαμε λίγο ότι ο πρώτος στόχος είναι η κατάκτηση του πρωταθλήματος στην Ελλάδα κι εκεί υστερήσαμε».

Δεύτερο σημείο: «Πρώτος στόχος είναι η κατάκτηση του πρωταθλήματος. Μετά μια καλή πορεία, όσο γίνεται, στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, επίσης η κατάκτηση του Κυπέλλου. Πρώτος στόχος είναι πάντα η κατάκτηση του πρωταθλήματος (σ.σ.: τρίτη αναφορά μπας και το εμπεδώσουν άπαντες οι ενδιαφερόμενοι), γιατί είμαστε ελληνική ομάδα και θέλουμε το πρωτάθλημα στη χώρα μας. Προσπαθούμε και στην Ευρώπη, διότι δεν είναι εύκολη υπόθεση, παρ’ όλο που υπάρχουν συνθήματα για να πάρουμε και το Ευρωπαϊκό. Μάτια έχουμε, βλέπουμε, διαβάζουμε, ακούμε, δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Αν κάτσει, όπως λέμε, είναι στρογγυλή η μπάλα, θα προσπαθήσουμε».

Από τις δύο αυτές τοποθετήσεις του προέδρου Κόκκαλη, βλέπω να σχηματίζεται μπροστά μου η μορφή του νέου προπονητή του Ολυμπιακού, ο οποίος δεν είναι άλλος από τον Χοσέ Σεγούρα. Και θα έχει σοβαρά επιχειρήματα για να τον κρατήσει στον πάγκο ο πρόεδρος. Ισπανό προπονητή δεν θέλουν κάποιοι στον Ολυμπιακό; Από πού είναι ο Σεγούρα; Από τη Μοζαμβίκη; Αξιος και ικανός θα προσθέσουν κάποιοι άλλοι. Αν δεν είχε αυτά τα χαρακτηριστικά, θα θήτευε τόσα χρόνια στην Μπαρτσελόνα; Αυτά εξάλλου δεν ήταν τα προσόντα με τα οποία στόλισαν τον Σεγούρα οι αρμόδιοι, θέλοντας να πείσουν τον πρόεδρο να του αναθέσει το πόστο του προπονητή; Αλλαξε κάτι στα τυπικά προσόντα του Ισπανού και δεν το ξέρουμε; Γνώστης πλέον της ελληνικής ποδοσφαιρικής πραγματικότητας ο Σεγούρα και επιτυχημένος, μια και κατάφερε να οδηγήσει την ομάδα στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, του πρώτου ιεραρχικά στόχου που έθεσε η διοίκηση, και δύο φορές επιτυχημένος αν κατορθώσει να κατακτήσει και το Κύπελλο. Γιατί λοιπόν να μη συνεχίσει το έργο του, τώρα μάλιστα που του δίνεται η ευκαιρία να «χτίσει» την ομάδα κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας με τα δικά του υλικά;

Μόνο με μισόλογα λοιπόν δεν μίλησε ο πρόεδρος για το θέμα του προπονητή. Το θέμα είναι πόσοι κατάλαβαν αυτά που είπε…

Πρόχειρο ΤΕΤΡΑΔΙΟ

Είμαστε όλοι Ζαπατίστας

Από τον «Ιό» της «Ελευθεροτυπίας» του Σαββάτου:

«Σε μια εποχή που ο διεθνισμός τείνει να καταστεί βρισιά, κάποιοι επιμένουν. Το αποδεικνύει η "Πανευρωπαϊκή Συνάντηση για την Υπεράσπιση και τον Αγώνα με τους λαούς Ζαπατίστας και την Αλλη Καμπάνια του Μεξικού", που πραγματοποιείται το επόμενο Σαββατοκύριακο (9-11 Μαΐου) στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Στόχος της συνάντησης είναι ο συντονισμός, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, των κινημάτων αλληλεγγύης προς τον αγώνα των εξεγερμένων ιθαγενών κοινοτήτων του Τσιάπας, που τα τελευταία δύο χρόνια αντιμετωπίζουν ξανά τη βία και την αγριότητα των κατασταλτικών μηχανισμών του μεξικανικού κράτους.

Δύο ανοικτές εκδηλώσεις που θα πραγματοποιηθούν στο πλαίσιο αυτής της συνάντησης (και οι δύο στην αίθουσα Γκίνη του ΕΜΠ) παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Η πρώτη είναι μια ανοικτή συζήτηση με τον Χουάν Τσάβες, εκπρόσωπο του μεξικανικού Εθνικού Ιθαγενικού Κογκρέσου (Παρασκευή 9/5/08, 7:30 μ.μ.). Η δεύτερη, το Σάββατο 10/5/08 (7:30 μ.μ.), θα εστιαστεί στην ενημέρωση του κοινού από μέλη της Διεθνούς Επιτροπής Παρατηρητών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (CCIODH) και θ' ακολουθήσει συναυλία από ελληνικά και γαλλικά συγκροτήματα ροκ.

Η CCIODH συγκροτήθηκε το 1998 μετά τη σφαγή 47 ιθαγενών, ως επί το πλείστον γυναικών και παιδιών, από παρακρατικές συμμορίες στο χωριό Ακτεάλ.

Μέχρι σήμερα η Επιτροπή έχει πραγματοποιήσει έξι επισκέψεις στο Μεξικό κι έχει εκδώσει ισάριθμους τόμους με ντοκουμέντα που τεκμηριώνουν τη συστηματική παραβίαση κάθε έννοιας δικαίου σ' αυτή τη χώρα».

ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

Αλλοι στον αγώνα και άλλοι στην κονόμα

Αν δεν καταλαβαίνετε τη διαφορά, για ποιους και γιατί μιλάμε, διαβάστε το μικρό αυτό απόσπασμα από το «Εδώ Ράδιο Ε» του Ανδρέα Ρουμελιώτη:

«ΟΙ δημοσιογράφοι!.. Μισθοφόροι των αφεντικών και των συμφερόντων των οικονομικών, παπαγαλάκια των κυβερνήσεων και των πολιτικών εξουσιών...

ΑΥΤΗ είναι η μία, ορατή ή αόρατη πλευρά. Η άλλη; Απ' το 1992 έως σήμερα έχουν σκοτωθεί στον αγώνα για την ελευθεροτυπία 679 άνθρωποι! Σύμφωνα με τα στοιχεία της Διεθνούς Ομοσπονδίας (FIJ), περισσότεροι από 7 στους 10 θανάτους δημοσιογράφων ήταν πολιτικές δολοφονίες. Οι δολοφόνοι τους και οι πολιτικά ένοχοι σε ποσοστό 86% κυκλοφορούν ατιμώρητοι. Μόλις στο 7,5% των περιπτώσεων αποδόθηκε πλήρως δικαιοσύνη...

ΣΤΟΥΣ 171 έφτασε ο αριθμός των δημοσιογράφων που έπεσαν στο καθήκον το 2007. Απ' αυτούς, 134 βρήκαν βίαιο θάνατο, ενώ άλλοι 37 σκοτώθηκαν σε τροχαία, κατά την άσκηση του δημοσιογραφικού επαγγέλματος. Το 2006 δολοφονήθηκαν 155 δημοσιογράφοι και 22 σκοτώθηκαν σε δυστυχήματα. "Για τρίτη συνεχή χρονιά, η βία κατά των δημοσιογράφων έφτασε σε επίπεδα-ρεκόρ", δήλωσε ο πρόεδρος της FIJ, Τζιμ Μπουλμέλχα.

ΣΤΟΝ πόλεμο του Ιράκ έχουν χάσει τη ζωή τους συνολικά 125 δημοσιογράφοι -65 κατά την περσινή χρονιά. Στην... πρώτη πεντάδα ακολουθούν η Αλγερία, η Ρωσία, η Κολομβία και οι Φιλιππίνες. Στη γειτονιά μας... ισοβαθμούν στην 8η θέση με 19 δολοφονίες η Βοσνία και η Τουρκία.

ΤΑ γράφω αυτά γιατί σήμερα γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα της Ελευθεροτυπίας? που καθιερώθηκε με πρωτοβουλία της Παγκόσμιας Ενωσης Εφημερίδων (ΠΕΕ) και γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 3 του Μάη, εις ανάμνησιν της Διακήρυξης του Βίντχουκ -μιας έκκλησης υπέρ της ελευθεροτυπίας, που υπέγραψαν Αφρικανοί δημοσιογράφοι το 1991 για "ελευθερία, δημοκρατία και πλουραλισμό στα ΜΜΕ".

ΑΥΤΟ το θεμελιώδες δικαίωμα της ελευθερίας κατοχυρώνεται από το άρθρο 19 της Παγκόσμιας Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του ΟΗΕ, την Ευρωπαϊκή Συμφωνία για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και τη Διακήρυξη της Ελευθερίας Εκφρασης και Πληροφόρησης του Συμβουλίου της Ευρώπης. Το οποίο δεν αφορά μόνο τα έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ, αλλά και τα βιβλία και τα τελευταία χρόνια το Διαδίκτυο. Ενα δικαίωμα που στην εποχή τής υπερ-παραπληροφόρησης κάθε άλλο παρά δεδομένο είναι».