Ο Εκι και ο Μάης του '08

Για να τα χώσει ο Εκι Γκονζάλες στον Πεσέιρο, είναι ικανός να δώσει συνέντευξη μέχρι και στο περιοδικό «Το παιδί μου και εγώ». Το θέμα είναι ότι ο Αργεντινός, για μία ακόμα φορά, βάζει την προσωπική κόντρα του με τον προπονητή πάνω από την ομάδα. Τι νόημα έχει λίγες αγωνιστικές πριν από την ολοκλήρωση των αγωνιστικών υποχρεώσεων να δίνεις συνεντεύξεις για να μιλήσεις με τον σκληρότερο τρόπο, για έναν προπονητή που έχει ημερομηνία λήξης;

Είναι σαν να λες ανοιχτά ότι «εμένα δεν με νοιάζει τι πρόκειται να γίνει από εδώ και πέρα, αν η ομάδα θα καταφέρει να καβατζώσει τη δεύτερη θέση που οδηγεί στο Τσάμπιονς Λιγκ. Εμένα το μόνο που με νοιάζει είναι πώς θα σκίσω αυτόν τον απίθανο που μου έφεραν και μου έχει σπάσει τα νεύρα». Σκέφτηκε ποτέ κάποιος στον Παναθηναϊκό ότι αν υιοθετήσουν και άλλοι –δεν χρειάζονται πολλοί, δυο-τρεις φτάνουν και περισσεύουν– τη συμπεριφορά του Εκι, τότε μάλλον είναι άδικος κόπος να αναρωτιόμαστε τι θα κάνει η ομάδα στα πλέι οφ.

Το να προστατεύσουν τον Πεσέιρο στα εναπομείναντα ματς αυτοί που έχουν επωμισθεί το δύσκολο αυτό έργο, ώστε ο Πορτογάλος να καταφέρει να αποδώσει κάτω από τις υπάρχουσες συνθήκες όσο μπορεί και όσο του επιτρέπεται, δεν είναι καθωσπρεπισμός, αλλά επιτακτική ανάγκη. Το μόνο που μένει είναι σήμερα πριν από το ματς με την ΑΕΚ την ώρα που θα ανακοινώνει την ενδεκάδα ο Πεσέιρο, να σηκωθεί κάποιος από τους ποδοσφαιριστές και να πει: «Μίστερ, κανένα πρόβλημα, αλλά περίμενε να δούμε αν συμφωνεί ο Γκονζάλες για να έχεις και εσύ το κεφάλι σου ήσυχο και εμείς να μπορέσουμε να κάνουμε τη δουλειά μας χωρίς φασαρίες και μπλεξίματα».

Δεν μου φαίνεται καθόλου απίθανο το σενάριο. Με σημαιοφόρο τον Εκι στην εξέγερση κατά του Πορτογάλου και έχοντας δίπλα του 4-5 συμπαίκτες με ανάλογα στο παρελθόν κρούσματα απειθαρχίας έτοιμους να αυτονομηθούν, ο Μάης του 2008 στον Παναθηναϊκό για τους επαναστατημένους νέους όλου του κόσμου σε λίγο θα έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον και από τον Μάη του '68.

Εκτός και αν στον Παναθηναϊκό έχουν αποφασίσει ότι τα πλέι οφ είναι μια χαμένη υπόθεση, στην οποία συμμετέχουν αναγκαστικά, και έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράματα δεν γίνεται να απουσιάζουν. Πάλι, όμως, η ιστορία της ομάδας δεν επιτρέπει να βγαίνει προς τα έξω μια τέτοια εικόνα. Μιας ομάδας απογοητευμένης, που λειτουργεί υπό το βάρος των θεσμών, με έναν προπονητή στον κόσμο του, με παίκτες δυσαρεστημένους, που άλλοι με την πρώτη ευκαιρία τη «λένε» στον κόουτς και άλλοι που έχουν αποφασίσει να κάνουν το δικό τους πρόγραμμα, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι δεν πρόκειται να λογοδοτήσουν σε κάποιον.

Κανονικά ο ΠΑΟ μέσα από τη διαδικασία των κατατακτήριων αυτών παιχνιδιών θα επεδίωκε να καλύψει το χαμένο έδαφος που θα τον οδηγούσε στην κατάκτηση της δεύτερης θέσης. Θα διόρθωνε τα λάθη του. Αν δεν έχει αυτή τη δυναμική ο Παναθηναϊκός, τότε ποιος; Είδατε εσείς όμως να έχει διορθωθεί κάτι – και δεν αναφέρομαι μόνο στο αγωνιστικό κομμάτι, αλλά στην εν γένει συμπεριφορά και νοοτροπία;

Αν η διοίκηση πίστευε ότι ο Πεσέιρο μέχρις εδώ ήταν, τελείωσαν τα ψωμιά του, ό,τι κατάφερε κατάφερε, και ότι στα πλέι οφ θα έπρεπε να πάει η ομάδα τουλάχιστον με άλλη ψυχολογία, ας έστελνε τον Πορτογάλο στο ταμείο ανεργίας, δοκιμάζοντας την τύχη της με έναν υπηρεσιακό. Αποκλείεται να ήταν χειρότερα τα πράγματα. Γιατί μη μου πείτε ότι τώρα έχει η ομάδα προπονητή; Ας κοιτάξουν όλοι πρώτα να φανούν αντάξιοι της ιστορίας τους, ας λειτουργήσουν τουλάχιστον με αξιοπρέπεια στα τελευταία ματς της περιόδου και μετά βλέπουν πώς θα αυξήσουν το μετοχικό κεφάλαιο.

Πρόχειρο ΤΕΤΡΑΔΙΟ

Εάλω η «αιώνια πόλη»

Πένθιμο πρωτοσέλιδο για το «Manifesto». Το Καπιτώλιο σε ασπρόμαυρη έκδοση θυμίζει στοπ καρέ από την ταινία του Φελίνι «Roma». Πάνω στη φωτογραφία ο τίτλος θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν σύνθημα: «Μαύρη Νύχτα». Πώς αλλιώς να εκφράσεις τη δυσαρέσκειά σου για το γεγονός ότι για πρώτη φορά στη μεταπολεμική Ιταλία στο Καπιτώλιο θα εγκατασταθεί για τα επόμενα 5 χρόνια δήμαρχος με έντονο ακροδεξιό παρελθόν.

Ο πολύς κύριος Τζάνι Αλεμάνο. Μέλος του Κοινωνικού Ιταλικού Κινήματος (που μετονομάστηκε –καλύτερα μεταμφιέστηκε σε Εθνική Συμμαχία), κόμμα που είχε ιδρυθεί από συνεργάτες και οπαδούς του Μπενίτο Μουσολίνι. Ο Αλεμάνο που του άρεσε στο παρελθόν –όχι και τόσο μακρινό– να κυκλοφορεί, έχοντας κρεμασμένο στον λαιμό του το κελτικό έμβλημα: έναν σταυρό που περιβαλλόταν από ένα δακτυλίδι, σύμβολο της Ακροδεξιάς.

Η χρήση του ναζιστικού συμβόλου σε συγκεντρώσεις και σε γήπεδα στην Ιταλία έχει απαγορευτεί με νόμο. Ο Μπερλουσκόνι πανηγυρίζει – και δικαιολογημένα. Δικός του πολιτικός σύμμαχος ήταν ο Αλεμάνο. Αυτός τον πρότεινε για δήμαρχο στην «αιώνια πόλη».

Εκτός όμως από τον «καβαλιέρε» πανηγυρίζει και ο άλλος μεγάλος δημοκράτης, ο ηγέτης της Λίγκας του Βορρά, ο Bossi, που ανερυθρίαστα δηλώνει μπροστά στις κάμερες: «Τα όπλα είναι πάντα ζεστά, ο Μπερλουσκόνι εκτελεί διαταγές». Το θέμα δεν είναι ότι στη Ρώμη πλάκωσε μαύρη νύχτα, αλλά ότι το σκοτάδι τείνει να καλύψει όλη την ιταλική χερσόνησο. Και το ακόμα χειρότερο: ουδείς ξέρει, αλλά ούτε έχει και διάθεση να μάθει, πότε και πώς θα ξημερώσει.

ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

Portishead 3

Τώρα έχεις κάθε λόγο να κοιτάς τα βράδια τον έναστρο ουρανό και δίπλα σου η Μπεθ Γκίμπονς να σου ψιθυρίζει: «I can't see nothing good / Nothing is so bad / I never had a chance to explain / Exactly what I meant».

Επιτέλους, κυκλοφόρησε η τελευταία δουλειά των Portishead με τίτλο «Third 3». Μέχρι και ο γουρσούζης ο Andy Gill στην «Independent» μιλάει για κάτι εξαιρετικό. Σκοτεινό θα το αποκαλέσουν κάποιοι, κλειστοφοβικό και γκρίζο αυτοί που έχουν εντρυφήσει σε ανάλογα ακούσματα. Αυτό που μετράει, όμως, είναι ότι για μία ακόμα φορά το γκρουπ από το Μπρίστολ βρίσκει τρόπο να σε φαρμακώσει, να σε γλυκάνει, να σου ξύσει πληγές που θεωρείς κλειστές, να σου αναστήσει στιγμές που δεν έχεις αποφασίσει ακόμη αν θέλεις να ξεχάσεις ή να κρατήσεις, να τις φουσκώσει με νότες, να στις ρίξει στον γκρεμό, να σε βάλει να τις κοιτάς από ψηλά, χωρίς να ξέρεις τον τρόπο να τις ακολουθήσεις εκεί στο χάος, να τις δεις να χάνονται ξανά μέσα σου αν και δεν είναι πια δικές σου και τέλος να σε παραδώσει ακέραιο στο όνειρο που έφτιαξες μέσα σου. Κάθε φορά που θα ακούω μια νέα δουλειά τους θα καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα: οι Portishead δεν είναι απλώς ένα μουσικό ποιοτικό σύνολο, όπως τόσα άλλα στον πλανήτη, αλλά ολόκληρο μουσικό κίνημα, που λίγοι συνάδελφοί τους μπορούν να ασπασθούν ή να ακολουθήσουν. Σε κάθε δουλειά τους θα μας σέρνουν στην πιο αξιόλογη πλευρά της μουσικής δημιουργίας. Εκεί που το μόνο που μένει, είναι να επιστρατεύσεις όλες σου τις αισθήσεις, τις τσακισμένες από την καθημερινότητα, για να απολαύσεις αυτό που κρύβεις μέσα σου και αδυνατείς, όπως και τόσα άλλα, να εκφράσεις.