Στην αγία τριάδα της «κόκκινης θρησκείας» (Sportday / Γιώργος Χελάκης)

Tο όνομά του θα βρεθεί δίπλα σε αυτό των Ανδριανοπουλαίων και του Νίκου Γουλανδρή. Οταν οι μνήμες ξεθωριάσουν, οι διαφορές, οι διαφωνίες και οι αντιπαραθέσεις θα βρουν ελάχιστο χώρο για αναφορές, εκείνες που θα επικρατήσουν θα είναι οι... αγιογραφίες.

Τότε –έπειτα από πολλά χρόνια– ο Σωκράτης Κόκκαλης, καθαγιασμένος πια, θα πάρει θέση ως ένας της μεγάλης τριάδας στη «θρησκεία» του Θρύλου.

Σήμερα ο πρόεδρος του Ολυμπιακού μετρά εχθρούς και φίλους, βρίσκοντας τους πρώτους εξαιρετικά περισσότερους.
Ρίχνει ματιές στην τροπαιοθήκη της ομάδας του τα τελευταία είκοσι χρόνια και διαπιστώνει πως ό,τι βρίσκεται εκεί -πλην ενός Κυπέλλου- τον αφορά.

Στο γραφείο του συγκεντρώνονται τα fax με τα αιτήματα των δημοσιογράφων για συνεντεύξεις με τους παίκτες της ομάδας. Απαντά ο ίδιος και απαντά αρνητικά. Κυριευμένος από ένα αίσθημα καταδίωξης, έχει πολλές φορές την εντύπωση ότι συνωμοτούμε εναντίον του. Εδώ και αρκετά χρόνια μάς χωρίζει σε δύο κατηγορίες. Αυτούς που γράφουν για να προασπίσουν τα συμφέροντα του Ολυμπιακού και εκείνους που γράφουν για να τα βλάψουν. Αδυνατεί να καταλάβει ότι μπορεί να γράφουμε αυτά που πιστεύουμε, ανεξάρτητα από την εντύπωση που προκαλούν στον ίδιο.
Οι περισσότεροι γύρω του φροντίζουν να μη διαφωνούν μαζί του ή να διατυπώνουν με διπλωματικό τρόπο τις αντιρρήσεις τους.

Συνομιλεί με το... μαξιλάρι του, αποφασίζει μόνος του για όλα και αποφεύγει να αναλάβει ευθύνες στις αποτυχίες.
Ο «κόκκινος» ηγεμόνας είχε πατέρα στην κυβέρνηση του βουνού και έζησε τις πρώτες δεκαετίες της ζωής του στην τότε Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας. Το κράτος συνδέθηκε στενά με τη ζωή του. Εκείνον τον καιρό ήταν υποχρεωμένος να ζει κάτω από τη σκιά του. Αργότερα, στην Ελλάδα, συμμάχησε επιχειρηματικά μαζί του, αναδείχθηκε σε Νο 1 προμηθευτή του Δημοσίου και εκτοξεύθηκε οικονομικά. Μέχρι και τον Ολυμπιακό κάποιοι τον είπαν «ομάδα του Δημοσίου». Οχι τόσο γιατί ρύθμισε ευνοϊκά τα χρέη που άφησε ο Κοσκωτάς, όσο γιατί στα επτά χρόνια της «κόκκινης» κυριαρχίας το σύστημα -ποδοσφαιρικό και γενικότερο– δεν βρέθηκε ποτέ απέναντί του.

Με τον παρά του ήρθαν στον Ολυμπιακό μεγάλα ονόματα του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Οι οπαδοί παραληρούσαν από ενθουσιασμό και το όνομά του ακούστηκε πολλές φορές ρυθμικά από τα χείλη τους.

Το πολιτικό σύστημα της χώρας τού υποκλίθηκε με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο. Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ (τότε κυβέρνηση) και της Νέας Δημοκρατίας ψήφισαν να του παραχωρηθεί το γήπεδο Καραϊσκάκη.
Σήμερα, ακόμα κι αν αποχωρήσει από την ΠΑΕ, του μένει το γήπεδο ως περιουσιακό στοιχείο!

Δώδεκα χρόνια στο τιμόνι της ΠΑΕ, ιδιοκτήτης, πρόεδρος κι αφέντης, μα πάνω απ' όλα οπαδός του Ολυμπιακού. Κανονικός οπαδός, που δεν σηκώνει αντικειμενικότητες. Τα βλέπει όλα «ερυθρόλευκα» και γουστάρει νίκη της ομάδας με κάθε τρόπο. Ακόμα και με πέναλτι του Παπουτσέλη, με αποβολές του Ποντίκη, με σφυρίγματα του Δημητρόπουλου...
Ενιαίος κι αδιαίρετος, ποτέ δεν κατάφερε να λειτουργήσει μόνο ως πρόεδρος. Πάντα ήταν και οπαδός. Τώρα, που τα πράγματα έχουν στενέψει επιχειρηματικά, αναγκάζεται να βγαίνει στα μάτριξ του πανέμορφου γηπέδου του και να διαβεβαιώνει ότι δεν θα φύγει ποτέ από τον Ολυμπιακό.

Πιθανότατα ο ίδιος δεν έχει αντιληφθεί ότι η διαβεβαίωσή του αυτή για άλλους είναι ανακούφιση και για άλλους απειλή...
Δώδεκα χρόνια τώρα -αυτή είναι η αλήθεια- ο Ολυμπιακός και οι Ολυμπιακοί ήταν κρεμασμένοι πάνω του. Κρίμα θα είναι από εδώ και πέρα να κρεμαστεί ο ίδιος πάνω στον Ολυμπιακό και τους Ολυμπιακούς...