Ο Αμορόζο στα ΟΥΚ

«Aπό τον Αμορόζο μέχρι τον Γκέσιο, όλοι οι παίκτες είναι ίσοι». Με τη δήλωση αυτή η διοίκηση του Αρη έκανε γνωστή στο πανελλήνιο τη «χάρτα δικαιωμάτων των ποδοσφαιριστών του συλλόγου». Αν λοιπόν ο Αμορόζο θέλει να αμφισβητήσει το δικαίωμα των υπόλοιπων παικτών να είναι το ίδιο ίσοι, τότε καλό είναι να τα βάλει πρώτα με τον Ρήγα Βελεστινλή, τον εμπνευστή και συντάκτη του «Θούριου», του πρώτου κειμένου που μίλησε για ισότητα σε αυτή τη χώρα, και μετά με τη διοίκηση. Η έρευνα αυτή σίγουρα θα τον βοηθήσει να ηρεμήσει και να δει τα πράγματα πιο ψύχραιμα. Που στην προκειμένη περίπτωση σημαίνει «ψάχνω να βρω τρόπο να τα έχω καλά με τον προπονητή μου». Αλλιώς ο Μπάγεβιτς δεν το έχει σε τίποτα να κάνει τον Βραζιλιάνο να κάθεται στον πάγκο περισσότερες ώρες απ' ό,τι στο σπίτι του. Αυτή είναι η μια περίπτωση που εμπεριέχει και κάποια στοιχεία ανθρωπιάς. Η άλλη είναι αυτή που στέλνει τον Αμορόζο «πακέτο» στον Μπουρουτζίκα με ρητή εντολή να τον ετοιμάσει για τα ΟΥΚ. Τώρα στα γεράματα, δεν είναι ό,τι καλύτερο για τον Βραζιλιάνο να ξυπνάει την ώρα που οι άσωτοι πιάνουν μαξιλάρι, να τρέχει και να ιδροκοπά έχοντας δίπλα του ένα ταπεροκουρεμένο γυμναστή διατεθειμένο να του επιτρέψει να πιει νερό, όταν η γλώσσα του φτάσει στους αστραγάλους.

Ο Μπάγεβιτς δεν ζήτησε να αποκτηθεί ο Αμορόζο, ούτε ήταν από αυτούς που κατέκλυσαν το αεροδρόμιο κατά την άφιξή του. Με το μαγνητόφωνο κλειστό και σίγουρος ότι κάποιος δεν ρουφιανεύει πίσω από την πλάτη του, ο Ντούσαν δεν θα δυσκολευτεί να σου εκμυστηρευτεί ότι από τον Αμορόζο θεωρεί πιο χρήσιμους τον Πρίτα -με ή χωρίς κορδέλα- και τον Καράμπελα, που ο Γεωργιάδης τον έστειλε να σκέφτεται πολύ σοβαρά μήπως το ποδόσφαιρο ως άθλημα θα πρέπει να μπει στα βαρέα και ανθυγιεινά, παίκτες που για τον Βραζιλιάνο μπορεί να θεωρούνται χρήσιμοι κατά τη διάρκεια ενός ματς μόνο για να στήνονται σαν τοίχος στα φάουλ έξω από την περιοχή. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι ο Αμορόζο με τις μέχρι τώρα εμφανίσεις του δεν έχει πείσει ούτε τον οπαδό που αναγκάστηκε να χρεώσει την κάρτα του πατέρα του για να αγοράσει από την μπουτίκ τη φανέλα με το όνομά του.

Να βοηθήσει, αν ο ίδιος το επιθυμεί, μπορεί. Αλλά να κάνει τη διαφορά, φαίνεται κομμάτι δύσκολο. Ο Αρης, έτσι και αλλιώς, όλα όσα έχει καταφέρει μέχρι τώρα μόνο στη συμμετοχή του Αμορόζο δεν τα χρωστάει. Χωρίς αυτόν στρογγυλοκάθισε στην τέταρτη θέση χωρίς να νιώθει σοβαρή απειλή από άλλη ομάδα, χωρίς τη συνδρομή του έφτασε μέχρι τους «τέσσερις» του Κυπέλλου. Αν τώρα στο διάστημα που απομένει μέχρι τη λήξη των αγωνιστικών υποχρεώσεων προλάβει και επιστρέψει ο Παπάζογλου -το πουλέν του Ντούσαν- και ο Βραζιλιάνος δεν συνέλθει, όχι μόνο αγωνιστικά αλλά γενικότερα, τότε η περίπτωση του περισσότερο θα απασχολήσει τον ΟΑΕΔ να του βρει μια απασχόληση, παρά την ομάδα του.

Το Κύπελλο είναι κοινός στόχος για Αρη και Μπάγεβιτς. Η ομάδα καίγεται να κατακτήσει ένα τρόπαιο έπειτα από «ξηρασία» 38 ολόκληρων ετών και για τον Ντούσαν δεν θα υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να συνδέσει το όνομά του με μία ακόμα κατάκτηση. Σ' αυτό το σχέδιο, λοιπόν, οι «μαγκιές» του Αμορόζο και του κάθε Αμορόζο περισσεύουν. Αν ο Αρης καταφέρει να φτάσει στον τελικό και να σηκώσει την «κούπα», σενάριο διόλου απίθανο, ο Αμορόζο, αν λειτουργήσει έξυπνα και συνετά, θα έχει να επιδείξει τουλάχιστον μια κατάκτηση. Αλλιώς, θα τον θυμούνται μόνο όταν βλέπουν κάποιον να χοροπηδάει στις κερκίδες φορώντας τη φανέλα με τ’ όνομά του.

Πρόχειρο ΤΕΤΡΑΔΙΟ

Τους έριξε στ' αυτιά!

«Επειδή τις απεργίες και τις πορείες δεν τις εγκρίνουν οι προστάτες του λαού τηλεπαρουσιαστές, να εκτονώνεται ο λαός εκ του καναπέως διά της ακοής.

Τέρμα οι πορείες, τέρμα και οι απεργίες, γιατί τις καταδικάζει ο Αυτιάς. Βλάπτουν και τον διπλανό και στόχος των εργαζομένων πρέπει να είναι η ευημερία του διπλανού τους -όποιος λέει ότι η ευημερία των πολιτών αποτελεί στόχο μιας δημοκρατικής κυβέρνησης πάει αδιάβαστος, για να μην πούμε ότι είναι και υπονομευτής της τάξεως και της ασφάλειας.

Τι θέλει ο λαός και κατεβαίνει στους δρόμους, αφού ο Αυτιάς θα ασχοληθεί με το ζήτημά του πρίμο σεγόντο, μετά του εργατολόγου κ. Μητρόπουλου.

Θα βγάλει και τον αρμόδιο υπουργό στο τηλέφωνο, θα τον μαλώσει, θα ακουστεί και το πρόβλημα με το Ασφαλιστικό, θα ξαναμαλώσει την κυβέρνηση ο Αυτιάς που μειώνει τις συντάξεις, θα βροντοφωνάξει "ντροπή" ο Αυτιάς, θα φωνάξει "απαράδεκτο", θα δείξει πίνακες να δουν την κατηγορία τους οι φιλοθεάμονες και να αναθαρρήσουν ότι η τηλεόραση ασχολείται -α, όλα κι όλα, τα προβλήματα του λαού θα τα κάνει σημαία του ο Αυτιάς. Αρκεί ο λαός να κάτσει στ' αυγά του και να μην ενοχλεί.

Μάλιστα! Κάθε προσπάθεια από οποιονδήποτε να διεκδικήσει το δίκιο του εκτός τηλεόρασης είναι φριχτή και καταδικαστέα. Προφανώς δεν είναι ο μόνος σταρ της τηλεοπτικής ενημέρωσης που έδωσε και δίνει παθιασμένη μάχη κατά των απεργιών, που καλλιεργεί τη δυσανεξία και το εμφυλιοπολεμικό κλίμα, υπερτονίζοντας τα προβλήματα που προέρχονται από τις απεργίες των εργαζομένων. Διαπιστώσαμε όλες αυτές τις ημέρες της μάχης για ένα καλύτερο μέλλον ότι το τηλεοπτικό τελετουργικό, που έχει στόχο να καλλιεργεί την ανησυχία και τρέφεται από τον αλληλοσπαραγμό των αδύνατων κρίκων της κοινωνίας, υπηρετήθηκε με απόλυτη συνέπεια».

Η Πόπη Διαμαντάκου γράφει στα «ΝΕΑ» για την ανιδιοτελή μάχη των τηλεοπτικών σταρ κατά των απεργών.

ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

Δεν μου αρκεί η ζωή αυτή που είναι

Το τελευταίο μυθιστόρημα του Βασίλη Αλεξάκη φέρει τον τίτλο «μ.Χ.». Αναφέρεται στο ασυμβίβαστο φιλοσοφίας και θεολογίας, τον διασυρμό της αρχαίας ελληνικής σκέψης από τον θρησκευτικό φανατισμό. Το βιβλίο έχει κερδίσει το μεγάλο βραβείο της Γαλλικής Ακαδημίας και τρεις μήνες μετά την κυκλοφορία του στη χώρα μας είναι πρώτο σε πωλήσεις, ξεπερνώντας τα 30.000 αντίτυπα. Ο κοσμοπολίτης συγγραφέας μίλησε στη Δήμητρα Αθανασοπούλου του «Ελεύθερου Τύπου» για τη Γαλλία και τον Σαρκοζί:

Για τη Γαλλία: «Είναι μια ανάγκη πάρα πολύ σημαντική. Μπορώ να κάνω υποθέσεις, δεν ξέρω γιατί ακριβώς γράφω. Εμένα η ζωή δεν μου αρκεί αυτή που είναι! Γράφω πάντα και ένα μυθιστόρημα παράλληλα, γιατί η ζωή μού φαίνεται λίγη, ασήμαντη, βαρετή! Μόνο όταν γράφω παράλληλα με τη ζωή μου αισθάνομαι πως τα πράγματα έχουν ένα νόημα. Είναι αλήθεια άρα πως το μυθιστόρημα καλύπτει ένα κενό...

Πώς κρίνετε τη γαλλική κουλτούρα έπειτα από 40 χρόνια που βρίσκεστε στο Παρίσι; Από τον Μάη του '68 έως σήμερα... Ξαφνικά οι ξένοι, που τόσο συνέβαλαν στην ανάπτυξη αυτής της χώρας, άρχισαν να φταίνε για όλα.

«Οι καιροί άλλαξαν από τη Γαλλία του '68 που γνώρισα εγώ, που ήταν δημιουργική, ευφάνταστη, ανοιχτή στον διάλογο με όλους τους ξένους. Οσο για πολιτιστικά δημιουργήματα, η Γαλλία είχε πάντα σημαντικά επιτεύγματα, ακόμα και τα τελευταία χρόνια. Ωστόσο, η Γαλλία είναι παιδί της Γαλλικής Επανάστασης, του Διαφωτισμού, πολύ κοντά στην αντίληψη των προσωκρατικών, του ορθολογισμού, της ελευθερίας της σκέψης και της άρνησης των θρησκευτικών δογμάτων. Αυτή είναι η βασική προσφορά της Γαλλίας στον ευρωπαϊκό πολιτισμό και εν μέρει σ' αυτήν οφείλουμε και εμείς την Ελληνική Επανάσταση. Ως λαός χρωστάμε κάτι πάρα πολύ σημαντικό στη Γαλλία και τη Γαλλική Επανάσταση. Αλλά η δική μας Επανάσταση έμεινε μισή, γιατί η Εκκλησία δεν περιορίστηκε στα καθήκοντά της».

Για τον Σαρκοζί: «Στη Γαλλία που εγώ αγαπάω, στη Γαλλία της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της αδελφοσύνης, δεν ταιριάζει καθόλου! Ο Σαρκοζί εκφράζει μια Γαλλία φοβισμένη, με οικονομικά προβλήματα, μια Γαλλία γερασμένη, που φοβάται μια στροφή προς την Αμερική. Ακόμα και η στάση του Σαρκοζί προς τη θρησκεία είναι δανεισμένη από την αμερικανική κοινωνία.

Εκφράζει μια ανυπαρξία σκέψης, τη σκέψη την υποκαθιστά το θέαμα. Διασύρει επιπλέον το προεδρικό αξίωμα, στο οποίο οι Γάλλοι είχαν πάντα πολύ σεβασμό. Η Ακροδεξιά διαλύθηκε, γιατί το πρόγραμμά της το εφαρμόζει ο Σαρκοζί. Εχω την εντύπωση πως ζούμε τις παραμονές μιας εκρηκτικής περιόδου για τη Γαλλία»!