Παναθηναϊκός. Ποιος άλλος;

Ο Παναθηναϊκός κέρδισε τον τελικό, γιατί απέδειξε για μία ακόμα φορά στα κρίσιμα σημεία ενός παιχνιδιού, εκεί που η μπάλα βαραίνει περισσότερες λίμπρες από αυτές που επιτρέπει ο κανονισμός, ότι διαθέτει μεγαλύτερη εμπειρία, καθαρότερο μυαλό και μεγαλύτερη αποφασιστικότητα. Υπήρχε περίπτωση να χάσει ο Παναθηναϊκός αυτό το παιχνίδι; Ναι, αν ο ίδιος το αντιμετώπιζε με μεγαλύτερη ελαφρότητα. Πράγμα που ίσως συμβαίνει σπάνια στις μεγάλες ομάδες. Να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: ο Παναθηναϊκός κατάφερε να έχει τον έλεγχο στον ρυθμό, στο σκορ, να φέρει το παιχνίδι στο πέντε εναντίον πέντε και να έχει το ελεύθερο σουτ. Οσες φορές κι αν κοιτάξεις το βίντεο του παιχνιδιού, το ίδιο θα διαπιστώσεις. Οτι στις επιθέσεις των «πρασίνων» πάντα «περίσσευε» παίκτης. Αυτός που κάθε φορά θα κάνει τη ζημιά και δη από την περιφέρεια. Το ποσοστό ευστοχίας του είναι πάνω από 50% (16/30), αλλά εκείνο που είναι σημαντικό είναι οι προϋποθέσεις με τις οποίες σούταραν οι παίκτες του, διότι πάντα ένας «ερυθρόλευκος» καθυστερούσε να βγει ή έχανε τον παίκτη που όφειλε να μαρκάρει. Το κακό φαινόταν από την αρχή. Η λογική έλεγε ότι ο Ολυμπιακός θα έπρεπε να φέρει το παιχνίδι στη ρακέτα. Το έκανε, αλλά όχι με τον σωστό τρόπο. Οταν επιχειρείς να το κάνεις, πρέπει να θυσιάσεις μια άλλη επιλογή. Ο Παναθηναϊκός κατάφερε να είναι μπροστά, γιατί κατάφερε να παίξει σωστά όλα τα πικ εν ρολ. Εκμεταλλεύτηκε το ρολάρισμα του Μπατίστ στη ρακέτα, αφήνοντας πάντα έναν παίκτη ελεύθερο στα σουτ. Ενα στοιχείο που λέει πολλά. Στο πρώτο μέρος που έληξε με τον ΠΑΟ να είναι μπροστά δύο καλάθια (34-30), ο Μπατίστ ήταν άποντος. Αλλα δεν το πλήρωσε ο Παναθηναϊκός. Αποντος ήταν και ο Γκριρ. Η ευχή και η κατάρα του χθεσινού Ολυμπιακού, την αστοχία του οποίου στο πρώτο μέρος ο Ολυμπιακός πλήρωσε με αίμα. «Δεν είναι λίγο αχάριστο αυτό;», θα αναρωτηθεί κάποιος. Και θα έχει δίκιο, μια και το ξέσπασμα του Γκριρ στην τρίτη περίοδο (12 ποντοι σε 7 λεπτά) και οι εμπνεύσεις του Αμερικανού ήταν αυτές που κράτησαν τον Ολυμπιακό στο παιχνίδι. Αλλά όποιος θέλει να δει το παιχνίδι ψύχραιμα και αποστασιοποιημένα, από τις δέκα επιθέσεις του Αμερικανού, οι οκτώ ήταν μη ορθολογικές, οι οποίες του βγήκαν. Με λίγα λόγια, η τζαζ μπάντα που έστησε ο Γκριρ στην τρίτη και τέταρτη περίοδο λειτούργησε και ο Ολυμπιακός έμεινε μέσα στο παιχνίδι. Από κει και πέρα, ο ΠΑΟ ξεφούσκωνε. Οπως κι έγινε. Αλλά κι εκείνες τις στιγμές ο Ολυμπιακός δεν κοίταξε να ακολουθήσει μια ορθολογική ανάπτυξη, παρά μόνο πώς να καταφέρει απλώς να κερδίσει το κοινό, με τον Γκριρ σε ρόλο πρώτου βιολιού και την υπόλοιπη ορχήστρα. Δεν του βγήκε, γιατί ο Παναθηναϊκός έχει και περισσότερες επιλογές και καλύτερης ποιότητας. Στον Ολυμπιακό θα πρέπει να καταλάβουν ότι αν θέλουν να νικήσουν τον Παναθηναϊκό κι όχι απλώς να πάρουν ένα παιχνίδι, τότε η ομάδα οφείλει να λειτουργεί ως σύνολο και να εκμεταλλεύεται τα όποια θετικά στοιχεία της και προτερήματά της.

ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

Εχω την κόρη μου μέσα μου

Ηθελα να δημοσιεύσω τα αποσπάσματα από τη συνέντευξη της Λένας Πλάτωνος στη «Lifo» μέρες πριν, για να προλάβω την κυκλοφορία του νέου της CD «Ημερολόγια», προγραμματισμένη για τις 19 Μαρτίου, αλλά κάτι οι απεργίες, κάτι τα γεγονότα που έτρεχαν λαχανιασμένα με έκαναν να το ξεχάσω. Δεν θέλω και πολύ… Τη βρήκα στα αρχεία μου όπως την άμμο σε παπούτσια που είχα να φορέσω από το καλοκαίρι. Πολλοί είναι αυτοί που αρέσκονται στο να αυτοαποκαλούνται καλλιτέχνες. Σε λίγους, όμως, μπορείς να χαρίσεις αυτή την ιδιότητα. Διαβάστε αυτά που είπε στον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο, με διαμεσολαβητή τον Γιώργο Χρονά (εκδόσεις Οδός Πανός), ο οποίος εκδίδει το νέο cd της. Δεν έχουν τόση σημασία οι ερωτήσεις, όπως δεν έχει τόση σημασία ο τίτλος σε ένα όμορφο τραγούδι, αλλά ο λόγος της, που μοιάζει με στίχους, με τη μελωδία να σε κυκλώνει κάθε φορά που τους διαβάζεις:
«Αισθάνομαι κοντά μου αυτούς που κάνουν γκράφιτι στους τοίχους, τις ομάδες που κάνουν ακτιβισμό, τους φτωχούς, αυτούς που ζούνε σε τρώγλες. Αλλά το θεωρώ πλεονασμό να γίνω ακτιβίστρια. Εγώ φτιάχτηκα καλλιτέχνις. Και κάνω ό,τι μπορώ».

«Στο βάθος της θάλασσας γίνεται της κακομοίρας. Στο βάθος της θάλασσας είναι που υπάρχει αυτή η ατελείωτη, ανεξερεύνητη ζωή. Στο βάθος της θάλασσας τρώει το μεγάλο ψάρι το μικρό –και όχι στην επιφάνεια».

«Κάνω τέχνη. Φτιάχνω ένα ποίημα, ένα τραγούδι, ή ακούω. Ακούω ατέλειωτες ώρες, τραγούδια και μουσική. Και το βράδυ που κοιμάμαι. Μα είναι κόσμος δικός μου η τέχνη. Σβήνω μες στον κόσμο μου, θα μπορούσες να πεις. Είναι μια αυτοπαραδοχή –το σβήσιμο μέσα σε μένα την ίδια. Μέσα σε αυτό που διαθέτω, το οποίο είναι τέχνη, πάλι. Δεν είναι μόνο μουσική και ποίηση, είναι και ζωγραφική. Συχνά ζωγραφίζω».

«Η κατανάλωση έχει γίνει μια παρηγοριά. Πιστεύω ότι ο άνθρωπος από τη φύση του είναι και κάπως καταναλωτής. Αλλά η υπερκατανάλωση είναι η αρρώστια που μας έχει επιβάλει ο καπιταλισμός. Μας την έχει επιβάλει με τον τρόπο των οσίων παρθένων, όπως σου είχα πει και πριν, δεν το αισθανόμαστε καταπελτικά να πέφτει επάνω μας. Αν και εγώ το έχω παρουσιάσει σε ένα κομμάτι μου από το "Μη μου τους κύκλους τάραττε", στην "Υπεραγορά νο. 1 και νο. 2": Εκεί έκανα μια διαδρομή σε ένα σουπερμάρκετ (πολύ σκληρή διαδρομή), στην οποία έβγαζα το χαρτί μου χωρίς να είναι γραμμένα τα προϊόντα που έχω γράψει εγώ σπίτι μου. Εκεί μέσα στους διαδρόμους έχανα πια τον προσανατολισμό μου και ξέφευγα από την ανάγκη μου. Και οι ανάγκες μου άρχιζαν πια να συμπλέουν με τις ανάγκες του εμπόρου».

«Εχω ζητήσει και μου έχει δοθεί. Αλλά όχι προσευχή "Θεέ μου, σε παρακαλώ, δώσε μου...". Μιλάμε προσευχή που να αφορά όλα τα κύτταρα του οργανισμού. Βέβαια, τόσο μεγάλο ήταν και αυτό που ήθελα να μου δοθεί. Εκεί αποφάσισα να απευθυνθώ με όλο μου το είναι. Και μου δόθηκε, και το άκουσα κιόλας το πρωί που ξύπνησα. Ακουσα μια φωνή μέσα μου να λέει πως γι' αυτό που προσευχήθηκες, θα σου δοθεί. Εγώ πιστεύω και στα θαύματα. Ο άνθρωπος μπορεί να καταφέρει εκπληκτικά πράγματα».

«Εγώ την έχω την κόρη μου, μέσα μου. Και η κόρη μου γράφει τη μουσική μου. Δεν τη γράφω εγώ. Εγώ έρχομαι σε επαφή με παιδιά δεκαοκτώ χρόνων και μιλάμε σαν να 'μαστε συνομήλικοι στο ΜySpace. Η κόρη μου γράφει τη μουσική μου. Το παιδί που έχω μέσα μου. Εχω ενσωματωθεί με αυτό το πλάσμα». Η φωτογραφία δημοσιεύθηκε στο ένθετο της «Ναυτεμπορικής», το «Τέχνη και Ζωή». Είναι από το προσωπικό αρχείο της Λένας Πλάτωνος και στο πίσω μέρος ο πατέρας της γράφει: «Το Λενάκι σε ηλικία 3,5 ετών στο πρώτο της κοντσέρτο».