AEK στα πρόθυρα νευρικής κρίσης

«H ΑΕΚ δεν έχει οπαδούς, επειδή δεν κερδίζει πρωταθλήματα». Συμφωνώ. Αλίμονο αν συνέβαινε το αντίθετο. Μόνο 10 άντε 12 ομάδες στον πλανήτη θα είχαν κόσμο να τις υποστηρίζει. Ολες οι υπόλοιπες δεν θα είχαν λόγο ύπαρξης. Η φράση του Ντέμη συμπληρώνεται με το «εγώ δεν έγινα ΑΕΚ όταν η ομάδα ήταν πρωταθλήτρια». Οπως εξάλλου και τόσοι άλλοι που επέλεξαν αιώνια πίστη σε ομάδες που δεν είχαν να επιδείξουν πλούσια συλλογή πρωταθλημάτων. Το μόνο σίγουρο, όμως, είναι ότι κάτι τον χτύπησε. Κάτι προφανώς τον εντυπωσίασε παιδί ώστε να επιλέξει τον «Δικέφαλο». Το ίδιο μάλλον που έκανε πολλά πιτσιρίκια στα τέλη του 1970, αρχές του 80, να γίνουν οπαδοί του Ηρακλή. Οι ποδοσφαιρικές ικανότητες του Βασίλη Χατζηπαναγή και η ομολογουμένως πολύ καλή μπάλα που απέδιδε η ομάδα του «Γηραιού». Κάτι τέτοιο όμως στην ΑΕΚ του σήμερα, του τώρα, δεν συμβαίνει. Το ομολογεί με πάσα ειλικρίνεια ο ίδιος ο Ντέμης. «Δεν παίζουμε καλό ποδόσφαιρο», δηλώνει. Κακά τα ψέματα… Βαριά η καλογερική. Ή αποφασίζεις να φτιάξεις μια ομάδα που θα παίζει ωραίο ποδόσφαιρο και αν είναι να έρθει ο τίτλος, ας έρθει ή πουλάς την ψυχή σου στον διάολο κάτω από το βάρος των αναγκών που το σύγχρονο ποδόσφαιρο επιβάλλει και αναγάγεις την κατάκτηση του πρωταθλήματος σε αυτοσκοπό.
Στην παρούσα φάση, λοιπόν, η ΑΕΚ καλό είναι να μην επικαλείται το σκεπτικό «δεν θέλουμε να γίνετε ΑΕΚτσήδες επειδή η ομάδα κατακτά τα πρωταθλήματα», για τον απλούστατο λόγο ότι η ίδια η διοίκηση της ΑΕΚ δεν το τήρησε. Μέχρι πέρυσι όλοι στην «Ενωση» μιλούσαν και οραματίζονταν την ομάδα του μέλλοντος, όχι απαραίτητα μακρινού, και ξαφνικά φέτος το καλοκαίρι έκαναν στροφή 180 μοιρών. Ολα άλλαξαν χωρίς να εξηγήσει κάποιος υπεύθυνα το γιατί. Το πρωτάθλημα έγινε «νυν υπέρ πάντων ο αγών», οι πιτσιρικάδες από πρωταγωνιστές μεταβλήθηκαν σε «χρυσές εφεδρείες» -όσοι βέβαια απέμειναν από τη σφαγή των νηπίων, με αποτέλεσμα η ΑΕΚ να έχει στην ενδεκάδα της ένα σωρό υποψήφιους για τη Γερουσία, αλλά ελάχιστους που θα σε κάνουν να οραματίζεσαι το μέλλον. Το πάντρεμα νέων και γέρων μόνο στο χειρουργείο του δόκτορα Φουστάνου το πετυχαίνεις, εκτός αν έχεις ένα κορμό νεαρών παικτών δοκιμασμένο στον χρόνο και τον μπολιάσεις με την προσθήκη μεγαλύτερων ηλικιακά παικτών. Το πρώτο ούτε που το φαντάστηκαν! Το δεύτερο δεν έγινε. Ισως να μην άντεξαν να περιμένουν. Το λογικότερο είναι ότι βλέποντας πως ΟΣΦΠ και ΠΑΟ δεν έχουν να παρουσιάσουν κάτι το εξαιρετικό, να αναθάρρησαν πριν ολοκληρωθούν οι ασκήσεις θάρρους. Και έτσι την πάτησαν.Το ορθολογικό χτίσιμο μιας ομάδας στα ευρωπαϊκά πρότυπα κράτησε μόλις 1,5 χρόνο και εγκαταλείφθηκε με συνοπτικές διαδικασίες.

Τιμώ και εκτιμώ απεριόριστα το «φταίω» του Ντέμη. Σε ανάλογη περίπτωση κανένας ομόλογός του από τη «χρυσή» τριάδα του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν θα τολμούσε όχι μόνο να το προφέρει, αλλά ούτε καν να το σκεφτεί. Αλλά ειλικρινά δεν ξέρω πόσο βαθιές ρίζες έχει αυτό το «φταίω». Οπως δυσκολεύομαι να αποκωδικοποιήσω το «εμπιστευόμαστε τον Νίκο Κωστένογλου». Οταν εμπιστεύεσαι κάποιον, τον στηρίζεις με κάθε τρόπο. Τι είδους στήριξη είναι λοιπόν να του τα χώνεις για λάθη και παραλείψεις μετά το ματς με τον Αρη και να επιλέγεις τη σολομώντεια λύση του βρείτε τα μεταξύ σας στο επεισόδιο με τον Ριβάλντο; Η ΑΕΚ από θεωρία τα πάει μια χαρά. Στην πρακτική, με το ζόρι πιάνει τη βάση. Οι αντιφάσεις μεταξύ θεωρίας και πράξης συνιστούν την κρίση, στην οποία έχει περιέλθει.
Virtual κοινή γνώμη

Με δεδομένο ότι η κυβέρνηση δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στις δημοσκοπήσεις, οι οποίες καταγράφουν τις διαθέσεις της κοινής γνώμης, καλό θα ήταν να έριχνε μια ματιά στην πρόσφατη πανελλαδική δημοσκόπηση που έγινε από τη VPRC για λογαριασμό της ΟΤΟΕ, σχετικά με το ασφαλιστικό νομοσχέδιο.

Το 76% θεωρεί ότι ο Καραμανλής είπε ψέματα για τα 3 «ΔΕΝ»! ΔΕΝ θα αυξηθούν τα όρια ηλικίας. ΔΕΝ θα μειωθούν οι συντάξεις. ΔΕΝ θα αυξηθούν οι ασφαλιστικές εισφορές.
Το 71% διαφωνεί συνολικά με το ασφαλιστικό νομοσχέδιο.
Ο 74% θεωρεί ότι το ασφαλιστικό νομοσχέδιο πρέπει να αποσυρθεί.
Το 69% θεωρεί ότι οι απεργίες είναι δικαιολογημένες.
Το 75% θεωρεί ότι τα πράγματα πηγαίνουν σε λάθος κατεύθυνση όσον αφορά τη γενική εικόνα της χώρας.
Το 63% θεωρεί ότι με την ενοποίηση τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων εξισώνονται προς τα κάτω.

Με τέτοια ποσοστά είναι να απορείς, λοιπόν, από τη μία με την αδιαλλαξία της κυβέρνησης και από την άλλη με τη θέση σοβαρών (;) πολιτικών αναλυτών, οι οποίοι ισχυρίζονται με στόμφο εμφανιζόμενοι σε κεντρικά δελτία ειδήσεων ότι οι συνεχείς απεργιακές κινητοποιήσεις προκαλούν την αγανάκτηση και τη δυσαρέσκεια της κοινής γνώμης. Γνωρίζαμε ότι υπάρχει η κοινά αποδεκτή πραγματικότητα και η virtual πραγματικότητα. Λέτε να υπάρχει και virtual κοινή γνώμη και να μην το έχουμε πάρει χαμπάρι;

55 άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους καθημερινά!

Στις 20 Μαρτίου συμπληρώσαμε 5 χρόνια από την εισβολή των αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων στο Ιράκ, με σκοπό την ανατροπή του καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν. Η αμερικανική κυβέρνηση, με την υπεροψία που τη διακρίνει συνήθως σε όλες τις πολεμικές επιχειρήσεις και μη έχοντας διδαχθεί από το μαύρο παρελθόν της σε ανάλογες επεμβάσεις «ρουτίνας», όπως αυτή στο Βιετνάμ, πίστευε ότι με ένα μαγικό ραβδί η τάξη στην πολύπαθη περιοχή θα μπορούσε να αποκατασταθεί. Ομως μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια πολέμου οι απώλειες σε ανθρώπινες ζωές ανέρχονται σε χιλιάδες. Δεν φαίνεται όμως να υπάρχει προοπτική για άμεση απεμπλοκή των ΗΠΑ από την περιοχή

Διαβάζω στα «ΝΕΑ» το άρθρο της Νατάσας Μπαστέα: «Το θέμα του Ιράκ επανέρχεται και στην προεκλογική συζήτηση, καθώς χθες η Χίλαρι Κλίντον προειδοποίησε ότι ο πόλεμος στο Ιράκ θα κρατήσει 100 χρόνια, εάν εκλεγούν και πάλι οι Ρεπουμπλικανοί.

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που χαρακτηρίζουν τον πόλεμο στο Ιράκ ένα νέο Βιετνάμ για τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, καθώς υπολογίζεται ότι καθημερινά χάνουν τη ζωή τους σε αυτόν 55 άνθρωποι. Στη διάρκεια των πενταετών συγκρούσεων περισσότεροι από 100.000 Ιρακινοί πολίτες έχουν σκοτωθεί, 4 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν εγκαταλείψει τις εστίες τους και ζουν ως πρόσφυγες σε γειτονικές χώρες, ενώ ο εμφύλιος μεταξύ σιιτών και σουνιτών δεν λέει να κοπάσει. Ταυτόχρονα έχουν σκοτωθεί περίπου 4.000 Αμερικανοί στρατιώτες και ο πόλεμος έχει κοστίσει συνολικά περισσότερα από 255 δισ. ευρώ.

Απώλειες του πολέμου στο Ιράκ: Ξένοι στρατιώτες: Αμερικανοί: 4.012. Βρετανοί: 175. Αλλες εθνικότητες: 134. Ιρακινοί: Ενοπλοι: 5.500, πολίτες: 100.000».