Ο Δον Λορένσο Κιχώτης, ο Τζιμ Ανταμς και ο Πεσέιρο

Ο Παναθηναϊκός στο παιχνίδι με την Ξάνθη άργησε να αντιδράσει και δεν είναι η πρώτη φορά. Οπως δεν είναι η πρώτη φορά που ο Παναθηναϊκός δεν κερδίζει ένα κρίσιμο παιχνίδι με τη φανέλα. Παίζει μεγάλο ρόλο το ειδικό βάρος της φανέλας στο ποδόσφαιρο. Ενα ατού που οι μεγάλες ομάδες οφείλουν να εκμεταλλεύονται. Η φανέλα δίνει άλλον αέρα σε μια ομάδα και με αυτόν τον αέρα ανωτερότητας οφείλεις να μπεις στο γήπεδο και να επιβληθείς. Να μην αφήσεις κανένα περιθώριο στον αντίπαλο να αντιδράσει. Να τελειώσεις, δηλαδή, το ματς πριν ακόμα οι αντίπαλοι ξεπεράσουν φόβους και αμηχανία. Στο μόνο παιχνίδι που ο Παναθηναϊκός φέτος μπήκε για να το πάρει με τη φανέλα ήταν αυτό του πρώτου γύρου με την ΑΕΚ στη Λεωφόρο. Ετσι τα δύο γκολ υπέρ του στο πρώτο κιόλας εικοσάλεπτο μόνο τυχαίο γεγονός δεν μπορεί να θεωρηθούν. Ούτε επίσης ότι η ΑΕΚ σ' εκείνο το ματς άργησε να αντιδράσει.

Σ' αυτό το κομμάτι ευθύνη έχει και ο Πεσέιρο. Δεν έχει καταφέρει ακόμα να κάνει την ομάδα στα κρίσιμα ματς να παίζει σαν Παναθηναϊκός. Και κάτι ακόμα. Επειτα από κάθε στραβοπάτημα ο Πορτογάλος βγαίνει και δηλώνει ότι έπρεπε να κερδίσουμε. Το ίδιο έκανε μετά το ματς με την Ξάνθη. Αυτό δείχνει ότι μάλλον δεν μαθαίνει από τα λάθη του. Δεν μπορεί ολόκληρη εβδομάδα να καταστρώνεις σχέδια για να εξουδετερώσεις τον κίνδυνο που λέγεται Ρατζίνσκι, ο Καναδός να σκοράρει τρεις φορές και μετά να βγαίνεις και να δηλώνεις ότι η ομάδα σου άξιζε τη νίκη! Ο Παναθηναϊκός δεν κατάφερε ούτε να ισοφαρίσει. Το έχει αντιληφθεί αυτό ο Πεσέιρο; Ο Πορτογάλος είναι ένας πολύ καλός προπονητής, συντηρητικών επιλογών και προσανατολισμών, ικανός να στήσει την ομάδα σωστά στο γήπεδο. Μέχρις εκεί όμως. Αν κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού στραβώσει κάτι, τότε -κατά γενική ομολογία- αδυνατεί να το διορθώσει. Η αδυναμία του ΠΑΟ να ξεκλειδώσει αποτελέσματα είναι εν πολλοίς και δικιά του αδυναμία.

Ανοίγω την εξώπορτα / κοιτάζω τον καθρέφτη / κι αντί να ρίξω μια μπουνιά/ χαμογελώ στον ψεύτη. Το τραγούδι του Νίκου Παπάζογλου είναι σπέσιαλ αφιερωμένο, όπως θα έλεγαν και οι παλιοί ραδιοπειρατές, στον Ντέμη Νικολαΐδη με πολλή αγάπη.

Τώρα φταίει ο Κωστένογλου. Και πώς η ΑΕΚ έφτασε στον Κωστένογλου; Μόνος του αποφάσισε να καθίσει στον πάγκο ή έπειτα από πραξικόπημα; Δεν φταίει η επιλογή της διοίκησης για ομάδα με ημερομηνία λήξης, αλλά ο ευσεβής Νικόλας. Γιατί να μη φταίει ο Μπούρμπος; Γιατί να φταίει; Ε, τότε να κάνει η μάνα! Ωραίο το παιχνιδάκι με τον φταίχτη, ας το συνεχίσουν στην ΑΕΚ, να δούμε πώς θα καταλήξει. Ετσι κι αλλιώς, χρόνο έχουν. Το πρωτάθλημα μοιάζει να τελείωσε. Δεν υπάρχει στην ομάδα ούτε ένας Ελληνας ποδοσφαιριστής που θα την πάρει από το χέρι να τη φέρει στα μονοπάτια που οδηγούν στην κορυφή κι αυτός λόγω εντοπιότητας τα γνωρίζει. Ακόμα και στον «Μικρό Καουμπόι», που διαβάζαμε πιτσιρίκια, ο συγγραφέας είχε καταλάβει ότι αφού απευθυνόταν σε Ελληνόπουλα, καλό θα ήταν, αν και οι ιστορίες διαδραματίζονταν στο μακρινό Φαρ Ουέστ, ο πρωταγωνιστής να έχει κάτι από Ελλάδα. Ετσι επέλεξε για ήρωα τον Τζιμ Ανταμς, το ατρόμητο Ελληνόπουλο της διασποράς. Αλλά στην «Ενωση» φαίνεται δεν διάβαζαν «Μικρό Καουμπόι», αλλά Θερβάντες. Ετσι επέλεξαν τον Δον Λορένσο Κιχώτη που οι προθέσεις του ήταν αγαθές, αλλά γρήγορα παρανόησε και άρχισε να κυνηγάει ανεμόμυλους. Ποιος φταίει γι' αυτό; Ευτυχώς ήταν στα SOS και το διάβασα. Ο Κωστένογλου!

Πρόχειρο ΤΕΤΡΑΔΙΟ

Ο Μικρός Πρίγκιπας

Αν μέναμε για πάντα παιδιά, πολέμους δεν θα είχαμε. Το μαρτυρά με πολύ γλυκό τρόπο το κείμενο που ακολουθεί:

«"Σας παρακαλώ", είπε ο Μικρός Πρίγκιπας, "ζωγραφίστε μου ένα αρνάκι". Αυτές ήταν οι πρώτες λέξεις του ήρωα του Αντουάν ντε Σεν Εξιπερί στον “Μικρό Πρίγκιπα”, εκείνο το παραμύθι για την πίστη, την αγάπη και το θαύμα της παιδικής ηλικίας, που συγκίνησε εκατομμύρια ανθρώπους στον κόσμο. Δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι αυτό το παραμύθι γεννήθηκε από έναν άνθρωπο που δεν ήταν επαγγελματίας συγγραφέας, αλλά ταχυδρομικός πιλότος. Ο Ντε Σεν Εξιπερί έμαθε να πετάει το 1921, τις πρώτες ημέρες της αεροπλοΐας. Εκείνη την εποχή οι πιλότοι ήταν ήρωες επειδή αντιπροσώπευαν την πρόοδο και το θάρρος. Ο Χορστ Ρίπερ αποκάλυψε ότι ήταν ο πιλότος της Λουφτβάφε που ευθύνεται για τον θάνατο του Ντε Σεν Εξιπερί. Είπε, ακόμη, ότι λάτρευε τα βιβλία του και ότι αν ήξερε ποιος ήταν στο αεροσκάφος δεν θα πατούσε ποτέ τη σκανδάλη. Κι αυτός ο πιλότος είναι ένας ρομαντικός άνθρωπος με μια θλιβερή ιστορία. Είναι βέβαιο ότι οι αναγνώστες του "Μικρού Πρίγκιπα" θα τον συμπαθούσαν».

Πηγή: «The Times»

ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

ΔΙΑΦΘΥΡΟΜ: Μια χαρά μου ακούγεται

Με αφορμή τη συμπλήρωση 10 χρόνων από τα «Παραμύθια-Ντορεμίθια», ο Ευγένιος Τριβιζάς, ο μαθηματικός που επέλεξε συνειδητά τον χώρο του ασυνείδητου, εκεί που κατοικούν τα παραμύθια, μίλησε στο ένθετο «Ορίζοντες» της εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ» για το βιβλίο:

«Οι προαναγγελίες του θανάτου του βιβλίου από το εκτελεστικό απόσπασμα των βιντεοπαιχνιδιών και την ακατανίκητη μαγεία της τηλεόρασης ήταν μάλλον πρόωρες υπερβολές. Οσο τέλεια κι αν είναι –αν είναι– η όποια οπτική απόδοση μιας ιστορίας δύσκολα συναγωνίζεται τη φαντασία ενός αναγνώστη, η οποία δεν έχει όρια, δεν περιορίζεται από τεχνικές, χρονικές, πρακτικές και άλλες δυσκολίες.

Αυτός είναι ένας από τους λόγους που όταν βλέπουμε την κινηματογραφική ή τηλεοπτική μεταφορά κάποιου αγαπημένου μας βιβλίου σπάνια μένουμε ικανοποιημένοι. Με άλλα λόγια, η φαντασία του αναγνώστη είναι προσωποπαγής, ανεπανάληπτη και αξεπέραστη, σε αντίθεση με την όποια οπτικοποίηση που, όσο εμπνευσμένη και δαπανηρή κι αν είναι, αδυνατεί να τη συναγωνιστεί».

Για το παιδί:

«Το παιδί δεν αλλάζει. Αυτό που αλλάζει είναι ο τρόπος που το ορίζουμε και το αντιμετωπίζουμε. Σήμερα το παιδί θεωρείται ένας απαιτητικός καταναλωτής, με πολυάριθμες βιομηχανίες, αφιερωμένες στην παραγωγή αγαθών που το αφορούν. Αυτή η εμπορευματοποίηση της προσφοράς προς το παιδί συνιστά ένα υποκατάστατο στοργής και προσφέρει στους ενηλίκους ένα βολικό άλλοθι για να περιορίζουν τον χρόνο της προσωπικής επαφής μαζί του. Στη δίνη του καταναλωτικού κυκεώνα που έχει φέρει τον Αϊ-Βασίλη στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, το ποιοτικό παιδικό βιβλίο μπορεί να αποτελέσει μια κάποια σανίδα σωτηρίας».

Με αφορμή το δάσος των σκουπιδιών που κύκλωσε τα σπίτια μας, έγραψε:

Το «Εμβατήριο των σκουπιδιών»: «Εμπρός σκουπίδια μου, εμπρός/ το μέλλον μάς ανήκει!/ Ο κόσμος είναι ρυπαρός/ Μας περιμένει η νίκη!/ Η βρόμα γύρω να απλωθεί/ την πλάση να γεμίσει/ να 'ναι θολός ο ουρανός/ να 'ναι νεκρή η φύση!/ Απορρίμματα εμπρός!/ Εμπρός γενναίες λέρες./ Η πάστρα είναι ο εχθρός./ Ζήτω οι μαύρες μέρες».

Οσο για την επικοινωνία στις μέρες μας, δηλώνει:

«Η επικοινωνία ποτέ δεν ήταν ευκολότερη, αλλά η μοναξιά απελπιστικότερη, η γνώση πλουσιότερη, αλλά η αλήθεια ρευστότερη. Ζούμε στην εποχή των παραδόξων».

Το όνομα δε που προτείνει για τη γειτονική FYROM είναι το ΔΙΑΦΘΥΡΟΜ. Μια χαρά μου φαίνεται, σαν παραμύθι...