Δεν φοβήθηκε ποτέ (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Από μικρό ή από φρικιό μαθαίνεις την αλήθεια. Παλιά παροιμία, η οποία έγινε σλόγκαν τη δεκαετία του '70 σε όλα τα ταραχώδη αμφιθέατρα της επικράτειας και απεδείχθη πέρα για πέρα αληθινή. Ποιος είπε λοιπόν την αλήθεια και δεν φοβήθηκε; Φυσικά ο Σάββας Κωφίδης, μετά το παιχνίδι με το Αιγάλεω την περασμένη Κυριακή. Και λέμε φυσικά, γιατί κανένας άλλος δεν θα μπορούσε. Ο Κωφίδης δεν φοβάται γενικά. Δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ του να φοβηθεί. Παραμένει ένα μεγάλο παιδί (τώρα πια), που κατάφερε να μη «σκοτώσει» τον έφηβο που μεγαλώνει παράλληλα μέσα του. Δεν φοβάται να ακούει την ίδια μουσική που άκουγε νεότερος. Χέβι μέταλ και χαρντ ροκ. Δεν φοβάται να παρουσιάζεται με το ίδιο look εδώ και χρόνια. Μακρύ μαλλί αφάνα, που παραπέμπει σε άλλες εποχές, φόρμες αθλητικές και στα «επίσημά» του ξεβαμμένο τζιν, με κάποιο σκίσιμο στην κωλότσεπη. Την ίδια ώρα που κάποιοι προσπαθούν αγωνιωδώς να κρύψουν ή καλύτερα να θάψουν την εικόνα που παρουσίασαν στις πρώτες τους δημόσιες εμφανίσεις, ανακαλύπτοντας ιταλικά κοστούμια στενά (ελληνικής όμως ραφής) και μαλλί λίγο κοντό, παντού γεμάτο, α λα Κλούνεϊ, ο Σάββας ανεβαίνει στη σκηνή και ρίχνει τις ροκιές του. Κάτι σαν Rory Gallaher που την εποχή της άνθησης του πανκ, αυτός τραγουδούσε το «Tatοo Lady». Και δικαιώθηκε. «Αυτό το παιχνίδι που μόλις παρακολουθήσαμε ήταν χαρακτηριστικό του πρωταθλήματος που διεξάγεται στη χώρα μας, αλλά και του ποδοσφαίρου που παίζεται στους αγωνιστικούς χώρους. Χωρίς φάσεις, χωρίς ρυθμό, χωρίς φαντασία», είπε και χάθηκε στο δάσος. Οποιος αδελφός δεν συμφωνεί, ας έρθει και ας μου δώσει ένα φιλί, που τραγουδούσε, πριν η έμπνευση τον εγκαταλείψει οριστικά, ο Διονύσης Σαββόπουλος. Από αυτή τη δήλωση δεν θα άλλαζα ούτε τελεία. Ακόμα και τη σειρά τη βρίσκω σωστή. Φάσεις, ρυθμός, φαντασία. Ο Κωφίδης δικαιούται να ομιλεί. Πρόλαβε τα ωραία του ποδοσφαιρικά χρόνια και τώρα που ήρθαν αυτά του βιοπορισμού, κρίνει ότι για να ζήσει, δεν είναι απαραίτητο να κάνει το βλάκα. Γιατί πολύ απλά δεν είναι και να θέλετε, δεν ξέρει να τον κάνει. Τι να πει ο άνθρωπος; Οτι το φετινό πρωτάθλημα είναι πολύ συναρπαστικό; Οτι μπορεί να γίνουν γκέλες κάθε Κυριακή; Οτι οι μικροί έχουν μεγαλώσει και έκλεισε η ψαλίδα; Σιγά να μην πήγαινε και κομμωτήριο. Στην Ελλάδα, όπως θέλει ο καθένας παρουσιάζει την αλήθεια του. Αυτές οι πολλές αλήθειες συναντιούνται κάπου-κάποτε και συνθέτουν τη μία και μοναδική. Δεν θα απορήσω καθόλου αν έρθει κάποιος και μου πει ότι το γήπεδο του Παναθηναϊκού δεν θα γίνει στον Βοτανικό, αλλά στο Βατικανό και γι' αυτό σηκώνουν οι Ιταλοί τον Πάπα, να τον πάνε αλλού, να αδειάσει ο χώρος. Το πρωτάθλημα έγινε συναρπαστικότερο φέτος, γιατί ποιοτικά κατρακύλησε. Δεν ψήλωσαν οι μικροί ούτε σπιθαμή. Το αντίθετο μάλιστα. Χαμήλωσαν οι μεγάλοι, αφού έριξαν τα στάνταρ και έτσι φτιάχτηκε η ρεβυθάδα. Μόνο η Ξάνθη έχει να παρουσιάσει κάτι ενδιαφέρον, αλλά δεν βλέπω να το πηγαίνει μέχρι τέλος το έργο, αφού ξέρει ότι θα τη φάνε τσάμπα και βερεσέ. Αν τώρα κάποιοι μοντέρνοι δεν τον γουστάρουν τον Σάββα και τον θεωρούν υπερβολικό ή μηδενιστή, τότε με μεγάλη μου ευχαρίστηση τους χαρίζω τους σύγχρονους προπονηταράδες και θεωρητικούς που πήγαν τα τελευταία χρόνια το ποδόσφαιρό μας μπροστά. Εγώ κρατάω τον παλαιομοδίτη, να ακούμε lynard skynard και να πίνουμε μπέρμπον. Δεν χάνουμε και τίποτα.