Χιόνι - Παγετός – Ολυμπιακός

Δεν χρειάζεται να συγκρίνουμε το ρόστερ της Τσέλσι του Αμπράμοβιτς με αυτό του Ολυμπιακού για να διαπιστώσουμε πόσο απέχουμε σε επίπεδο συλλόγων από τις προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες της Ευρώπης Δεν είναι μόνο τα οικονομικά μεγέθη -που πολλές φορές αδικούν- που μας οδηγούν σε αυτή τη διαπίστωση. Υπάρχουν εικόνες, φλύαρες σαν χίλιες λέξεις, που μας οδηγούν στο να καταλήξουμε σε αυτό το το συμπέρασμα με ευκολότερο τρόπο, χωρίς τη συνδρομή των μαθηματικών και της προσθαφαίρεσης...

Εικόνες όπως αυτή στο Περιστέρι με το τρακτέρ, τη σβάρνα δεμένη να σέρνεται από πίσω και τα σακιά, σε ρόλο εκχιονιστικού μηχανήματος, να προσπαθούν φιλότιμα να καταστήσουν τον αγωνιστικό χώρο προσβάσιμο σε παίκτες και διαιτητές. Μια εικόνα που αν ταξίδευε στην υπόλοιπη Ευρώπη, δύσκολα θα πίστευε κάποιος ότι προέρχεται από χώρα που έχει κατακτήσει το Ευρωπαϊκό Κύπελλο σε επίπεδο εθνικών ομάδων! Οπως η εικόνα που παρουσίαζε το κατά τα άλλα Ολυμπιακό Στάδιο, ακατάλληλο να υποδεχθεί μια προαναγγελθείσα κακοκαιρία. Και αν αυτές οι εικόνες έχουν να κάνουν με σπάνια και ακραία καιρικά φαινόμενα, ασυνήθιστα για μια μεσογειακή χώρα όπως η δική μας, και αν δεν θέλεις να χοντρύνεις την κουβέντα λέγοντας ότι ανάλογα καιρικά φαινόμενα αντιμετώπισε η Ιταλία πριν από λίγο καιρό με απόλυτη επιτυχία, τότε καλύτερα να πάμε σε άλλα, λιγότερο μεσογειακά και περισσότερο δικά μας. Σαν αυτά που είδαμε να συμβαίνουν στο Καυταντζόγλειο μετά το δεύτερο γκολ του ΠΑΟΚ. Τους οπαδούς να εισβάλλουν ανενόχλητοι στο γήπεδο, να στήνουν ένα χάπενινγκ στον αγωνιστικό χώρο, να διακόπτουν το ματς για όσο χρόνο κρίνουν αυτοί λογικό και τέλος να παίρνουν τη φανέλα του σκόρερ Ιλιεφ και να την επιστρέφουν έπειτα από έντονα παρακάλια του ποδοσφαιριστή.

Ακόμη, αυτά που συνέβησαν στο «Κλεάνθης Βικελίδης». Με το ματς να καθυστερεί σχεδόν μία ώρα, μέχρι να γίνουν οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα στον ευαίσθητο σε τέτοιες μορφές διαμαρτυρίας διαιτητή Κάκο, τη διοίκηση και τους οργανωμένους οπαδούς. Η αμήχανη φάτσα του Αμορόζο τα λέει όλα! Το θέμα όμως είναι άλλο. Να περνάμε καλά, να τα βρίσκουμε μεταξύ μας, τα παιδιά να εκτονώνονται, να μαζεύουμε βαθμούς να ανεβούμε ψηλότερα στην καταραμένη λίστα της ΟΥΕΦΑ. Και το κυριότερο, τι θα κάνει ο Ολυμπιακός με αυτή την αντιπαθητική Τσέλσι που βρέθηκε στον δρόμο του. Ποιος Ολυμπιακός όμως; Του εσωτερικού με τις εμφανίσεις που προβληματίζουν; 'Η του εξωτερικού, που ωριμότητα, συνέπεια, καθαρό μυαλό και υψηλές αγωνιστικές επιδόσεις τον οδήγησαν στη φάση των «16»; Ο πρώτος δεν έχει καμία τύχη και κινδυνεύει να διασυρθεί. Ο δεύτερος, ικανός για πολλά, οφείλει να ρίξει το βάρος στην κατοχή και στην κυκλοφορία της μπάλας. Οι ομάδες που πρωταγωνιστούν στην Πρέμιερ Λιγκ αποδίδουν σε ένα τέμπο τουλάχιστον μια κλίμακα γρηγορότερο από το δικό μας. Τα 90 λεπτά με αυτούς ισοδυναμούν με δύο παιχνίδια ελληνικού πρωταθλήματος. Αν ο Ολυμπιακός ελέγξει τον ρυθμό, δεν παρασυρθεί σε βεβιασμένες ενέργειες και εκμεταλλευτεί κυρίως τις στημένες μπάλες, τότε η ζημιά εκατομμυρίων στην τσέπη του Αμπράμοβιτς μπορεί να γίνει. Μετά είναι και αυτός ο Ντρογκμπά. Απέναντι σε ένα κέντρο άμυνας των «ερυθρολεύκων» που συχνά βρίσκεται τσακωμένο με την αλληλοκάλυψη και τον συντονισμό, ο πληθωρικός επιθετικός της Τσέλσι δεν θέλει πολύ για να σκοράρει. Παίκτες που η απόδοσή τους αποτελεί βαρόμετρο στο παιχνίδι αυτό είναι η τριπλέτα Λεντέσμα - Γκαλέτι - Κοβάσεβιτς. Ο πρώτος είναι αυτός που μπορεί να μπλοκάρει την κυκλοφορία των Λονδρέζων στο κέντρο του γηπέδου, ο δεύτερος είναι ο μόνος που μπορεί να τρυπήσει την άμυνα από τα άκρα και τέλος ο Κοβάσεβιτς είναι ο μόνος ικανός τη μισή ευκαιρία να την κάνει γκολ. Ενα γκολ που σε αυτή τη φάση τις περισσότερες φορές ισοδυναμεί με πρόκριση.

Πρόχειρο ΤΕΤΡΑΔΙΟ

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΑΝΕΙΚΑ!

«Απλές εκτιμήσεις δείχνουν ότι από τη διαφορά των επιτοκίων που δανείζουν οι ελληνικές τράπεζες, σε σχέση με αυτά που ισχύουν στη ζώνη του ευρώ, προστίθενται κάθε χρόνο στα κέρδη των ελληνικών τραπεζών σημαντικά ποσά, που την τελευταία τριετία διαμορφώθηκαν περίπου στα 2 δισ. ευρώ ετησίως. Επισημαίνεται δε ότι η πρόσθετη επιβάρυνση των επιχειρήσεων ξεπέρασε από το 2005 σε απόλυτους όρους (1.019 εκατομμύρια ευρώ) ακόμα και την επιβάρυνση που προκύπτει για το σύνολο των καταναλωτών (1.013 εκατομμύρια ευρώ). Νέο ρεκόρ αποτελούν, το 2007, 2,5 δισ. ευρώ, που θα δοθούν ως μέρισμα από τις ελληνικές τράπεζες.

Πάνω από 60% (1,5 δισ. ευρώ) θα λάβουν ως μέρισμα τα διεθνή funds και το μεγαλύτερο ποσοστό από το υπόλοιπο (1 δισ. ευρώ) θα πάει στις τσέπες των Ελλήνων εχόντων και κατεχόντων.

Η πιστωτική κρίση, που απειλεί πλέον όλους, έχει άμεσο αποτέλεσμα την αύξηση των επιτοκίων χορηγήσεων, επομένως νέα αφαίμαξη για τα νοικοκυριά και τις μικρές επιχειρήσεις. Ο περιορισμός στα δάνεια δε, όσων έχουν ανάγκη, χωρίς όμως να διαθέτουν ανάλογη οικονομική επιφάνεια, θα δημιουργήσει σαφώς μεγαλύτερα προβλήματα στην οικονομία, που λειτουργεί με δανεικά. Θύματα, μικρές επιχειρήσεις, θέσεις εργασίας και απελπισμένοι δανειολήπτες, που περιμένουν με νέα δανεικά να καλύψουν τις υποχρεώσεις τους».

Από το άρθρο του Ζώη Πεπέ, οργανωτικού γραμματέα της ΟΤΟΕ και υπεύθυνου χρηματοπιστωτικού τομέα, στην «Κυριακάτικη Αυγή».

ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

Σ' αυτόν τον τόπο όσοι αγαπούνε τρώνε βρόμικο ψωμί!

Μια από τις πολύ καλές φετινές θεατρικές παραστάσεις είναι αυτή που παρουσιάζει στο «Θέατρο Στοά» η Λήδα Πρωτοψάλτη κάθε Τρίτη, Τετάρτη και Πέμπτη. Το έργο που ανεβάζει έχει τον τίτλο «Σωτηρία με λένε». Πρόκειται για τη θεατρική μεταφορά του βιβλίου της Σοφίας Αδαμίδου, που ξαναζεί τις τραγικές στιγμές της αξεπέραστης Σωτηρίας Μπέλλου στο νοσοκομείο πριν από την εγχείρηση στον λαιμό της.

Με αφορμή την παράστασή της η Λήδα Πρωτοψάλτη μίλησε με τη Γιώτα Σύκκα της «Κυριακάτικης Καθημερινής»:

Για την Μπέλλου: «Δεν την είχα γνωρίσει, ούτε την είχα δει από κοντά. Ούτε ήθελα να μου πουν όσοι τη γνώριζαν λεπτομέρειες. Πώς εκφραζόταν, πώς κουνούσε τα χέρια της, πώς αντιδρούσε σαν άνθρωπος. Εμένα μου έφτασε που είδα τη Σωτηρία Μπέλλου σε μια συνέντευξη. Στην τελευταία της συνέντευξη, χωρίς φωνή πια. Ηταν τραγική η εικόνα της μετά την επέμβαση. Για σκέψου, τραχειοτομή. Στη φωνή που τραγουδούσε την Ελλάδα. Ομως τόσο αξιοπρεπής, τόσο περήφανη. Τολμηρή και επαναστάτρια. Εφυγε 20 χρόνων μ' ένα τρένο την επόμενη της κήρυξης του πολέμου. Ηρθε στην Αθήνα χωρίς να έχει μία. Κοιμόταν στα βαγόνια. Μια γυναίκα που δεν έσκυψε ποτέ το κεφάλι. Αντιστάθηκε στους Χίτες. Την πλακώσανε στο ξύλο κι αυτή τράβηξε μαχαίρι. Πού να τα φανταστούμε σήμερα; Διεκδικούσε με μανία την οντότητά της.

Η πρώτη επαφή που αισθάνθηκα πως είχα μαζί της ήταν όταν παίξαμε με τον Θανάση Παπαγεωργίου (σ.σ. σύντροφός της στο σανίδι και στη ζωή) το "Χάσαμε τη θεία, Στοπ" του Διαλεγμένου. Στο φινάλε άκουγα στη διαπασών το "Αεροπλάνα και βαπόρια" του Σαββόπουλου με τη φωνή της. Πάθαινα σοκ, σε κάθε παράσταση επί δύο χρόνια. Από τη φωνή, το βάθος και τα λόγια... Γιατί και ο δικός μου πατέρας ήρθε από τη Σμύρνη το '22. Αυτή ήταν η γνωριμία μου μαζί της».

Για την παράσταση: «Το έργο της Σοφίας Αδαμίδου διαδραματίζεται σ' ένα βράδυ. Ξημερώνει η μέρα για την εγχείρηση. Ενα βράδυ στο νοσοκομείο ξαναζεί τη ζωή της, μέσα από τα φάρμακα, τον πυρετό και τις διηγήσεις στη νοσοκόμα. Αγωνιά για τη ζωή, που είναι η φωνή της. Καρκίνος στο λαρύγγι, δεν ήταν εύκολο να το δεχθεί».

Για τα ταλέντα: «Υπάρχουν πολλοί νέοι με ταλέντο, εφόδια και γνώσεις. Ομως χάνονται. Το ταλέντο πρέπει να το ταΐσεις με τη σωστή τροφή. Αν το σύρεις δεξιά κι αριστερά, σβήνει κι εσύ χάνεσαι. Τα μεγάλα πράματα στην τέχνη έγιναν με αυταπάρνηση και προσήλωση. Η πίστη είναι αυτό που λείπει. Επίσης, δεν χρειάζεται τόση καλοπέραση»!