Για τα παιδιά στο Αιγάλεω (Sportday / (Μιχάλης Λεάνης)

Τι έγινε, ρε παιδιά, στο Αιγάλεω; Σας ρωτάω, γιατί αρνούμαι ειλικρινά να καταλάβω. Εβλεπα τον Ντουμιτρέσκου στην καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου μετά τον αγώνα με τον Ηρακλή και δεν πίστευα ούτε στα αυτιά μου, ούτε στα μάτια μου.
Σε έξαλλη κατάσταση ο Ρουμάνος προσπαθούσε περισσότερο να βρει το δίκιο του, να βρει έναν άνθρωπο να πει τον πόνο του, παρά να ανακοινώσει την αντίθεσή του για όλα αυτά που έγιναν και ήταν σοκαρισμένος. Πολύ λογικό, αφού έζησε μία από τις χειρότερες του εμπειρίες στην προπονητική του καριέρα. Πώς να αντιδράσεις αλήθεια, όταν στο ημίχρονο του αγώνα έρχεται στα αποδυτήρια ένας παίκτης σου (Αμπονσά) κλαίγοντας σαν μικρό παιδί και με σπαστά ελληνικά προσπαθεί να σου πει ότι έπεσε θύμα ρατσιστικής επίθεσης από τους ίδιους τους οπαδούς της ομάδας του; Αν είναι δυνατόν! Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Καταρχήν «αυτοί» δεν είναι οπαδοί. Επ' ουδενί δεν είναι φίλαθλοι και δεν ντρέπομαι που το γράφω, αλλά δεν είναι καν άνθρωποι. Ούτε ανθρωποειδή. Είναι σιχαμένοι, θρασύδειλοι, που το μυαλό τους το έχουν αποκλειστικά για διακοσμητικούς λόγους, μέρος ενός οργανισμού, που λειτουργεί μόνο για χάρη των βασικών ζωωδών ενστίκτων επιβίωσης. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Το να κάνει κάνεις έναν αθλητή να κλαίει και να τρέμει, επειδή τον πρόσβαλες για το χρώμα του είναι ό,τι χειρότερο μπορείς να πράξεις με τα λόγια. Το επόμενο βήμα είναι να χειροδικήσεις και δεν ξέρω αν ήταν διατεθειμένοι να φτάσουν μέχρι αυτού του σημείου. Δύο πράγματα μού κάνουν ιδιαίτερη εντύπωση. Πρώτον: ότι το περιστατικό διαδραματίστηκε στο γήπεδο του Αιγάλεω. Τυχαίνει να ξέρω καλά τα παιδιά που αγαπούν την ομάδα. Από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στην Αθήνα, ήταν αυτοί που με αγκάλιασαν με ζεστασιά, μου στάθηκαν στις πρώτες μου ραδιοφωνικές εκπομπές με μηνύματα και ευχές, με έκαναν να νιώσω δικός τους. Θα τους το χρωστάω για πάντα.
Μικρή αναλογικά η αθλητική οικογένεια του «Σίτι». Ξέρω ότι αποτελείται από ανθρώπους (από νέους ή και ώριμους οπαδούς) που πάνω απ' όλα αγαπάνε το ποδόσφαιρο. Αυτή η αγάπη τους και μόνο τους έκανε να αγαπάνε κατ' επέκταση και το Αιγάλεω σαν ομάδα. Ανθρωποι των δυτικών συνοικιών, που ξέρουν καλύτερα απ' όλους τι θα πει φτώχεια, τι θα πει ανέχεια, μάγκες όπως ορίζει τη λέξη ο Βαμβακάρης. «Αυτός είναι μάγκας, δεν έχει πειράξει κανέναν», έλεγε ο μεγάλος ρεμπέτης. Και πάνω απ' όλα δημοκράτες. «Ο δημοκράτης πρέπει να έχει ευαισθησία και ανθρωπιά», σημείωνε ένας άλλος μεγάλος, ο Στρατής Τσίρκας. Απορώ λοιπόν πως όλοι αυτοί άφησαν λίγα κωλόπαιδα να τους λερώσουν το καθαρό κούτελο, για το οποίο αγωνίζονται χρόνια. Ας τους βρουν λοιπόν και ας τους κάνουν μερικά σούπερ εντατικά μαθήματα ιστορίας, μπας και έτσι καταλάβουν τι θα πει Αιγάλεω, ομάδα ιστορικά Α' Εθνικής και όχι ομάδα «γειτονιάς», που όποιος γουστάρει κάνει το «κομμάτι του». Οχι ότι αν το περιστατικό λάμβανε χώρα σε μικρότερη κατηγορία, θα κρινόταν ανάξιο λόγου. Το ίδιο καταδικαστέο, αλλά ένας λόγος παραπάνω όταν διαδραματίζεται στο Αιγάλεω. Δεύτερον: η διοίκηση δεν έλαβε θέση, πράγμα που με λύπησε. Επρεπε η ίδια ή διά αντιπροσώπων της να εμφανιστεί στη συνέντευξη Τύπου, να καταδικάσει το γεγονός, απομονώνοντάς έτσι τους λίγους. Δεν έπρεπε να αφήσει τον προπονητή να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Ο Ρουμάνος δεν εκπροσωπεί κανέναν, μονάχα τον εαυτό του. Αύριο θα φύγει, ενώ το Αιγάλεω θα είναι πάντα εκεί. Και οφείλουν κάποιοι να το κρατήσουν ψηλά, αγωνιστικά και ηθικά, όπως του αξίζει.