Τι να τα κάνεις τα λεφτά, άμα δεν έχεις χιούμορ;

Ο σερ Λόρενς Ολίβιε είχε πει κάποτε: «Αυτός που έχει λεφτά είναι πλούσιος σε καταθέσεις, αυτός που έχει χιούμορ είναι πλούσιος στη ζωή». Αν τώρα η καλή νεράιδα σου τα προσφέρει απλόχερα και τα δύο, τότε μιλάμε για τον ιδανικό συνδυασμό. Στον Παναθηναϊκό, πάντως, όπως διαπιστώνουμε τον τελευταίο καιρό, έχουν και πολλά λεφτά και χιούμορ.

Δεν είναι και εύκολο πράγμα να διατηρείς αλλά και να ανανεώνεις το χιούμορ σου, όταν τα τελευταία 10 χρόνια έχεις επενδύσει εκατομμύρια σε μεταγραφές –και όχι μόνο– και τελικά έχεις καταφέρει να κατακτήσεις μόνο ένα νταμπλ. Αλλά αυτή είναι και η θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα σε αυτόν που στήνει απλώς μια πλάκα και σε αυτόν που έχει χιούμορ και μάλιστα πηγαίο. Στον πρώτο θα πρέπει να κάτσει η φάση για να λειτουργήσει ανάλογα, ενώ ο δεύτερος έχει δεν έχει κέφι, κάτι θα βρει να πει ή να σκαρώσει για να ευθυμήσει.

Η ιστορία, πάντως, με την περιβόητη συνέντευξη Τύπου του Βγενόπουλου και την προγραμματισμένη απάντηση του Γιάννη Βαρδινογιάννη, πάλι σε συνέντευξη Τύπου, μου θυμίζει έντονα την καταπληκτική γελοιογραφία του Δημήτρη Χατζόπουλου στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» την επομένη της έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων.

Ο σκιτσογράφος είχε φτιάξει τον πρόεδρο της ΔΟΕ, Ζακ Ρογκ, να λέει με θριαμβευτικό ύφος στην τελετή: «Συγχαρητήρια, Ελληνες! Σας ευχαριστούμε, Ελληνες». Και από κάτω ένας φώναζε: «Βρε, τις κουφάλες... Τόσα χρόνια τους κάνουμε πλάκα ότι θα είμαστε έτοιμοι για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, τώρα ήρθε η σειρά τους να μας κάνουν αυτοί»!

Αν θέλω να είμαι δίκαιος, οφείλω να παραδεχθώ ότι πρώτος την πλάκα την ξεκίνησε ο Βγενόπουλος. Αυτός είπε ότι δεν γνώριζε πως ο Ερασιτέχνης Παναθηναϊκός χρωστάει διότι δεν έχει χρόνο να διαβάσει αθλητικές εφημερίδες, αυτός υποσχέθηκε να φέρει στην ομάδα τους 11 μικρούς Αμπράμοβιτς που θα κάνουν ένα μεγαλύτερο από τον Ρώσο μεγιστάνα, αυτός ήταν που είπε ότι δεν θα τον πείραζε τόσο η «τεσσάρα» στο Κύπελλο αν οι παίκτες του Παναθηναϊκού δεν φορούσαν την επετειακή φανέλα, αλλά την άλλη, τη λαχανί του μπάρμπα Στάθη, αυτός ήταν που ζήτησε λίστα δημοσιογράφων ώστε να γνωρίζει από ποιο μέσο προέρχονται για να καταλαβαίνει το ύφος της ερώτησης και, τέλος, ήταν αυτός που δήλωσε ότι από τα υβριστικά συνθήματα των οπαδών του ΠΑΟ προτιμά το «Ολυμπίκ ντε κουρελέ», που φώναζαν την εποχή του στο γήπεδο!

Το ότι στον Παναθηναϊκό έχουν χιούμορ αποδεικνύεται από το γεγονός ότι ο Γιάννης Βαρδινογιάννης απάντησε στο ίδιο ύφος. Μάζεψε τους δημοσιογράφους για να τους ανακοινώσει την ιδέα του να φτιάξει μια εταιρεία που το μάνατζμέντ της θα ανήκει σε άλλη. Μια εταιρεία που θα κάνει σκάουτινγκ, θα βάζει τα λεφτά των μετόχων της, που έχουν χιούμορ (βασική προϋπόθεση), αλλά αν οι παίκτες που μεταγράφονται θα μένουν ή θα πωλούνται θα το αποφασίζει το προπονητικό τιμ του Παναθηναϊκού. Θα υπάρχουν δηλαδή ποδοσφαιριστές που θα τους ρωτάει ο κόσμος πού μεταγράφηκαν και αυτοί θα απαντούν «στην "ΠΕΚ" του Βαρδινογιάννη»!

Τώρα σειρά έχει ο Βγενόπουλος να απαντήσει με χιούμορ, μόλις όμως γυρίσει από το Ντουμπάι. Δεν είναι εύκολο, διότι ο πήχης του χιούμορ έχει ανέβει ψηλά. Δεν αποκλείω, πάντως, την περίπτωση ο επίδοξος αγοραστής της ΠΑΕ να ξεκινήσει τη συνέντευξη Tύπου με μια αποκλειστική είδηση. Οτι ο Ελληνας Κροίσος με επτά γράμματα που ψάχνει στο σταυρόλεξο ο τύπος με τη ρόμπα στη διαφήμιση δεν είναι άλλος από τον Τ-Ζ-Ι-Γ-Κ-Ε-Ρ!

Πρόχειρο ΤΕΤΡΑΔΙΟ

Πω, πω, λέεες;
«ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ δεν αντέχω είναι η προσποιητή άγνοια μερικών συναδέλφων, όπως και πολιτικών, μπροστά στις αποκαλύψεις περί συναλλαγών και διαπλοκών. Με στόμα να χάσκει σαν παλιάλογο που χασμουριέται και με μάτια γεμάτα έκπληξη και απορία, ρωτάει τάχα μου παριστάνοντας την παρθένα Μαρία: "Μα είναι δυνατόν να παίρνουν μίζες οι πολιτικοί;". Και στη συνέχεια, αφού πρώτα διορθώσει την απορία και σαν αίλουρος "φορέσει" τη γνωστή εισαγγελική εξουσία, αποστομώνει τον απέναντί του με τη γνωστή ρητορεία: "Στοιχεία έχετε γι' αυτή την καταγγελία;". Ε, όχι, δεν έχω. Μόνο σε περιπτώσεις σαν αυτή με τη Siemens μπορεί να αποκαλυφθεί καραμπινάτη διαπλοκή. Ωστε από τη μία το σύστημα να αποσυμπιεστεί από τη φύρα και από την άλλη η κοινή γνώμη να πιστέψει πως για μία ακόμα φορά νίκησαν η διαφάνεια και η Δημοκρατία. Το πάρε-δώσε πολιτικών - επιχειρηματιών είναι παγκόσμιο και γνωστό. Δώσε τζίφρα να σου δώσω ζεστό και μαύρο χρήμα.

Κράτα με να σε κρατώ επ' ωφελεία και των δυο!».

Ευτυχώς που υπάρχει και ο Δημήτρης Δανίκας και μας εξηγεί από τη «Στήλη Αλατος» –τη στήλη του στα «ΝΕΑ»– πόσο απλά είναι τα πράγματα στην Ελλάδα. Ειλικρινά, κι εγώ βαρέθηκα να βλέπω τόσους έκπληκτους...

ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

Η βαλίτσα με τον θησαυρό

Η φωτό που δημοσιεύει σήμερα η στήλη είναι πιθανώς από τις πιο αναγνωρίσιμες εικόνες του 20ού αιώνα. Για πολλούς θεωρείται σύμβολο. Τραβήχτηκε από τον Ρόμπερτ Κάπα στα χρόνια του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου. Δείχνει έναν αριστερό πολεμιστή τη στιγμή που τραυματίζεται θανάσιμα από σφαίρα των φασιστών εθνικιστών. Η φωτό τα χρόνια εκείνα είχε προκαλέσει τεράστια αίσθηση, όταν πρωτοδημοσιεύτηκε στο γαλλικό περιοδικό «VU». Ηταν αυτή που έστρεψε το βλέμμα της παγκόσμιας κοινής γνώμης στον αγώνα των Ισπανών δημοκρατικών. Ο Κάπα δικαίως αναγνωρίζεται ως ένας από τους πρωτοπόρους της πολεμικής φωτογραφίας. Πέθανε το 1954 σε αποστολή στο Βιετνάμ, αγνοώντας ότι τα αρνητικά των φωτογραφιών που είχε τραβήξει στην Ισπανία, περίπου 3.000, τα οποία φύλαγε σε μια ταξιδιωτική βαλίτσα, είχαν τελικά σωθεί από τη δίνη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ο ίδιος τα είχε αφήσει στο Παρίσι και πίστευε ότι χάθηκαν με την εισβολή των ναζί στην «πόλη του φωτός». Σε έναν κύκλο φωτογράφων η βαλίτσα αυτή ήταν γνωστή ως «η μεξικανική βαλίτσα». Τελικά τα αρνητικά βρέθηκαν στην κατοχή ενός Μεξικανού στρατηγού. Ο θησαυρός περιέχει, εκτός από τις φωτογραφίες του Κάπα, και αρνητικά της συντρόφου του, Γκέρντα Τάρο, και του συνεργάτη του και συνιδρυτή του φημισμένου πρακτορείου Magnum.

Το 1995 άρχισαν να κυκλοφορούν οι πρώτες φήμες ότι η βαλίτσα υπήρχε κάπου, έχοντας μεταφερθεί από το Παρίσι στη Μασσαλία και από εκεί στα χέρια ενός Μεξικανού στρατηγού και διπλωμάτη.

Εκεί παρέμεινε το υλικό για πάνω από μισό αιώνα, μέχρι που μεταφέρθηκε πριν από μερικές ημέρες στο Διεθνές Κέντρο Φωτογραφίας του Μανχάταν, το οποίο ίδρυσε ο αδελφός του φωτογράφου, Κόρνελ.