Να τα δούμε πιο ψύχραιμα, κ. Nικολαΐδη;

Οι δηλώσεις του Ντέμη Νικολαΐδη μετά το ματς με τον Πανιώνιο περισσότερο παραπέμπουν σε έναν εσωτερικό μονόλογο ενός πικραμένου παράγοντα παρά σε τοποθετήσεις κάποιου που ηγείται μιας ΠΑΕ. Οταν εκπροσωπείς σε ρόλο θεσμικό μια ομάδα, έχοντας μάλιστα προϋπηρεσία στον χώρο, το να αναρωτιέσαι ξαφνικά τι κάνει η πολιτεία είναι το ίδιο παράλογο σαν να ζητάς από ένα θανατοποινίτη να σου αποκαλύψει τα σχέδιά του για το μέλλον. Θα σταθώ σε μια πρόταση του Ντέμη που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Πρώτο κομμάτι της πρότασης: «Με την απόδοση και τις εμφανίσεις που έχει κάνει η ΑΕΚ, έπρεπε να είναι έξι βαθμούς μπροστά αυτή τη στιγμή». Οι ομάδες λοιπόν που καταδιώκουν και καταδιώκει η ΑΕΚ είναι ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός. Από αυτούς θα έπρεπε να είναι έξι βαθμούς μπροστά η «Ενωση». Δεν βλέπω να αναφέρεται σε κάποιον άλλον. Η ΑΕΚ όμως όχι μόνο δεν κέρδισε κανέναν από τους δύο, αλλά έχασε και από τους δύο! Χωρίς παράπονα μάλιστα για τη διαιτησία. Ως γνωστόν, ο νικητής ενός ντέρμπι βαθμολογικά βγαίνει διπλά κερδισμένος, αφού έχει καρπωθεί μαζί με τους τρεις βαθμούς της νίκης τους τρεις που αφαίρεσε από τον διεκδικητή. Σύνολο 6 υπερπολύτιμοι βαθμοί. Πότε συνέβη αυτό με την ΑΕΚ;

Αν θέλεις να κερδίζεις και τις διαιτησίες, όπως πολύ εύστοχα επισημαίνει ο Ντέμης και συμφωνώ απόλυτα μαζί του, θα πρέπει το λιγότερο να βρίσκεσαι σε αγωνιστική ετοιμότητα. Κάτι τέτοιο δεν είδαμε. Αντίθετα, τα γεγονότα μιλάνε και μάλιστα φλύαρα και λένε ότι στα κρίσιμα παιχνίδια, συμπεριλαμβανομένου του ματς με τον Πανιώνιο, η ΑΕΚ λυγίζει κάτω από το βάρος των ευθυνών. Καταρρέει. Αυτή δεν είναι μια σοβαρή διαπίστωση την οποία οφείλει να λάβει υπόψη του ο Ντέμης;

Πριν από το ματς με τον Πανιώνιο όλοι στην ΑΕΚ ήξεραν ότι ο Ολυμπιακός είχε στραβοπατήσει στην Καλαμαριά και ο δρόμος για την κορυφή ήταν πλέον ανοικτός. Τι έπρεπε να κάνουν; Να μπουν μέσα απολύτως συγκεντρωμένοι και να τελειώσουν το ματς με συνοπτικές διαδικασίες. Αντ' αυτού δεν είχε συμπληρωθεί το 20ό λεπτό και η ΑΕΚ βρισκόταν δύο γκολ πίσω απέναντι σε μία ομάδα που στον πρώτο γύρο η «Ενωση» την είχε κάνει κομμάτια.

Δεύτερο κομμάτι της πρότασης: «Θα ξεχαστεί η διαιτησία. Και μετά θα ασχολούμαστε γιατί μπήκε ο Παππάς στο ματς, γιατί έχασε το γκολ ο Μπλάνκο». Συγγνώμη, αλλά ο Παππάς, ο Μπλάνκο και τα σχετικά έχουν να κάνουν με το αγωνιστικό κομμάτι, αυτό που σε πλήρη ετοιμότητα είναι σε θέση να κερδίζει και τις διαιτησίες. Μήπως αυτό πρωτίστως οφείλει να απασχολήσει την ομάδα στον ίδιο βαθμό με τη διαιτησία, για να μη νομίζει κάποιος ότι προσπαθώ να σκεπάσω να φαλτσοσφυρίγματα του Φωτιάδη και του κάθε Φωτιάδη;

Ακτινογραφώντας το αγωνιστικό κομμάτι, διαγιγνώσκουμε τα εξής: στο πρώτο γκολ το δεξί μπακ έχει έρθει αριστερά και την πατάει βάζοντας λάθος το κορμί του, προσπαθώντας να ντριμπλάρει τον υπ’ αριθμόν έναν επικίνδυνο παίκτη του Πανιωνίου. Οταν ο Τζεμπούρ ξεχύνεται στην αντίπαλη περιοχή, δεν υπάρχει στα μετόπισθεν ούτε ένας για δείγμα ποδοσφαιριστής της «Ενωσης»! Να τα παραβλέψουμε όλα αυτά;

Η ενδεκάδα ξεκινάει με τον Ράμος δεξιά, που όλοι παραδέχονται ότι στα επιθετικά του καθήκοντα παίρνει σχεδόν άριστα, αλλά στα αμυντικά μένει μετεξεταστέος. Φροντίζουμε όμως να κάνουμε το ίδιο και αριστερά, ξεκινώντας με έναν παίκτη που μόνο αριστερό μπακ δεν θεωρείται. Τον Λαγό. Να το παραβλέψουμε δηλαδή και το γεγονός ότι άμυνα δεν υπήρχε;

Στο ημίχρονο ο Φερέρ αποφασίζει να βγάλει τον έναν από τους δύο ανασταλτικούς χαφ. Συγγνώμη, όχι μόνο για μπάλα, αλλά και μετακόμιση να έκανα και να ερχόταν ο Καφές και ο Ενσαλίβα να με βοηθήσουν με δέσμευση να κρατήσω μόνο τον έναν, τον Ενσαλίβα θα κρατούσα. Μη μου χρεώσετε ρατσιστική διάθεση. Μακριά από εμένα όλα αυτά! Σε όλο το δεύτερο μέρος ο Καφές δεν κάνει τίποτε άλλο από το να διαμαρτύρεται! Ισως γι' αυτόν η κάρτα να ήταν μια λύτρωση!

Αν λοιπόν η ΑΕΚ κοιτούσε να ρυθμίσει πρώτα τον βαθμό ετοιμότητάς της στα κρίσιμα ματς, ιδιαίτερα στα ντέρμπι, για τα οποία έχω γράψει εδώ και καιρό, και ύστερα τις αγωνιστικές αδυναμίες με σοφότερο τρόπο, τότε θα βρισκόταν στην κορυφή και από θέση ισχύος θα είχε όλη την άνεση να πετροβολά τόσο την πόρνη πολιτεία όσο και την επάρατη διαιτησία.

ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

Χρειαζόμαστε επειγόντως όπλα και εχθρούς και να μετρηθούμε πάλι! Γιατί έχουμε πεθάνει και δεν μας το λέει κανείς

Νύχτα και ψιλόβροχο στη Λιοσίων, κρύο και ερημιά. Εδώ είναι στημένο το κλαμπ «Gagarin», πάνω σε ένα παλιό σινεμά. Αυτό σίγουρα θα άρεσε στον Νίκο Νικολαΐδη, τον σκηνοθέτη που δεν ζει πια για να δει την εκδήλωση που γίνεται απόψε γι' αυτόν. Λέω να πάμε μέσα, μπας και γελάσουμε με τα μαύρα αστεία του Νικολαΐδη.

Πού πάνε και τα βρίσκουν αυτά τα μέρη και φτιάχνουν κλαμπ! Μέσα στα συνεργεία. Γυρνάω και δεν βρίσκω πουθενά να σταθμεύσω. Και το παρατάω πάνω σε κάτι διαλυμένα αμάξια. Μπαίνω μέσα και τι βλέπω; Ενα ρητό που λέει: «Εχουμε πεθάνει και δεν μας το λέει κανείς»! Καλά πάμε νυχτιάτικα. Πλάκα μας κάνει ο Νικολαΐδης από τον τάφο του.

Εχουμε μαζευτεί όμως μπόλικοι πεθαμένοι εδώ μέσα. Ενα σωρό πτώματα. Με πλαστικά ποτήρια γεμάτα μπίρα. Φαίνεται πως και το πτώμα θέλει καλοπέραση. Να σας το περιγράψω στυλιστικώς. Οι γυναίκες είναι κυρίως με κοντά μαλλιά και ύφος αφηρημένο. Καπνίζουν όλες. Οι άντρες με γκρίζα μαλλιά και ύφος αφηρημένο. Καπνίζουν κι αυτοί. Το ίδιο κάνω και εγώ.

Ολοι εμείς οι αφηρημένοι καπνιστές κοιτάζουμε στον τοίχο που προβάλλει τον Νικολαΐδη να μιλάει. Και από κάτω διαβάζω ένα άλλο ρητό του: «Το πράγμα χάλασε όταν αυτός ο κρετίνος, ο Πέρι Κόμο, τραγούδησε την Γκλεντόρα. Ακου “πτώμα” να μαθαίνεις. Τι γίνεται ακριβώς εδώ μέσα; Μας ετοιμάζουν να κάνουμε παρέα τον Χριστόδουλο;

Ξαναμπαίνω στην αίθουσα και τους βλέπω όλους όπως τους άφησα. Στη θέση τους, με το ίδιο ακριβώς ύφος να παρακολουθούν σκηνές του Νικολαΐδη και να ακούν Πέρι Κόμο. Δίπλα μου στέκεται αμίλητος ο Λουκιανός Κηλαηδόνης. Αυτός ο άνθρωπος είναι ολόιδιος εδώ και 20 χρόνια. «Σ' αρέσει ο Νικολαΐδης;», τον ρωτάω. «Ούου», μου κάνει και κουνάει με στόμφο τα χέρια του γελώντας. Σε όλους αρέσει όμως. Σε νέους και γέρους. Διότι ξέρουν ότι έζησε κάπως αυθεντικά, δηλαδή χωρίς εκπτώσεις. Τι έζησε; Τη νεολαία το '50 και '60, που βγήκε από την κατάθλιψη του εμφυλίου και της επαρχίας και έπεσε μέσα στο ροζ ποπ του ροκ εν ρολ, που τότε ερχόταν ορμητικά από την Αμερική. Μαζί του ερχόταν όλη η μυθολογία του αμερικανικού σινεμά, με τα καουμπόικα και τα σκληρά αστυνομικά με τις ξανθές καλλονές. Αλλοι έπεσαν εκεί μέσα εκ δεξιών όπως ο Νίκος Μαστοράκης και άλλοι εξ αριστερών, όπως ο Νικολαΐδης. Ούτως ή άλλως, το να ακούς Φατς Ντόμινο ήταν τότε αληθινά επαναστατικό. Στο τσακ ήσουν να καταλήξεις στο τμήμα.

Το «Gagarin» έχει σχεδόν γεμίσει, ενώ έχει καταφτάσει και ο Μάνος Ελευθερίου, που σκοπέυει να πει δυο λόγια για τον συγγραφέα. Ακούμε ροκ εν ρολ. Και βλέπουλλε τον Νικολαΐδη να μιλάει και να λέει πως είναι ένας ερασιτέχνης του σινεμά και της λογοτεχνίας. Μισούσε τη σοβαροφανή αυτή γενιά και ήθελε επειγόντως να κάνει κάτι εντελώς δικό του.

Το 'κανε. Μέσω του κινηματογράφου και της μουσικής. Ο Νικολαΐδης γράφει με ένταση, με τον τρόπο του Κέρουακ, και κάνει ταινίες που έχουν την ένταση του Κασσαβέτη, αλλά χωρίς να μπαίνει στο ίδιο βάθος. Ομως τα 'κανε όλα αυτά με δικό του τρόπο, για τη δική του ζωή. Και έτσι τώρα έχουμε μπροστά μας μια πινακοθήκη των νεανικών ηθών του '50.

Το πολύ όμορφο κείμενο (παρ' όλα τα κενά όσον αφορά την ιστορία του σκηνοθέτη) του Απόστολου Διαμαντή από τη στήλη του HOMO SAPIENS στο «Ε» της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας», με αφορμή την εκδήλωση προς τιμήν του καταραμένου σκηνοθέτη στο «Gagarin». Θα μπορούσε να ήταν απόσπασμα από μυθιστόρημα ή δοκίμιο!