Ο Μπατιστούτα στην Τούμπα!

Μία από τις πιο συγκινητικές εικόνες ποδοσφαιριστή που σκοράρει απέναντι στην παλιά του ομάδα είναι αυτή του Γκαμπριέλ Μπατιστούτα με τη φανέλα της Ρόμα, περίοδος 2000-2001, εναντίον της Φιορεντίνα. Στην «πόλη των Μεδίκων» η λατρεία στο πρόσωπο του Μπατιστούτα, χωρίς να θεωρηθεί ιεροσυλία, συγκρίνεται μόνο με αυτή που έχει εισπράξει στο παρελθόν το απόλυτο ποδοσφαιρικό είδωλο της πόλης, ο Τζιανκάρλο Αντονιόνι. Ο Μπατιστούτα δέθηκε με τους οπαδούς της Βιόλα κι έγινε για αυτούς σύμβολο -θα μπορούσε άνετα να ζητήσει η Piazza della Republica να μετονομαστεί σε Piazza Gabriel- όταν πήρε τη μεγάλη απόφαση, τόσο γι’ αυτόν όσο και για τη Φιορεντίνα, να μην αποχωρήσει, όταν η ομάδα υποβιβάστηκε στη δεύτερη κατηγορία, παρ' όλο που έπεφταν βροχή οι δελεαστικές προτάσεις. Εκατσε, πάλεψε με τους συμπαίκτες του στα γήπεδα της ιταλικής ενδοχώρας και ρίσκαρε για την καριέρα του, επειδή από πολλούς θεωρούνταν υποτιμητικό ένας ποδοσφαιριστής της δικής του αξίας να αγωνίζεται στη Σέριε B. Τέλος, θύμισε στο φίλαθλο κοινό ότι ο αλτρουϊσμός δεν συναντιέται μόνο στα παραμύθια. Περίπτωση που σπάνια συναντάς στο σύγχρονο και αποστειρωμένο συναισθηματικά ποδόσφαιρο.

Την πρώτη φορά που ο Μπατιγκόλ αντιμετώπισε με τη φανέλα της Ρόμα την παλιά του ομάδα ήταν στο «Ολίμπικο». Οι «giallorossi» με προπονητή τον Καπέλο προηγούνται στη βαθμολογία και ύστερα από χρόνια θεωρούνται φαβορί για τον τίτλο. Το ματς μέχρι το 80ό λεπτό παραμένει ισόπαλο και το γήπεδο έχει πάρει «φωτιά». Το πέναλτι που σφυρίζει ο διαιτητής υπέρ των «πρωτευουσιάνων» μοιάζει με λύτρωση. Ποιος θα αναλάβει, όμως, την κρίσιμη αυτή στιγμή να το εκτελέσει; Ο κλήρος πέφτει στον γενναίο. Ο Αργεντινός στήνει την μπάλα στα έντεκα μέτρα, παίρνει λίγα μέτρα φόρα και κάνει τη δουλειά του, όπως θα έλεγε ο Χελάκης, αν μετέδιδε το ματς. Η μπάλα στα δίχτυα, ο Μπατιστούτα επευφημείται. Δεν πανηγυρίζει, σηκώνει το χέρι του προς τη μεριά των οπαδών της Φιορεντίνα και με δάκρυα στα μάτια ζητεί συγγνώμη, πνιγμένος στις αγκαλιές των συμπαικτών του. Οι οπαδοί της Ρόμα τον χειροκροτούν. Το ίδιο κάνουν όρθιοι στην απέναντι πλευρά του γηπέδου οι τιφόζι της Βιόλα.

Η δεύτερη πιο συγκινητική φιγούρα είναι αυτή του Δημήτρη Σαλπιγγίδη μετά το γκολ που πέτυχε εις βάρος της παλιάς του ομάδας, αλλά και αυτής που από μικρό παιδί υποστηρίζει. Χαμηλώνει το βλέμμα, ξύνει αμήχανα το κεφάλι του, ψάχνει κάποιον ώμο να ακουμπήσει. Δεν ξέρω τι θα γινόταν στην Τούμπα αν χρειαζόταν ο Σαλπιγγίδης να εκτελέσει πέναλτι και μάλιστα λίγο πριν από τη λήξη του παιχνιδιού. Το πιθανότερο είναι ότι θα γινόταν η αφορμή για έναν μικρό «εμφύλιο». Οι περισσότεροι και ηλικιακά μικρότεροι θα του εξηγούσαν το όνειρο. Οι μεγαλύτεροι θα τον χειροκροτούσαν χλιαρά, στη χειρότερη θα έμεναν απαθείς. Το να τον χειροκροτήσεις, όμως, δεν σημαίνει ότι επιβραβεύεις το σκοράρισμα, αλλά τον τρόπο με τον οποίο διάλεξε να εκφράσει τον σεβασμό του στον κόσμο και την ομάδα που υπηρέτησε. Γεγονός που επιβεβαιώνεται, επίσης, με τη στάση που κράτησε ο Σαλπιγγίδης μετά τη λήξη του ματς, έξω από το γήπεδο. Στάθηκε αδιαμαρτύρητα μπροστά στον κόσμο να ακούσει αυτά που είχαν να πουν. Πόσοι το κάνουν; Αλλά και πόσοι το εκτιμούν; Γιατί, όταν κάποιος σε σέβεται, οφείλεις, όσες αντιθέσεις και αν κουβαλάς, να τον σεβαστείς και εσύ.

ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

«Δεν αντιστέκεσαι στη χυδαιότητα με συμμετρίες»

Ο σκηνοθέτης Δήμος Αβδελιώδης, δημιουργός κινηματογραφικών αριστουργημάτων όπως το «Δένδρο που πληγώναμε» (1987), «Η Νίκη της Σαμοθράκης» (1990), «Η εαρινή σύναξη των αγροφυλάκων» (1999) και καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Βορείου Αιγαίου, παρουσιάζει την παράσταση «Ο Μεγαλέξανδρος και ο καταραμένος δράκος» με κείμενα και σκηνοθεσία του ίδιου, σε συμπαραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Αβδελιώδης ασχολείται με το θέατρο. Προηγούνται οι παραστάσεις : «Μορφές από το έργο του Βιζυηνού» (1992), «Τρία ελληνικά παραμύθια» (1995), «Λίγα απ' όλα» (Καραγκιόζης, 2001) και το «Ασμα Ασμάτων» (2003). Ο Αβδελιώδης επιχειρεί μια πρωτότυπη παράσταση θεάτρου σκιών με ζωντανούς ηθοποιούς. Δανείζεται στοιχεία από την κομέντια ντελ άρτε, το κουκλοθέατρο και ακουμπά στην παράδοση. Η παράδοση, που σύμφωνα με τα λεγόμενά του, ζει, όταν τη φυλάνε οι άνθρωποι όχι όπως το φως στο καντήλι σε μια γωνιά, αλλά όταν μ’ αυτή ανάβουν μια καινούργια φωτιά. Ο Αβδελιώδης μίλησε στον Γιώργο Βιδάλη της «Ελευθεροτυπίας» και μεταξύ άλλων αναφέρθηκε:

Στους σημερινούς θεατές: «Η πολυτέλεια, ο κυνισμός και η βία είναι παράγωγα έλλειψης οράματος ή αμηχανίας και παραίτησης. Δεν έχουν καμία σχέση με την τέχνη του θεάτρου, αλλά με τα ρωμαϊκά θεάματα που προκαλούν μόνο θλίψη. Δεν γίνεται να αντιστέκεσαι στη χυδαιότητα και τη βία με συμμετρίες, γιατί έτσι την αναπαράγεις δίνοντάς της επιπλέον και αισθητική αξία. Η παράσταση που έχουμε ετοιμάσει είναι πρωτίστως θεατρική. Οι φιγούρες ερμηνεύονται από ηθοποιούς, ενώ ο σκηνικός χώρος έχει διαμορφωθεί κατάλληλα για να εκμεταλλεύεται τα πιο σημαντικά μορφικά και αισθητικά στοιχεία του θεάτρου σκιών. Οι θεατές μας θα δουν μια τελείως διαφορετική παράσταση απ’ αυτό που είναι τώρα το θέατρο σκιών, αλλά και η θεατρική σκηνή όπως την έχουμε συνηθίσει».

Στην ελληνική παράδοση ως πηγή έμπνευσης: «Η γνησιότητα της συγκίνησης είναι το κριτήριο κάθε έργου που με ενδιαφέρει, γιατί αυτός είναι ο σκοπός της τέχνης. Να μας ευαισθητοποιεί και να μας κρατά σε εγρήγορση, για να μην είμαστε παθητικοί θεατές μιας πλαστής πραγματικότητας. Η τεχνοτροπία που διαλέγει κανείς να μιλήσει έχει ελάσσονα σημασία, όταν ο στόχος είναι υπερβατικός και ανιδιοτελής. Ομως, το μεταμοντέρνο δεν έχει σχέση μ’ αυτόν τον χαρακτήρα της τέχνης, γιατί χρησιμοποιεί το υλικό και τη μάθηση της τέχνης για να αναδειχθεί ο ίδιος ο καλλιτέχνης και όχι το αντικείμενό του».

Στη λειτουργία και χρησιμότητα των περιφερειακών θεάτρων: «Πίστεψα και εξακολουθώ να πιστεύω στον θεσμό των περιφερειακών θεάτρων. Ακόμα κι αν εκπληρούν ένα μόνο από τους στόχους τους, να παρέχουν δηλαδή ποιοτικές και αξιόλογες παραστάσεις για τους μαθητές όλων των βαθμίδων, θα ήταν σοβαρός λόγος για να υπάρχουν. Είναι μια σπουδαία επένδυση ουσιαστικής παιδείας, γιατί ακόμα και μόνο μία στιγμή αληθινής συγκίνησης από ένα έργο τέχνης μπορεί να μας επηρεάσει για όλη μας τη ζωή, πραγματοποιώντας μέσα μας μια μεταμόρφωση που δεν μπορεί να εκπληρωθεί με χρόνια ολόκληρης σχολικής εκπαίδευσης».

Οι παραστάσεις του έργου, «Ο Μεγαλέξανδρος και ο καταραμένος δράκος», θα δοθούν από 7 έως 10 Φεβρουαρίου στο θέατρο Παλλάς, Βουκουρεστίου 5.