Δίκαιο είναι το πέναλτι-φιδάκι!

Ο παίκτης κέρδισε το πέναλτι! Δεν την κατάλαβα ποτέ μου αυτή την έκφραση. Ούτε ως σχήμα λόγου στέκεται. Τι είναι το πέναλτι; Φλουρί σε πίτα και το κέρδισε; Κανένας παίκτης δεν το κέρδισε, ο διαιτητής το καταλόγισε γιατί έτσι έκρινε. Η εσχάτη των ποινών, πάντως, κινδυνεύει να συναντιέται στα ποδοσφαιρικά ματς συχνότερα και από τις προσφορές στα σούπερ μάρκετ. Σε λίγο να δείτε ότι θα προχωρήσουμε και σε προαναγγελία από τα μεγάφωνα των γηπέδων. Θα παίρνει το μικρόφωνο ο κονφερασιέ και μόλις βλέπει το παιχνίδι να φουντώνει, θα ανακοινώνει: από τώρα και για ένα 10λεπτο πέναλτι προσφορά. Προλάβετε! Θα τρέχουν οι επιθετικοί, θα «σκοτώνονται» ποιος θα πάρει την μπάλα πρώτος για να «ξαπλώσει» στα αντίπαλα καρέ. Εχουμε εφεύρει ένα κάρο εκφράσεις για να δικαιολογήσουμε άδικες αποφάσεις διαιτητών: το πέναλτι το πήρε έξυπνα ο επιθετικός, συνηθίζουμε να λέμε και να γράφουμε. Ομολογούμε δηλαδή και εμείς με τη σειρά μας με εύσχημο τρόπο ότι η παράβαση δεν υπήρξε ποτέ. Γιατί ολίγον πέναλτι, όπως και ολίγον έγκυος, δεν υπάρχει. Ή σημειώθηκε παράβαση και πολύ σωστά καταλογίστηκε ή δεν σημειώθηκε. Ξορκίζοντας, λοιπόν, το κακό με πονηριά και έξυπνες εκφράσεις, καταλήγουμε στο να οδηγούμε τον φίλαθλο να αναπτύξει τη δική του σοφή συλλογιστική. Το πήρε εκείνος το πεναλτάκι με μαμουνιά, γιατί να μην το πάρω και εγώ ή το έδωσαν σε αυτούς το κάλπικο, γιατί να μην το δώσουν μια φορά και σε μας; Η μια φορά ανανεώνεται ανάλογα με την κρισιμότητα ενός παιχνιδιού, την όρεξη για παρανομίες, γενικά ανάλογα με τις περιστάσεις. Για να μη λέμε πολλά, οδηγούμε τον οπαδό στην εύκολη λύση. Τον διευκολύνουμε! Το δύσκολο, όμως, είναι άλλο: να τον εκπαιδεύσουμε να αντιδρά, ακόμα και αν η απόφαση είναι προς όφελος της ομάδας που υποστηρίζει. Να μη συμβιβάζεται με την εξυπηρέτηση. Κάποτε ένας Αγγλος φίλος μού είχε εκμυστηρευθεί αμήχανα πως στη χώρα τους ντρέπονται ως οπαδοί όταν η ομάδα τους κερδίζει ένα παιχνίδι με πέναλτι-φιδάκι. Προτιμούν να μην το αναφέρουν. Το θάβουν στη μνήμη τους και σπάνια το μνημονεύουν. Στην Ελλάδα αντίθετα είναι μαγκιά που μετεξελίχθηκε σε εθιμικό δίκαιο και φυσικά κάποιοι φρόντισαν γι' αυτό.

Να ξεκαθαρίσουμε και κάτι τελευταίο: δεν υπάρχει πέναλτι που το κέρδισε έξυπνα ποδοσφαιριστής. Αν το δεχθούμε, τότε θεωρούμε αυτόματα όλους τους άλλους παίκτες που σε ανάλογες περιπτώσεις δεν ενήργησαν με τον ίδιο τρόπο το λιγότερο βλάκες! Ολοι οι ποδοσφαιριστές έξυπνοι είναι και θέλουν να κάνουν τη δουλειά τους. Το θέμα είναι να υπάρχουν έξυπνοι διαιτητές, σωστά καταρτισμένοι, που δεν θέλουν να πιαστούν κορόιδα. Θυμήθηκα ένα ματς, και το ανέφερα στον Βασίλη Κωνσταντίνου την Κυριακή το βράδυ, που ήμασταν και οι δύο καλεσμένοι στην εκπομπή των Καρπετοπανούτσων. Ηταν το 1979. Ντερμπάρα ανάμεσα σε ΠΑΟ και Αρη στη Λεωφόρο. Οι «πράσινοι» με τον Ορε (άλλος παικταράς) στη σύνθεσή τους, αλλά και με Δεληκάρη, καταφέρνουν όχι μόνο να ισοφαρίσουν τον Αρη, που προηγείτο 2-1, αλλά και να προηγηθούν 3-2. Κάνει μια σέντρα ο Μόκαλης, πετιέται στη φάση ο Ζήνδρος, η μπάλα χτυπάει στο οριζόντιο δοκάρι της εστίας του ΠΑΟ και σκάει σχεδόν ένα μέτρο μέσα. Ο Κωνσταντίνου με έξυπνο τρόπο τη σκεπάζει σαν να μην έγινε τίποτα. Το γήπεδο για κάποια δευτερόλεπτα παγώνει, ο διαιτητής κοκκαλώνει. Ο επόπτης Κουκουλάκης, όμως, τρέχει προς τη σέντρα, κατακυρώνοντας το γκολ. Πίσω του τρέχει ο Κωνσταντίνου έξαλλος, παρασέρνοντας και τους υπόλοιπους συμπαίκτες του. Πιο έξυπνα ο Μπιλάρας ο Κωνσταντίνου δεν μπορούσε να ενεργήσει. Αλλά ο επόπτης είχε σαφή εικόνα και δεν ήθελε να ξεγελαστεί. Η διδακτική ιστορία μάς λέει, όπως και τόσες άλλες, ότι οι έμπειροι διαιτητές σπάνια κάνουν λάθη και όταν ξεγελιούνται θέλουν και την πατάνε!

ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

Οι κυνικοί της μερέντας

Ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος, θέλοντας να σκιαγραφήσει το κυνικό προφίλ του πάλαι πότε συνεργάτη και φίλου του, Θέμου Αναστασιάδη, παρουσίασε από την εκπομπή του «Κίτρινος Τύπος» μια συνέντευξη του Θέμου, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «01», με αφορμή την επιτυχία της στήλης «Μαύρη Τρύπα» που τότε έγραφε και επιμελούνταν στην τελευταία σελίδα της «Ελευθεροτυπίας» ο Αναστασιάδης. Μιλάμε για φοβερό ντοκουμέντο!

Το περιοδικό «Ο1», μια από τις καλύτερες εκδοτικές προσπάθειες που έχουμε δει, διηύθυνε ο γνωστός δημοσιογράφος Στάθης Τσαγκαρουσιάνος, ο οποίος μετά την τηλεοπτική αναδημοσίευση της συνέντευξης θέλησε να τοποθετηθεί. Δεν το έπραξε παρεμβαίνοντας στην εκπομπή του Τριανταφυλλόπουλου τηλεφωνικά, διεκδικώντας λίγα λεπτά δημοσιότητας ή στέλνοντας επιστολή σαν άλλος Κουκοδήμος. Προτίμησε να απευθυνθεί στο αναγνωστικό κοινό του. Η τοποθέτησή του, λοιπόν, δημοσιεύτηκε από τη στήλη του «Σάββατο βράδυ Κυριακή πρωί» στη σαββατιάτικη έκδοση της «Ελευθεροτυπίας». Μαζί της αναδημοσιεύει αυτούσια και την επίμαχη -κατά τα άλλα- συνέντευξη, η οποία βασίστηκε στο γνωστό ερωτηματολόγιο του Προυστ και απαντήθηκε γραπτώς! Αξίζει να διαβάσετε τη θέση του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου για πολλούς λόγους, αλλά κυρίως για έναν. Να διαπιστώστε από μόνοι σας ποιο είναι το επίπεδο των δημοσιογράφων που η τηλεόραση επέλεξε να κάνει σταρ και ποιο αυτών που απέκλεισε:

«Τα δυο κείμενα που ακολουθούν (σ.σ.: αναφέρεται στη συνέντευξη και σε ένα άλλο κείμενο, με αφορμή τον ντόρο γύρω από το όνομα του Αναστασιάδη, που είχε γράψει τότε ο Τσαγκαρουσιάνος και έφερε τον τίτλο: “Οι κυνικοί της μερέντας”. Δεσμεύομαι να το αναδημοσιεύσω προσεχώς, μια και ο μπουχός με τους συνήθεις πρωταγωνιστές συνεχίζεται) δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό "01". Το 1994 και το 1995 αντίστοιχα. Τότε ο Θέμος έγραφε απλώς σαχλαμάρες με μεγάλη επιτυχία και δεν είχε εμπλακεί στις εκδόσεις. Κάποιος μπορεί να τα δει ως λίβελους, είναι όμως και η μοναδική αληθινή υπεράσπιση που γράφτηκε ποτέ για τον Θέμο και έχει βάση –έστω ιατροφαρμακευτική. Διότι όλα όσα γράφουν υπέρ του οι φίλοι του αυτές τις μέρες απλώς τον εκθέτουν περισσότερο. Το μόνο, μέσα μου, που μπορεί να τον υπερασπιστεί είναι αυτό που είπα και πριν από 15 χρόνια: ότι αυτοί που τον βρίζουν και τον κυνηγάνε είναι συνήθως (εξαιρώ μόνο αυτή την εφημερίδα και ελάχιστους άλλους!) τα ίδια σκατά με αυτόν -απλώς ξέρουν να φυλάγονται καλύτερα. Και το ίδιο ισχύει με όσους στα παράθυρα της τηλεόρασης σχολιάζουν την εμετική ιστορία των ημερών: οι περισσότεροι θα έπρεπε να το βουλώσουν, διότι είναι βουτηγμένοι στον ίδιο κοπρόλακκο, ανήκουν στο ίδιο ελεεινό σύστημα, ζουν μαζί, συναλλάσσονται, κάνουν διακοπές στα ίδια κότερα, τα παίρνουν από τους ίδιους μεγιστάνες, πλουτίζουν αδίκως και ασελγούν με τον ίδιο τρόπο. Γι' αυτό έχει σημασία που λέω παραπάνω ότι ποτέ δεν αντάλλαξα λέξη με τον Αναστασιάδη. Οταν θες να έχεις τη γλύκα να είσαι τιμητής του άλλου, τουλάχιστον θα πρέπει να ζεις διαφορετικά από αυτόν. Να έχεις άλλον κόσμο και άλλους τρόπους και άλλον κώδικα τιμής. Και να μην είσαι "φίλος" του on and off, ανάλογα με τα ντιλάκια που διαπράττεις. Και το ίδιο ισχύει για τον Λάκη Λαζόπουλο, που οι επιλεκτικές του επιθέσεις θυμίζουν όλο και περισσότερο τους τρόπους, την ατζέντα, την αισθητική και την (μαύρη) επιτυχία του "Πρώτου Θέματος"».