Πειράζει που ο Σπυρόπουλος δεν είναι... Ρομπέρτο Κάρλος;

Ο Εντίνιο είναι γρήγορος σαν βέλος και ο Λεονάρντο είναι ο «νέος Ρομπέρτο Κάρλος». Θα τα διαβάσατε όλα αυτά στη «SportDay» και σε άλλες αθλητικές εφημερίδες. Θα προσέξατε ίσως ότι οι χαρακτηρισμοί ανήκουν σε συναδέλφους της Πορτογαλίας και της Βραζιλίας. Σε γενικές γραμμές ο αθλητικός Τύπος εμφανίζει την ίδια παθολογία σε Ανατολή και Δύση. Για αθλητικά μιλάμε, θα πούμε καμιά κουβέντα παραπάνω.

Ο αριστερός μπακ μιας καλής ομάδας Β' Εθνικής της Βραζιλίας παρομοιάζεται με τον Ρομπέρτο Κάρλος! Ο αναπληρωματικός σέντερ φορ μιας μεσαίας ομάδας στην Πορτογαλία βαφτίζεται «βέλος»!

Ολα στη σφαίρα της υπερβολής, για να χορταίνει ο βουλιμικός οπαδός, που καταπίνει αμάσητες τις πληροφορίες για τους... παικταράδες. Εκείνους που τους θέλει η ποδοσφαιρική οικουμένη, αλλά οι ίδιοι πετυχαίνουν τον στόχο της ζωής τους, να παίξουν στην Ελλάδα.

Ο Εντίνιο και ο Λεονάρντο ίσως τιμήσουν με το παραπάνω τα συμβόλαιά τους. Μπορεί να αποδειχτούν αποδοτικές μεταγραφές. Να ενθουσιάσουν την εξέδρα. Καλό για τις ομάδες τους, για τους οπαδούς, για τον Τύπο που θα τυπωθεί με ξεσηκωτικά πρωτοσέλιδα. Ωστόσο, τίποτα δεν μπορεί να τα εγγυηθεί όλα αυτά. Οι συγκεκριμένοι -όπως και πολλοί άλλοι κατά το παρελθόν- έχουν αδύναμα βιογραφικά. Αποκτούνται τις τελευταίες μέρες των μεταγραφών. Αναγκαστικά τους χρειάζεται ορισμένος χρόνος προσαρμογής ώστε να γίνουν αποδοτικοί. Για όλους αυτούς τους λόγους η μεταγραφή του Νίκου Σπυρόπουλου στον Παναθηναϊκό πρέπει να θεωρηθεί με διαφορά η κίνηση του χειμώνα. Αφήνουμε κατά μέρος την «επένδυση» της μετακίνησης με την εμφάνιση και τη δραστηριότητα της «ΠΕΚ» του Ανδρέα Βγενόπουλου. Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι ανάγκασε τον Τζίγκερ να βάλει βαθύτερα το χέρι στην τσέπη, ως προς την ουσία της μεταγραφής δεν αλλάζει κάτι. Σίγουρο είναι ότι ο Παναθηναϊκός έχει ήδη κινηθεί με κατεύθυνση τη Νέα Σμύρνη. Οντως τα λεφτά είναι πολλά και ο όρος μεταπώλησης... ζόρικος για τον Παναθηναϊκό. Για την οικονομία της συζήτησης αναφέρουμε ότι ο Βαρδινογιάννης το 'χει ξανακάνει, τότε που ο Βγενόπουλος δεν είχε σκεφτεί τίποτα από όσα έκανε τις τελευταίες εβδομάδες. Το προπερασμένο καλοκαίρι με τον Σαλπιγγίδη. Καλό είναι να τα θυμόμαστε για να μην ξεμπερδεύουμε με εύκολες εξηγήσεις.

Σεβαστή η επιλογή του Ολυμπιακού να μην ξοδέψει τόσα λεφτά και με τέτοιους όρους για να πάρει τον Σπυρόπουλο. Σεβαστή η επιλογή, αν πράγματι επρόκειτο για επιλογή. Αν, δηλαδή, του γνωστοποιήθηκε ότι υπάρχει τέτοια προσφορά και αποφάσισε να μην κάνει ρελάνς. Από το ρεπορτάζ φαίνεται ότι δεν γνώριζε τίποτα. Γι' αυτό και οι δηλώσεις του πάντα πρόθυμου να... θυσιαστεί Σάββα Θεοδωρίδη οδήγησαν στο ακριβώς αντίθετο συμπέρασμα από αυτό για το οποίο πρόταξε τα στήθια του!

Ο Νίκος Σπυρόπουλος είναι εξαιρετικός ποδοσφαιριστής. Ο Παναθηναϊκός πλήρωσε κάτι (έως πολύ) παραπάνω για να κάνει τη δουλειά του. Να διεκδικήσει και να πάρει το πρωτάθλημα. Ηθελε ενίσχυση σε μια θέση με διαπιστωμένο κενό, παρά το γεγονός ότι στη θέση αυτή είχε τρεις παίκτες! Πλήρωσε, πήρε και περιμένει να αποδώσει άμεσα η επένδυσή του. Οι ανταγωνιστές του πλήρωσαν σαφώς λιγότερα, γι' αυτό και οι αγορές τους έχουν πολύ μεγαλύτερα ρίσκα. Ο Νίκος Σπυρόπουλος ούτε είναι ούτε πρόκειται να γίνει ποτέ Ρομπέρτο Κάρλος. Είναι αυτό που ξέρουμε. Δηλαδή με διαφορά ο καλύτερος από κάθε άλλον στη θέση του στο ελληνικό πρωτάθλημα.

Ζωή μέσα από την κλειδαρότρυπα...

Με μόνη εξαίρεση την υπόθεση Ζαχόπουλου και τα παραφερνάλιά της, ζούμε σε χώρα μαγική κι ονειρεμένη.

Οι εργαζόμενοι έχουν εξασφαλισμένες και μάλιστα ικανοποιητικές συντάξεις. Νέοι που εργάζονται ανασφάλιστοι με 500 και 600 ευρώ δεν υπάρχουν. Τα δημόσια αγαθά (Υγεία και Παιδεία) δεν κινδυνεύουν από την επέλαση των ιδιωτών. Δεν ξεπουλιούνται τα λιμάνια της χώρας. Ουδείς ασελγεί απέναντι στο περιβάλλον. Το τσιμέντο δεν απειλεί τους ελάχιστους ακάλυπτους χώρους στα αστικά κέντρα. Δεν είμαστε η χώρα με το μεγαλύτερο ποσοστό, από κάθε άλλη ευρωπαϊκή, για στρατιωτικούς εξοπλισμούς.

Η πραγματικότητα δεν διαμορφώνεται στα σχολεία, στα εργοστάσια, στα χωράφια, στα γράμματα και τις τέχνες. Ολα αυτά μοιάζουν ακίνητα. Συμβαίνει ως γεγονός ό,τι βλέπουμε στην τηλεόραση, στα δελτία των οκτώ. Στις βραδινές εκπομπές «ενημέρωσης». Εκεί παρακολουθούμε τις απεγνωσμένες προσπάθειες να φτάσουν τα μάτια των «λειτουργών της ενημέρωσης» στις κλειδαρότρυπες. Η ιδιωτική ζωή των ανθρώπων παραβιάζεται ασύστολα. Χρησιμοποιείται για εκβιασμούς, για ύποπτες συναλλαγές, για τον ακήρυχτο πόλεμο των εκδοτών. Μέσα σε όλα, βουτηγμένη από την κορυφή μέχρι τα νύχια, η κυβέρνηση της χώρας. Από τον απλό βουλευτή της περιφέρειας μέχρι τους πλέον στενούς συνεργάτες του πρωθυπουργού. Ολοι τους πηγαινοέρχονται στα ανακριτικά γραφεία, τρέμοντας ότι η επόμενη κλήση δεν θα τους αφορά ως μάρτυρες αλλά ως κατηγορούμενους. Ολα τούτα διανθισμένα από τα έργα, τις ημέρες και τις δραστηριότητες των τηλεστάρ, που δείχνουν την πλήρη αδυναμία τους να ασκήσουν έλεγχο στην εξουσία. Κι αυτό γιατί έγιναν ένα κομμάτι από την ίδια. Γιατί την πλησίασαν τόσο που τους είναι αδύνατο να ξεχωρίσουν από αυτή. Γιατί ασκούν (media και τηλεστάρ) οι ίδιοι πολιτική. Γιατί υποχρέωσαν την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό να βάλουν την ουρά στα σκέλια και να πάρουν πίσω τον νόμο για τον βασικό μέτοχο. Γιατί οι «νταβατζήδες» του Μπαϊρακτάρη έμειναν αυτό που ήταν πάντα. Προνομιακοί συνομιλητές της εξουσίας. Τώρα πια εξουσία οι ίδιοι. Ολα τα γουρούνια έχουν την ίδια μύτη, όπως δίδαξε ο Τζορτζ Οργουελ με το μυθιστόρημα «1984».

Μόνη διέξοδος, να στρέψουμε το βλέμμα από την οθόνη της τηλεόρασης που έχει γίνει μια μεγάλη κλειδαρότρυπα. Η ζωή είναι εκεί έξω! Χωρίς σακούλες σκουπιδιών γεμάτες χαρτονομίσματα. Χωρίς εκβιαστές και εκβιαζόμενους που αλλάζουν ρόλους μεταξύ τους. Ανάμεσα σε όλα τα άλλα, η ζωή είναι στο παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού. Εκεί που χιλιάδες Αθηναίοι το περασμένο Σαββατοκύριακο φύτεψαν δέντρα. Που απαίτησαν πράσινο και αρνήθηκαν το τσιμέντο. Αρνήθηκαν το ροζ της τηλεοπτικής κλειδαρότρυπας.