Ο Βγενόπουλος συναντά τον Αμορόζο!

Ολα κι όλα, αλλά από τον κ. Βγενόπουλο, τον οποίο εκτιμώ ειλικρινά απεριόριστα, δεν περίμενα μια τέτοια δήλωση: «Δεν είναι δυνατόν να μαζεύονται 7.000 οπαδοί του Αρη στο αεροδρόμιο για να υποδεχθούν τον Αμορόζο και στη Λεωφόρο σε ματς του Παναθηναϊκού να μαζεύονται λιγότεροι», δήλωσε γεμάτος πίκρα ο υποψήφιος αγοραστής της «πράσινης» ΠΑΕ.

Να ξεκαθαρίσουμε, λοιπόν, ορισμένα πράγματα. Πρώτα απ’ όλα αυτοί που «εκστράτευσαν» στο αεροδρόμιο «Μακεδονία», για να υποδεχθούν τον Βραζιλιάνο σταρ, δεν ήταν μόνο 7.000. Ηταν πολύ περισσότεροι. Πόσοι; Το γεγονός της συγκλονιστικής υποδοχής του Αμορόζο μετατράπηκε, όπως ήταν φυσικό, σε μύθο. Και στον μύθο έχουν θέση οι υπερβολές. Πρώτα, όμως, φτιάχνεις τον μύθο και μετά εύκολα κολλάς όποιο νούμερο γουστάρεις. Να είσαι σίγουρος τότε πως όλοι θα μιλάνε για το γεγονός και μόνο κάτι μίζεροι θα ασχοληθούν με το πόσοι ακριβώς ήταν οι παρόντες. Ας δεχθούμε λοιπόν ότι ήταν αμέτρητοι (εμένα προσωπικά με ικανοποιεί) και ας κλείσουμε εδώ την αριθμοαπολογιστική. Τέτοιο μύθο, δυστυχώς, ο Παναθηναϊκός έχει καιρό να στήσει. Την εποχή του «Γουέμπλεϊ», για να αναφέρω κάτι ανάλογο, όταν ο Παναθηναϊκός προκρίθηκε νικώντας σε εκείνο το ανεπανάληπτο ματς στη Λεωφόρο τον Ερυθρό Αστέρα 3-0, έγραφαν οι εφημερίδες ότι όλη η Ελλάδα βγήκε στους δρόμους. Το γεγονός αυτό δεν συνέβη ποτέ, τουλάχιστον στις πόλεις εκτός Αθηνών, αλλά το γεγονός αυτό καθαυτό της μεγαλειώδους πρόκρισης στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών για πρώτη και μοναδική φορά από ελληνική ομάδα επέτρεπε τέτοιες υπερβολές. Ο μύθος και οι προεκτάσεις του που λέγαμε…..

Πρόχειρο ΤΕΤΡΑΔΙΟ

Δεν νομίζω, όμως, ότι το πρόβλημα του Παναθηναϊκού βρίσκεται στο πόσοι μπορούν να μαζευτούν στο γήπεδο ή στο αεροδρόμιο. Αν οι «πράσινοι» την Κυριακή το βράδυ φάνε τρία γκολ έτσι για πλάκα στην Τούμπα (δεν το εύχομαι, απλώς το χρησιμοποιώ ως παράδειγμα), τότε να δείτε πόσοι θα μαζευτούν στο «Ελευθέριος Βενιζέλος». Ο τεράστιος αερολιμένας της πρωτεύουσας ξαφνικά θα αποδειχθεί μικρός και οι αμέτρητοι της υποδοχής του Αμορόζο θα μεταβληθούν σε ισχνή μειονότητα.

Για διάφορους λόγους, λοιπόν, τον κόσμο εύκολα τον μαζεύεις, αλλά και εύκολα τον σκορπάς. Το θέμα είναι ότι ο Παναθηναϊκός τα τελευταία χρόνια βγάζει μόνος του τα μάτια του. Με την πρώτη στραβή ο κόσμος όλος έρχεται τα πάνω-κάτω, με την πρώτη επιτυχία επικρατεί υπέρμετρος ενθουσιασμός. Αυτό που έχει χαθεί πέρα για πέρα είναι το μέτρο. Θεωρώ ότι γι’ αυτό δεν ευθύνεται μόνο ο Γιάννης Βαρδινογιάννης, αλλά όλη η παναθηναϊκή οικογένεια που δεν χειρίζεται τις κρίσεις με διακριτικότητα, σύνεση και καθαρό μυαλό. Θεωρώ επίσης πιο εύκολο, αλλά και πιο χρήσιμο να προτιμήσουμε, όταν μιλάμε για έναν επιχειρηματία του κύρους αλλά και της εμβέλειας του Ανδρέα Βγενόπουλου, από οποιαδήποτε ανοικτή συνέντευξη Τύπου με αμφίβολα αποτελέσματα, τη συνάντηση μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας με τον Γιάννη Βραδινογιάννη για να του δημοσιοποιήσει τις προθέσεις της κίνησης που εκπροσωπεί.

ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

Κίνδυνος κιτρινισμού στην μπλογκόσφαιρα!

Ενα πολύ ενδιαφέρον άρθρο που αναφέρεται στο πόσο εύκολα μπορεί να κιτρινίσει η μπλογκόσφαιρα. Αλιεύτηκε από το erimosparalia.blogspot.com.

«Οταν ξεκίνησα να γράφω και κείμενα άποψης σε αυτό το ιστολόγιο (πείτε τα και πολιτικά, αν θέλετε), δεν είχα ιδιαίτερες ψευδαισθήσεις γι' αυτή μου τη δραστηριότητα. Στο μικρό, αλλά ενδιαφέρον ακροατήριο που έχουμε, θα άνοιγαν ίσως και κάποιες ενδιαφέρουσες συζητήσεις, θα πιεζόμουν κι εγώ να εκθέσω λίγο πιο οργανωμένα τις απόψεις μου, θα συνέχιζα με αυτά και με εκείνα τον χαβά της αυτοέκφρασής μου, κάνοντας το πρόσωπό μου ακριβέστερο και το προσωπείο μου πιο ελλειπτικό. Ούτε πίστευα ότι θα διαφωτίσω κανέναν/μιά ούτε ότι θα κάνω αίσθηση με τις απόψεις μου.

Την κινητοποίηση για την Αμαλία Καλυβίνου, τη συγκέντρωση με τα μαύρα στο Σύνταγμα, όπως και το Blog Action Day για το περιβάλλον πιθανόν να τα θυμάστε. Τα παραδοσιακά μέσα χαιρέτησαν με ενθουσιασμό αυτή τη νέα πολιτικοποίηση και ο αγαπητός φίλος, Νεφέλικας, έφτασε να χαρακτηριστεί από τη "Lifo" ένα από τα πιο επιδραστικά πρόσωπα της χρονιάς, λόγω της εμπλοκής του στη συγκέντρωση με τα μαύρα.

Στις δύο πρώτες κινητοποιήσεις είχα δείξει να συμφωνώ με κάποια επιφύλαξη, κυρίως για χαρακτηριστικά που τα θεωρούσα εγγενή σε αυτές τις κινητοποιήσεις: το θεαματικό χαρακτήρα και το χαλαρό πολιτικό πλαίσιο του "κοινού νου". Στην Blog Action Day δεν άντεξα και διατύπωσα μια πρώτη, προσεκτική κριτική. Κύλησε κι άλλο νερό στο αυλάκι, ο Αλέκος Αλαβάνος απευθύνθηκε προεκλογικά στους μπλόγκερ, ο Γιώργος Παπανδρέου προσέλαβε τον ιστολόγο Vrypan ως σύμβουλο (και πολύ καλά έκανε, για να μην παρεξηγούμαι), ο Αλέξης Τσίπρας, φέρελπις νέος και πιθανότερος επόμενος πρόεδρος του ΣΥΝ, έδωσε την πρώτη του συνέντευξη σε ιστολόγους, ο Μανώλης Ανδριωτάκης ετοίμασε ένα ντοκιμαντέρ σχετικό με τα ιστολόγια για την ΕΡΤ, με τον ΣΚΑΪ να έχει ασχοληθεί ήδη από τον Οκτώβριο. Αν δεν είναι δυνατή η φωνή μας ακόμη, έχει γίνει ήδη ιδιαίτερα γοητευτική.

Αισθανόμενοι/ες, λοιπόν, κάποιοι/ες από εμάς την ευθύνη αυτής της απήχησης, άρχισαν να ασκούν έντονη κριτική για τα φαινόμενα κιτρινισμού που παρατηρούνται συχνά πλέον στην μπλογκόσφαιρα, όπως την αναδημοσίευση των πορνοφωτογραφιών Τσέκου – Ζαχόπουλου ή την ιλαρή παραπομπή στο παιχνίδι στοιχημάτων για τον θάνατο του Χριστόδουλου. Χωρίς να διαφωνώ με αυτήν την κριτική, θα ήθελα να δω όλα τα παραπάνω από μια λίγο διαφορετική οπτική.

Η μακαρίτισσα Αμαλία, οι μαυροφορεμένοι/ες στο Σύνταγμα, ο νέος-ωραίος Τσίπρας, ο κρεβατωμένος Ζαχόπουλος και ο καρκινοπαθής Χριστόδουλος έχουν δυστυχώς ένα κοινό: αποτελούν εξαιρετικό υλικό για την κρεατομηχανή του θεάματος και ιδανικό γεύμα για κανίβαλους θεατές. Ακόμη κι αν χρησιμοποιούμε ένα «αθώο» νέο μέσο, μπορούμε να μετέλθουμε όλα τα κολπάκια του «ένοχου» παλιού, όντας διψασμένοι/ες για ένα μαζικό ακροατήριο. Ας μην παρεξηγηθώ από τους αναγνώστες/τριες, δεν εξομοιώνω σε καμία περίπτωση προθέσεις, έχω να αποδώσω μόνο θετικές στους/τις οργανωτές/τριες της συνέντευξης Τσίπρα και των κινητοποιήσεων για την Αμαλία και τα δάση. Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι φτάσαμε στο σημείο να έχουμε όλοι/ες πλέον τη δυνατότητα να συμμετέχουμε στην παραγωγή ενός πολύχρωμου πολτού, πανομοιότυπου με τα δελτία του Mega, του Star ή του Extra (ανάλογα με τα γούστα) και μάλιστα δίχως το ΕΣΡ να μας ελέγχει. Χωρίς σαφές πολιτικό στίγμα ή ξεκάθαρο ηθικό προβληματισμό, όλα μπορούν να μπουν στο μίξερ, να διαστραφούν οι προθέσεις τους, να οδηγηθούν σε άσχετα ή αντίθετα αποτελέσματα (με υπαρκτές βέβαια τις περιπτώσεις στις οποίες οι προθέσεις είναι φρικτές εξαρχής).

Είμαι πολύ αμφίθυμος απέναντι στον Γκι Ντεμπόρ, αυτό όμως το είπε λιτά και περιεκτικά: "Το θέαμα δεν είναι ένα σύνολο εικόνων, αλλά μια κοινωνική σχέση ατόμων μεσολαβημένη από εικόνες". Χωρίς κοινή πράξη και συνδιαμόρφωση, χωρίς έστω ψύχραιμο δημόσιο διάλογο, το μόνο που μας μένει είναι το θέαμα και η γοητεία. Οπως, βέβαια, και η μηχανή που μας αλέθει».