Ο Μπελούτσι συναντά την «ΠΕΚ»!

Το θετικό για τον Μπελούτσι είναι ότι του αρέσει ο τρόπος που αγωνίζεται η ομάδα του. Αυτό το «μου αρέσει» μεταφράζεται σε «μου ταιριάζει» και το θεωρώ πολύ βασικό για έναν ποδοσφαιριστή που οφείλει να ενσωματωθεί σε ένα προσανατολισμένο αγωνιστικά σύνολο. Τα πρώτα δείγματα επί ελληνικού εδάφους φανερώνουν ποδοσφαιριστή με ικανότητα να κολλάει την μπάλα στα πόδια του, να την πειθαρχεί, έχοντας αποφασίσει εκ των προτέρων ποιος θα είναι ο προορισμός της. Ο Αργεντινός δεν είναι ο χαφ που «καταπίνει» χιλιόμετρα πάνω-κάτω σαν τον οδοντωτό σιδηρόδρομο Διακοπτού-Καλαβρύτων. Δεν είναι το «νταμαρίσιο» χαφ που βασίζεται στη δύναμη του κορμιού του. Υπάρχουν άλλοι γι' αυτή τη δουλειά. Αν τώρα χρειαστεί η ομάδα του να οπισθοχωρήσει και να μαρκάρει, θα το κάνει, αλλά δεν είναι και από αυτούς που θα θυσιαστούν στην Αυλίδα γι' αυτό. Κλασικός κεντρώος που τον ενδιαφέρει τι γίνεται στη... γειτονιά του. Στα 15-20 μέτρα που του αντιστοιχούν. Πιο μακριά πάει μόνο το βλέμμα του. Τα βασικά του καθήκοντα είναι σαν αυτά του κρουπιέρη ενός καζίνο: να κόβει και να μοιράζει. Η πάσα πίσω από τις πλάτες των αμυντικών, το ξεπέταγμα στον κενό χώρο για να πάρει την μπάλα στο «ένα-δύο» και φυσικά το πλασάρισμα στην αντίπαλη περιοχή την κατάλληλη στιγμή πίσω από τον σέντερ φορ, που θα τον φέρει πιο κοντά στο να σκοράρει. Προσθέστε σε όλα αυτά και τα στημένα, που σαν όλους τους Λατινοαμερικανούς του αρέσει να τα εκτελεί, και θα έχετε κλείσει τον κύκλο εργασιών του παίκτη. Δεν είναι και λίγα. Το θέμα, όμως, δεν είναι πόσο ελεύθερος θα είναι ο Μπελούτσι να κάνει το παιχνίδι του –αυτό θα το αποφασίσει ο Λεμονής–, αλλά πόσο θα ελευθερωθούν άλλοι παίκτες στο κέντρο που είναι επιφορτισμένοι με επιπλέον δραστηριότητες από αυτές που επιβάλλει η αρμοδιότητά τους αλλά και η ικανότητά τους. Επίσης, σημαντικό στην όλη ιστορία είναι πόση ποδοσφαιρική ποιότητα αποκτά με τη συνδρομή του Μπελούτσι η μεσαία γραμμή του Ολυμπιακού. Μαζί Λεντέσμα, Γκαλέτι, Στολτίδης, Τζόρτζεβιτς και Μπελούτσι. Ενας απ' αυτούς είναι ικανός να αλλάξει –τουλάχιστον για το ελληνικό πρωτάθλημα– τη μοίρα μιας ομάδας. Φανταστείτε όλοι μαζί. Ο χρόνος θα δείξει.

Οπως ο χρόνος θα δείξει και την επόμενη κίνηση Βγενόπουλου. Ο υποψήφιος αγοραστής της «πράσινης» ΠΑΕ δείχνει να μη βιάζεται, να μελετά τις κινήσεις του και –το κυριότερο– να αποφεύγει να δημιουργήσει εντάσεις. Οι οργανωμένοι τώρα του Παναθηναϊκού οφείλουν να λάβουν υπ' όψιν κάτι που η ίδια η ιστορία μάς έχει διδάξει. Ο κόσμος με τις εκδηλώσεις του τον ποδοσφαιριστή που δεν γουστάρει τον διώχνει. Απειρα τα παραδείγματα. Το ίδιο ισχύει και για τον προπονητή. Πέφτει η γιούχα σύννεφο και μπροστά στη γενική κατακραυγή και τον ξεσηκωμό η διοίκηση αποφασίζει να τον φιλήσει σταυρωτά και να τον στείλει στο καλό. Απειρα συν ένα τα παραδείγματα επίσης. Να αναγκάσεις, όμως, ιδιοκτήτη υγιούς οικονομικά ΠΑΕ σε παραίτηση-αποπομπή μοιάζει από πολύ δύσκολο έως απίθανο. Εδώ ο Μπατατούδης με πέντε τσέπες αφοδράριστες κι άλλες πέντε κρυφές και με όλα τα ΠΑΟΚια στις επάλξεις, αν δεν ήθελε ο ίδιος να αποχωρήσει ακόμα στην Τούμπα θα ήτανε. Αν, λοιπόν, τους ενδιαφέρει πραγματικά να βρεθεί λύση, ας φερθούν τουλάχιστον έξυπνα.

ΠΡΟΧΕΙΡΟ ΤΕΤΡΑΔΙΟ

Ενα χαμόγελο ή 100 ευρώ;

«Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ζούμε σε μια εποχή που ο χρόνος κυλάει πάρα πολύ γρήγορα, μια και οι περισσότεροι έχουμε πολλά πράγματα να κάνουμε στη διάρκεια της κάθε ημέρας και μας φαίνεται πως έχει λιγότερες ώρες από παλιότερα...

Κάποιες φορές θέλουμε να κάνουμε δέκα πράγματα στη διάρκεια μιας ημέρας και στο τέλος της συνειδητοποιούμε ότι δεν έχουμε προλάβει να πραγματοποιήσουμε ούτε τα δύο από αυτά που είχαμε βάλει ως στόχο στην αρχή της.

Τις περισσότερες φορές αυτό συμβαίνει επειδή βάζουμε λάθος προτεραιότητες και αξιολογούμε λανθασμένα τη σημαντικότητα κάποιων πραγμάτων.

Συγκεκριμένα, λοιπόν… Το πρωί έχω τη σχολή και αμέσως μετά πάω στη δουλειά μου. Εχει τύχει να ξεκινήσω από το σπίτι μου 8 το πρωί και να γυρίσω 2 τα ξημερώματα. Επίσης, τον προηγούμενο μήνα είχα να δω τους γονείς μου πάνω από μία εβδομάδα, διότι όταν ξεκινούσα το πρωί αυτοί έλειπαν στις δουλειές τους και όταν γύριζα εγώ από τη δουλειά αυτοί κοιμόντουσαν, διότι την επόμενη μέρα θα έπρεπε να ξυπνήσουν νωρίς για να πάνε και πάλι στις δουλειές τους.

Οι γονείς της μητέρας μου μένουν το πολύ μισή ώρα από το σπίτι μου με το αυτοκίνητο, παρ' όλα αυτά δεν έχω καταφέρει να πάω να τους δω τους τελευταίους δύο μήνες. Κι όμως, ακόμα θυμάμαι το χαμόγελο του παππού μου μόλις με είχε δει εκείνη τη μέρα…

Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι στο εξής. Τι αξίζει περισσότερο, ένα χαμόγελο ή 100 ευρώ;».

Οταν ο εσωτερικός μονόλογος γίνεται γραφή, καταλήγει να συγκινεί περισσότερους από αυτόν που τον καταθέτει. Το κείμενο είναι του Κώστα Χατσιαννίδη και αλιεύτηκε από το blog των φοιτητών του Κέντρου Αθλητικού Ρεπορτάζ http:/karmagedon.yooblog.gr.

ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

Υπάρχουν κι άλλα DVD!

Γύρισα σπίτι, έβαλα φόρμα και αθλητικά παπούτσια, πήρα τον σκύλο μου τον Αρη, τον γούνινο ξυπόλητο πρίγκιπα, και ετοιμάστηκα να βγω βόλτα. Λίγο πριν κλείσω την πόρτα, πίσω μου, από την τηλεόραση του γείτονα, έφτασε στα αυτιά μου το γνώριμο ηχητικό σήμα του κεντρικού δελτίου ειδήσεων. Μέχρι να καλέσω το ασανσέρ πρόλαβα να ακούσω τη φωνή της τηλεπαρουσιάστριας να προαναγγέλλει τις τελευταίες εξελίξεις στην πολύκροτη κόντρα Μάκη - Θέμου και τα σχετικά με το επίμαχο DVD. Τράπηκα σε άτακτη φυγή. Κατηφόρισα στην παραλία, αμόλησα τον σκύλο ελεύθερο και κάθισα να ακούσω με πολλή προσοχή τη συζήτηση που είχε ξεκινήσει ανάμεσα στο κύμα και τα βράχια. Καμία αναφορά στον Θέμο, καμία αναφορά στον Μάκη, είχαν μεταξύ τους πιο ενδιαφέροντα θέματα να συζητήσουν. Πάνω μου το φεγγάρι λεπτό με το λεπτό γέμιζε, φούσκωνε, ένα κίτρινο μπαλόνι ελεύθερο στον ουρανό.

Εμεινα εκεί, να κοιτάζω το μαύρο του ορίζοντα εξόριστος στην πόλη που ζω. Επέστρεψα στο σπίτι έπειτα από ώρα, ανενημέρωτος! Η ζώνη των κεντρικών δελτίων ειδήσεων είχε φύγει, ευτυχώς, ανεπιστρεπτί. Αρνήθηκα να ανοίξω την τηλεόραση, από φόβο μην πέσω πάνω σε κάποια συζήτηση-απολογία των δύο πρωταγωνιστών. Μόλις μυριστείς φωτιά ψάξε την έξοδο κινδύνου. Τη βρήκα σε ένα DVD όχι και τόσο πολυδιαφημισμένο όσο αυτό των ημερών, το οποίο αγόρασα σε ένα πρόσφατο ταξίδι μου στο Αμστερνταμ. Μου κόστισε μόλις 10 ευρώ. Ενα διπλό DVD των Κeane, αριστούργημα, γυρισμένο σχεδόν όλο ασπρόμαυρο με κόκο αισθητική, που παραπέμπει έντονα σε φιλμ, με τον τίτλο «Strangers».

Η φωνή του Tom Chaplin ένιωσα να με λυτρώνει:
The last time
You fall on me for anything you like
Your one last lie
You fall on me for anything you like
And years make everything alright
You fall on me for anything you like
And I, no I don't mind.

Σκέφτηκα πόσα ωραία πράγματα συμβαίνουν εκεί έξω που θα μπορούσαν να μας σώσουν την ώρα που η πυξίδα του μυαλού μας, στραμμένη σε λάθος ρότα, μας ταξιδεύει σε λάθος κατεύθυνση. Επιβιώνουμε από αχτίδες αλήθειας. Οσες καταφέρνουν και φτάνουν στα μάτια μας τρυπώνοντας από τις χαραμάδες του φράχτη που έχουν χτίσει γύρω μας. Ετσι, φτάσαμε στο σημείο να μας αρκεί το λίγο. Να υπάρχει γύρω μας τόσο φως και εμείς να ψάχνουμε στο μισοσκόταδο να βρούμε αν λέει αλήθεια ο Μάκης ή ο Θέμος, έχοντας ξεχάσει κάτι βασικό: άλλη η αλήθεια η δική τους, που τους ανέδειξε, και άλλη η δική μας.

This is the last time
That I will say these words
I remember the first time
The first of many lies

Εξω είχε νυχτώσει για τα καλά. Μα για τα καλά…

Πληροφορίες για το εξαιρετικό DVD των Keane μπορείτε να βρείτε στο www.keanemusic.com.