Το ψωμί της ξενιτιάς είναι πικρό; (Sportday / Γιώργος Χελάκης)

Διαβάζεις τα ρεπορτάζ και σου δημιουργείται η εντύπωση ότι τα προβλήματα προγραμματισμού και οργάνωσης λύθηκαν στις μεγάλες ΠΑΕ.
Ολες τους, σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, εντοπίζουν τις... ελπίδες του ελληνικού ποδοσφαίρου και κινούνται ήδη για την απόκτησή τους. Τα ονόματα κάνουν παρέλαση στις εφημερίδες και ο Πανιώνιος με τον Ηρακλή διαψεύδουν ασθμαίνοντας τις πληροφορίες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Κάτι κινείται. Από τις αρχές της άνοιξης οι τρεις της Αθήνας –αλλά και ο ΠΑΟΚ– έχουν πάρει τα ταλέντα στο κατόπι και συμφωνούν μαζί τους.
Το πρώτο που μπορείς να σκεφτείς είναι ότι πλησιάζει η ώρα της οργάνωσης και του προγραμματισμού... Μπορεί να είναι κι έτσι. Η ώρα που έχει ήδη φτάσει είναι άλλη. Πρόκειται για την ώρα που το ελληνικό πρωτάθλημα θα στερηθεί και των τελευταίων Ελλήνων πρωταγωνιστών του. Οπως και να το κάνουμε, δεν γίνεται να αντικατασταθεί ο Κυργιάκος από τον Παπαζαχαρία ή ο Κατσουράνης από τον Ηλιάδη. Δεν έγινε Κωνσταντίνου ο Βαγγέλης Μάντζιος, ούτε Μπασινάς ο Ηλιάδης. Τα ονόματα δεν αναφέρονται τυχαία, ειδικά αυτών που έφυγαν ή θα φύγουν.
Οι μεγάλες ελληνικές ομάδες αδυνατούν να συγκρατήσουν στο έμψυχο δυναμικό τους τούς καλούς Ελληνες ποδοσφαιριστές. Η ευρωπαϊκή αγορά έχει ανοίξει και η περίοδος των παχιών αγελάδων, με τον ανταγωνισμό των δύο συνδρομητικών καναλιών, έχει τελειώσει προ πολλού.
Ο καλός Ελληνας ποδοσφαιριστής ψάχνει και βρίσκει πλέον ομάδα στο εξωτερικό. Μια ματιά στους εκλεκτούς του Ρεχάγκελ δίνει την εικόνα και παράλληλα το μέγεθος του προβλήματος. Γιατί περί προβλήματος πρόκειται. Φανερώνει την εξέλιξη και την καταξίωση του Ελληνα ποδοσφαιριστή, κυρίως όμως τη φτώχεια του ελληνικού πρωταθλήματος. Το φίλαθλο, ανεξάρτητα από τη συλλογική του προτίμηση, τον ενοχλεί η διαπίστωση ότι η καλύτερη παραγωγή εξάγεται και ο ίδιος μένει να παρακολουθεί τα ρέστα, πασπαλισμένα με όσους ξένους δεν βρήκαν συμβόλαιο της προκοπής στην προηγμένη ποδοσφαιρικά Ευρώπη.
Ετσι εξηγείται έως ένα βαθμό η στροφή του ενδιαφέροντος στην Εθνική ομάδα. Εκεί, ανεξάρτητα από τις γκρίνιες για κάποιες επιλογές ή εμμονές του Ρεχάγκελ, συγκεντρώνεται η αφρόκρεμα του ποδοσφαίρου μας. Κατά συνέπεια, η πρεμούρα των ομάδων για προγραμματισμό φανερώνει αυτήν την αδυναμία.
Μην την προσπεράσουμε αδιάφορα γιατί θα τη βρούμε μπροστά μας. Μέσα στα γήπεδα θα φαίνεται ολοένα και περισσότερο η έλλειψη σπουδαίων συμπατριωτών μας. Σε άλλα σημειώματα έχουμε αναφέρει τη διαπίστωση ότι η δυναμικότητα των λεγόμενων «μεγάλων ομάδων» έχει μειωθεί. Λογικό είναι, αφού οι καλοί αντικαθίστανται με λιγότερο καλούς. Η χώρα της πρωταθλήτριας Ευρώπης δεν είναι παρά μια υποβαθμισμένη ποδοσφαιρική περιφέρειά της...