Η επόμενη μέρα του ντέρμπι

Συμφωνώ με την άποψη που υποστηρίζει ότι ο Παναθηναϊκός την Κυριακή ήταν καλύτερος του Ολυμπιακού. Συμφωνώ, επίσης, ότι άξιζε να νικήσει. Οι «πράσινοι» στο μεγαλύτερο διάστημα του ματς φάνηκαν πιο ομάδα. Σύνολο που ήξερε τι ζητούσε και πώς θα το αποκτήσει. Δεν νίκησε όμως κι αυτό καλό θα είναι να προβληματίσει τους ανθρώπους του Παναθηναϊκού.

Τηρώ, όμως, αποστάσεις απ' όσους ισχυρίζονται ότι ο Παναθηναϊκός γενικότερα ως ομάδα είναι μια κλάση ανώτερος από τον φετινό Ολυμπιακό. Αν μιλάμε για το συγκεκριμένο ματς, για το ντέρμπι της Κυριακής, τότε ναι, σίγουρα ήταν. Αλλά το συγκεκριμένο παιχνίδι δεν βοηθά στην εξαγωγή τελικών συμπερασμάτων. Το πρωτάθλημα έχει ακόμα πολύ δρόμο μπροστά του. Ας μη βιάζονται, λοιπόν, κάποιοι να υπερεκτιμήσουν πρόσωπα και καταστάσεις, ας μη βιαστούν να καταθέσουν την τελική τους κρίση. Μην ξεχνάμε ότι από τον Ολυμπιακό την Κυριακή απουσίαζαν δύο... βασικοί σπόνδυλοι. Ο Λεντέσμα και ο Στολτίδης. Χωρίς αυτούς, καλώς ή κακώς, η ομάδα του Λεμονή μοιάζει με άνθρωπο καθηλωμένο στο αναπηρικό καροτσάκι. Το μυαλό του, η καρδιά του, οι πνεύμονες, όλα τα ζωτικά όργανα δουλεύουν μια χαρά, αλλά δύσκολα κινείται. Και οι δυο τους είναι ποδοσφαιριστές που κάνουν τη διαφορά. Το πολυεργαλείο Στολτίδης παρουσιάζει και έφεση στο σκοράρισμα. Χωρίς αυτούς οι «ερυθρόλευκοι» δυσκολεύονται να αμυνθούν, δυσκολεύονται να κρατήσουν ρυθμό και, το κυριότερο, αδυνατούν να αναπτυχθούν, αξιοποιώντας τα επιθετικά τους προσόντα. Το κέντρο αδρανοποιείται, μπλοκάρει, με αποτέλεσμα όταν η ομάδα δεν έχει κατοχή μπάλας, όλο το βάρος να πέφτει στην άμυνα, που δείχνει πολλές φορές ανίκανη να ανταποκριθεί στο βάρος των περιστάσεων. Σημαντικές το δίχως άλλο οι απουσίες των Μάτος και Μόρις στην αντίπερα όχθη, αλλά δύσκολα τις θεωρείς αναντικατάστατες. Ο Μάτος στην ανασταλτική λειτουργία αποδεικνύεται μάγος, αλλά μέχρις εκεί. Ο δε Μόρις εύκολα αντικαθίσταται πλέον από τον πολύ καλό Σαριέγκι.

Αυτή όμως είναι η βασική αρχή της φιλοσοφίας του Πεσέιρο. Ο Πορτογάλος προτιμά μια ομάδα επιπέδου, μια ομάδα συνόλου, από μία που στηρίζεται αποκλειστικά σε μονάδες. Η εμφάνιση του Παναθηναϊκού την Κυριακή στο Καραϊσκάκη δικαιώνει την επιλογή του. Οι απουσίες δεν φάνηκαν, η ομάδα λειτούργησε σχεδόν άψογα, την ίδια ώρα που ο «αιώνιος» αντίπαλος, χωρίς δύο βασικούς του ποδοσφαιριστές, έδειχνε να αιμορραγεί. Αν τώρα πρέπει να προβληματίζει κάτι τους ανθρώπους του Παναθηναϊκού, αυτό θα πρέπει να είναι η χρονική περίοδος που δέχθηκε την ισοφάριση η ομάδα και το εξίσου σημαντικό, ότι από έναν Ολυμπιακό χωρίς συνοχή και προσανατολισμό κινδύνεψε να δεχθεί γκολ που ίσως έκριναν το παιχνίδι. Αντε μετά να πείσεις ότι το σκορ είναι πλασματικό.

Στον Ολυμπιακό, τώρα, έφτασε ο καιρός να αντιληφθούν ότι κάθε Κυριακή δεν είναι του Αγίου Κοβάσεβιτς του Λυτρωτή. Η ομάδα οφείλει να καλύπτει τις απουσίες της, όσο σημαντικές κι αν είναι αυτές, παρουσιάζοντας στο γήπεδο εικόνα ομάδας που προκρίθηκε στις «16» καλύτερες της Ευρώπης.

Πρόχερο ΤΕΤΡΑΔΙΟ

Οι λούστροι των υπουργών!

«Οσοι παρακολουθούν τον ξένο Τύπο (είτε τον ποιοτικό είτε τον κίτρινο) ξέρουν ότι η δημοσιογραφία δεν γίνεται ποτέ λούστρος των υπουργών. Σχεδόν ποτέ δεν δημοσιεύεται συνέντευξη υπουργού με ολίγη από life style και σχεδόν ποτέ δεν δημοσιεύεται φωτογραφία του. Ο υπουργός είναι ένας δημόσιος λειτουργός που κρίνεται από τα έργα του και αναφέρεται (όταν αναφέρεται) στο αρμόδιο ρεπορτάζ. Δεν υπάρχει αυτό το προσωπικό, φαιδρό ενδιαφέρον γύρω από πρόσωπα πεζά, σβησμένα, που άπαξ και φύγουν από τον θώκο κανείς δεν τα ξαναθυμάται πια. Στη βαλκανική Ελλάδα τα Μέσα καλλιεργούν μια παράδοξη, ανιαρότατη υπουργίτιδα –σεντόνια με φληναφήματα δευτεροκλασάτων και τριτοκλασάτων πολιτικών, φωτογραφήσεις τους ακόμα πιο ανιαρές, λες και είναι ο Μπραντ Πιτ. Αντί να ελέγχουν εις βάθος το έργο και να ερευνούν με βαθύ ρεπορτάζ το αντικείμενο κάθε υπουργού, τον φωτογραφίζουν και χαζογελούν μαζί του, δημιουργώντας ένα αχρείαστο, ψωραλέο σταρ σίστεμ.

Οραματίζομαι πραγματικά τη μέρα που θα ενηλικιωθεί και η Ελλάδα στο θέμα αυτό –εάν είναι μόνο θέμα ενηλικίωσης και όχι θέμα κακής συναλλαγής».

Οι υπουργικές –και όχι μόνο– αγιογραφίες πληθαίνουν! Χρόνο με τον χρόνο καταδεικνύουν μια δημοσιογραφική δουλοπρέπεια, για την οποία λίγοι δείχνουν να ενοχλούνται και να ανησυχούν. Ενας από αυτούς τους λίγους είναι ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος. Το απόσπασμα που δημοσιεύω είναι από τη στήλη του Television στη σαββατιάτικη «Ελευθεροτυπία».

ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

Το τελευταίο μυθιστόρημα του Βασίλη Ξενάκη, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εξάντας, έχει τον τίτλο «μΧ» και αναφέρεται στην ιδεολογική και πολιτική ήττα της αρχαίας ελληνικής σκέψης από τον Χριστιανισμό. Στη Γαλλία κυκλοφόρησε και ήδη έλαβε το βραβείο της Γαλλικής Ακαδημίας.

Τα αποσπάσματα που επέλεξα είναι από τη συζήτηση που είχε ο συγγραφέας με τον Ηλία Κανέλη και δημοσιεύτηκε στο ένθετο «Ταχυδρόμος» της εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ».

«Το βιβλίο μου καταγράφει τα εγκλήματα που, προκειμένου να επιβληθούν, διέπραξαν οι χριστιανοί επί αιώνες –καταστροφές ανάλογες με εκείνες των αγαλμάτων του Βούδα ή άλλες βιαιότητες που έχουν διαπράξει οι ισλαμιστές. Αναφέρεται και στη σημερινή κατάσταση, διότι δεν είναι δυνατόν στην Ελλάδα του 2008 να διαιωνίζεται η συγκατοίκηση Εκκλησίας και κράτους».

«Εγραψα ένα βιβλίο χωρίς εμπάθεια. Καταπιάστηκα με ένα θέμα που δεν ήξερα και καταπιάστηκα ακριβώς για να το μάθω. Το ίδιο έχω κάνει και σε άλλα βιβλία. Και στη "Μητρική Γλώσσα" ασχολούμαι με το Εψιλον των Δελφών, γύρω από το οποίο ερευνώ. Το ίδιο έκανα και με τις "Ξένες Λέξεις", όπου καταπιάστηκα με μια αφρικανική γλώσσα, την οποία ούτε ακουστά είχα, αλλά την έμαθα, πήγα στην Αφρική και μετά έκανα το μυθιστόρημα. Το ίδιο έγινε κι εδώ. Ηξερα βεβαίως τους προσωκρατικούς φιλοσόφους, το βιβλίο μάλιστα ήταν η αφορμή να τους ξαναδιαβάσω. Θεωρώ πάρα πολύ θλιβερό που η σημερινή Ελλάδα αντί να αναφέρεται σε αυτούς τους ευφυέστατους ανθρώπους που διαθέτουν ελευθερία στον τρόπο σκέψης τους, ασχολούνται με κάτι οσίες και τα τοιαύτα. Περάσαμε από το φως στο σκοτάδι». «Δεν βλέπω τι είδους πρόοδο σημείωσε ο Χριστιανισμός σε σχέση με την αρχαία φιλοσοφία και την αρχαία δημοκρατία. Η θεολογία είναι ένα πακέτο που λύνει τα προβλήματα όλα, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να σταματούν να ασχολούνται με τα εγκόσμια, εφόσον έχουν άλλη σημαντικότερη προοπτική, τη μετά θάνατον ζωή. Στην αρχαιοελληνική μυθολογία, η ζωή στον Αδη ήταν απείρως χειρότερη από την καθημερινή ζωή, άρα δεν υπήρχαν άλλοι ορίζοντες πέρα από αυτούς που πρόσφερε η πόλη. Ο Καστοριάδης έλεγε ότι οι Αθηναίοι επινόησαν τη δημοκρατία επειδή δεν ήλπιζαν τίποτα».