Επιτέλους ντέρμπι με νικητή το ποδόσφαιρο

Το ντέρμπι είχε τα πάντα. Πάθος, δύναμη, αξιόλογες φάσεις, θέαμα και -το κυριότερο- παίκτηκε ποδόσφαιρο επιπέδου. Αν σταθούμε μόνο σε πιθανά διαιτητικά λάθη των δύο τερμάτων, τότε θα σκεπάσουμε σοβαρές αδυναμίες και αυτό δεν είναι ίδιον των μεγάλων ομάδων. Τι είναι πιο σοβαρό; Αν για λίγα εκατοστά η μπάλα πέρασε τη γραμμή ή το ότι ο Ζεβλάκοφ χωρίς να είναι σίγουρος ότι η μπάλα θα καταλήξει άουτ δεν την καλύπτει; Επίσης δεν είναι σοβαρό το ότι ο Αντζας μες στην περιοχή αδυνατεί να αντιδράσει στην κλειστή ντρίμπλα του Ν'Ντόι με αποτέλεσμα ο επιθετικός του Παναθηναϊκού να σκοράρει; Λάθος μάλιστα που ο αμυντικός του Ολυμπιακού επανέλαβε και σε άλλες φάσεις κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού (βλέπε δοκάρι Ιβανσιτς).

Από την άλλη, ο Μάλαρτζ δεν όφειλε πρώτα να διώξει την μπάλα και μετά να ζητήσει την όποια παράβαση, αν αυτή είχε συμβεί; Οπως δεν είναι άξιο προσοχής ότι τόσοι αμυντικοί του Παναθηναϊκού δεν κατάφεραν να διώξουν την μπάλα μακριά; Αυτά είναι προς συζήτηση. Το τι έκανε ο Καλόπουλος και οι πλάγιοι, ας τα συζητήσουν στις επιτροπές διαιτησίας. Ο Ολυμπιακός μπήκε δυνατά. Θα μπορούσε να προηγηθεί με την ευκαιρία του Λούα Λούα πριν καν συμπληρωθεί το πρώτο λεπτό. Η κυριαρχία του κράτησε δέκα λεπτά. Ο Παναθηναϊκός συνήλθε, κέρδισε τη μάχη του κέντρου και επέβαλε το παιχνίδι του. Σε αυτό βοήθησε το ότι βασικοί παίκτες του Ολυμπιακού δε λειτούργησαν. Μέτριος ο Τζόρτζεβιτς, μέτριος ο Πατσατζόγλου, με απόδοση χαμηλότερη των προσδοκιών ο Γκαλέτι, λάθη απειρίας από τον Μενδρινό, κέντρο ανύπαρκτο. Οι «πράσινοι» το εκμεταλλεύτηκαν με τον καλύτερο τρόπο. Ηταν πιο ομάδα στο πρώτο μέρος και αν πήγαιναν στα αποδυτήρια με το γκολ υπέρ τους, όλα μπορεί να ήταν διαφορετικά. Στο δεύτερο ημίχρονο το παιχνίδι άνοιξε. Ο Ολυμπιακός προσπάθησε και πάλι να αιφνιδιάσει, έχασε τη μεγάλη ευκαιρία με τον Κοβάσεβιτς να βγει μπροστά, και μετά συνέβη ό,τι και στο πρώτο ημίχρονο. Εκατσε, δεν μπορούσε να βρει τρόπο να αναπτυχθεί κι έδωσε χώρο στον Παναθηναϊκό να κάνει το παιχνίδι του.

Το φιλμ του αγώνα λέει ότι ο Ολυμπιακός στηρίχτηκε περισσότερο στην ατομική απόδοση των βασικών του παικτών, κάτι που δεν κάνει κατά κανόνα σχεδόν ο Παναθηναϊκός. Και χθες οι «πράσινοι» έδωσαν το βάρος στη συνολική λειτουργία της ομάδας και γι' αυτό φάνηκαν πιο δεμένοι. Οι κλασικές ευκαιρίες των «πρασίνων» δεν μπορούν να ισοφαριστούν με αυτές του Ολυμπιακού. Το χαμένο πέναλτι του Παπαδόπουλου, αλλά και το κάτι παραπάνω από μισό γκολ τετ α τετ του Ν'Ντόι δύσκολα να συγκριθούν με ανάλογες ευκαιρίες των «ερυθρολεύκων». Και σημειώστε, τέλος, ότι ο Πεσέιρο βιάστηκε να κάνει την αλλαγή του Σαλπιγγίδη. Τηρουμένων των αναλογιών, το τελικό αποτέλεσμα αδικεί τον Παναθηναϊκό, που αν πρέπει να τα βάλει με κάποιον είναι με τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτό, όμως, που οφείλουμε να κρατήσουμε όλοι είναι ότι είχαμε την τύχη επιτέλους να παρακολουθήσουμε ένα πολύ όμορφο και ποιοτικό παιχνίδι και αυτό για μένα είναι το πιο σημαντικό από όλα. Μακάρι το υψηλό επίπεδο σε συνδυασμό με το όμορφο θέαμα να επαναληφθούν και την Τετάρτη στον αγώνα Κυπέλλου.