Σώθηκαν οι άμαχοι (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Επρεπε να φτάσουμε στο 85' του αγώνα για να ηρεμήσουμε. Σέντρα του Ζαγοράκη στην καρδιά της άμυνας των Αλβανών, στρώσιμο του Βρύζα με το στήθος στον Καραγκούνη, ο οποίος ερχόταν σαν δίτροχο με σπασμένα φρένα στην κατηφόρα, σουτ στην κίνηση του «Ιταλού» και 2-0. Εκεί όλα τελείωσαν. Μαζί μας βέβαια ηρέμησαν και οι χιλιάδες των Αλβανών που έχουν την τύχη να ζουν στη χώρα μας. Ετρεμαν οι άνθρωποι, όταν το σκορ ήταν ακόμα στο ρευστό 1-0, στην ιδέα ότι κάποιος από τους δικούς τους παίκτες μπορεί να κάνει τη βλακεία και με καμιά στραβοκλοτσιά από το πουθενά να φέρει το παιχνίδι στα ίσα. Πηγαινοέρχονταν στα σπίτια τους, κρατώντας σφικτά τα σλίπινγκ μπανγκ, αφού σε περίπτωση ισοπαλίας ή νίκης της εθνικής τους δεν ήξεραν πού θα τους βρει το ξημέρωμα. Αν σκόραραν, υπήρχε περίπτωση μέχρι και ο διαχειριστής της πολυκατοικίας να σκάσει μύτη, άγρια μεσάνυχτα, και να τους ζητάει τα κοινόχρηστα του μήνα που μόλις μπήκε. Κι αν δεν είχαν να πληρώσουν, τότε... τηλέφωνο στο Αλλοδαπών, μπουζούριασμα και παράδοση στην Κακαβιά. Ελπίζω ότι όλοι αυτοί οι κρυφοί ή φανεροί θερμοκουφιοκέφαλοι Ελληνάρες να έχουν καταλάβει τώρα με τι «σοβαρό» παιχνίδι αγχώνονταν τόσες μέρες. Σκεφτείτε μόνο πόσο καιρό περίμεναν αυτό το ματς. Επτά ολόκληρους μήνες, παρακαλώ, για να αποκτήσει η πρωταθλήτρια Ευρώπης Ελλάδα την αξιοπρέπειά της. Λες και την είχε χάσει ποτέ! Ενα ματς που φρόντισαν πολλοί να το μεταμορφώσουν σε οριακό, σε κρίσιμο, σε επικίνδυνο, σε ό,τι μπορεί να φανταστεί ο νους ενός ανθρώπου που έχει μάθει να σκέφτεται νοσηρά. Τίποτα απ' όλα αυτά δεν ήταν. Ηταν απλώς ένα ματς ρουτίνας και συγχρόνως ρουτινιάρικο, αφού η Εθνική μας έκανε μία από τις χειρότερες εμφανίσεις της. Η διαφορά δυναμικότητας ήταν μεγάλη, οι Αλβανοί δεν κατάφεραν να κάνουν ούτε μία ευκαιρία, αλλά ούτε εκδήλωσαν τη διάθεση για κάτι αξιόλογο. Το μόνο θετικό, αυτό που συνέβη στο πρώτο μέρος. Χωρίς κίνηση, χωρίς ανάπτυξη, καταφέραμε να έχουμε δύο δοκάρια και ένα γκολ. Οι παίκτες έδειχναν κουρασμένοι ταλαιπωρημένοι και χωρίς διάθεση. Μπορεί να είχαν φορτιστεί συναισθηματικά από τον κόσμο που ήθελε τόσο πολύ αυτή τη νίκη. Δεν ξέρω αν έχουν καταλάβει κάποιοι ότι η μαγκιά μας θα μετρήσει από εδώ και πέρα, στα δύο κρίσιμα παιχνίδια που έρχονται, με Τουρκία εκτός και Ουκρανία εντός, και όχι το ότι καταφέραμε να τουμπεκιάσουμε τους φουκαράδες Αλβανούς και να γιουχάρουμε τον εθνικό τους ύμνο. Ελπίζω, αφού πανηγυρίσουμε έξαλλα την «τεράστια αυτή νίκη», να περισσέψει μυαλό στο κεφάλι μας για να ασχοληθούμε επιτέλους σοβαρά με αυτό που μας ανέδειξε. Το ίδιο το ποδόσφαιρο.