Αντί να πάει ο Βύντρα στη Χέρτα, πήγε ο Γκαλίτσιος στον Ολυμπιακό...

Η μεταγραφή του Γκαλίτσιου στον Ολυμπιακό έχει μεγάλη σημασία για τον... Παναθηναϊκό. Οδηγεί σε συμπεράσματα για τον τρόπο που σκέφτονται και ενεργούν οι ηγήτορες της Παιανίας. Από αυτή τη σκοπιά (την «πράσινη») αξίζει να εξεταστεί το θέμα.

Ο Γκαλίτσιος θεωρείται από τους ανερχόμενους Έλληνες ποδοσφαιριστές, στέλεχος της Εθνικής Ελπίδων. Σε αξία και εμπειρίες προηγούνται του νεαρού Λαρισαίου ο Σεϊταρίδης και ο Τοροσίδης, που αγωνίζονται στην ίδια θέση. Πάντα θεωρητικά, ο Παναθηναϊκός έχει μεγαλύτερη ανάγκη για την απόκτησή του. Ψάχνει για αξιόπιστο δεξί μπακ που να κατεβάζει την μπάλα και να απειλεί το αντίπαλο τέρμα. Ο,τι δηλαδή κάνει (και με το παραπάνω) ο Τοροσίδης στον Ολυμπιακό. Η τιμή του παίκτη είναι ακόμα ελεγχόμενη, δηλαδή κάτω από ένα εκατομμύριο ευρώ. Ο Παναθηναϊκός (σύμφωνα με τις πληροφορίες που διαρρέουν) εκδηλώνει πρώτος επίσημο ενδιαφέρον και φτάνει σε προφορική συμφωνία με τη διοίκηση και τον παίκτη.

Κι όμως, η μεταγραφή γίνεται, αλλά την κάνει ο Ολυμπιακός, που συν τοις άλλοις διαθέτει τον Τοροσίδη και για την ίδια θέση πήρε πέρυσι τον Ζεβλάκοφ και ανανέωσε το καλοκαίρι το συμβόλαιο του Πάντου. Για μία θέση που «καίει» περισσότερο τον Παναθηναϊκό, ο διεκδικούμενος παίκτης πάει στον Ολυμπιακό όταν μάλιστα έχει προηγηθεί προφορική συμφωνία των «πρασίνων» με την ΠΑΕ Λάρισα. Ηττα σε επίπεδο ουσίας και εντυπώσεων. Ηττα που δεν μπορεί να περιοριστεί στο επίπεδο των διαπραγματευτικών χειρισμών του Γιάσμινκο Βέλιτς. Προφανώς αντανακλά στη γενικότερη λογική του διοικητηρίου της Παιανίας, που συνοψίζεται αλλά δεν αποδίδεται σωστά με τη γνωστή φράση «ο Παναθηναϊκός δεν μπαίνει σε διαδικασίες παζαριών». Η τακτική αυτή θα είχε -ίσως- νόημα στην περίπτωση που η άλλη πλευρά άκουγε ένα σημαντικό ποσό καταβαλλόμενο εφάπαξ. Αν πρόκειται για αγορά στο γνωστό στυλ των καταστημάτων εμπορίας ηλεκτρικών ειδών, τότε έτσι κι αλλιώς γίνεται διαπραγμάτευση. Το «παζάρι» αφορά και το ύψος του ποσού και τον αριθμό των δόσεων. Παλιός νόμος της αγοράς. Οποιος αρνείται να παζαρέψει, τις περισσότερες φορές βλέπει κάποιον άλλο να αγοράζει το εμπόρευμα. Επιπλέον, πάει ο καιρός που η Παιανία ήταν ο καλύτερος προορισμός για τους ανερχόμενους αστέρες του ποδοσφαίρου. Τώρα στη συνείδηση των περισσότερων κυριαρχεί το στερεότυπο ότι στον Ολυμπιακό πληρώνουν καλύτερα. Ο Γιώργος Γκαλίτσιος δεν χρειαζόταν να αναλογιστεί την περίπτωση Δημούτσου για να καταλάβει ότι στους «πράσινους» η φανέλα βασικού ήταν πιο εύκολη υπόθεση. Το ήξερε έτσι κι αλλιώς. Η οικονομική διαφορά ανάμεσα στις δύο προτάσεις ήταν ελάχιστη. Πιθανόν ο Παναθηναϊκός να την υπερκάλυπτε με την παραχώρηση του Τσίγκα. Το θέμα επομένως αφορούσε στον διακανονισμό καταβολής του ποσού (για να το γράψουμε κομψά) και στην... άνεση του Ολυμπιακού να πληρώσει τώρα και να πάρει τον παίκτη το καλοκαίρι.

Η απώλεια του Γκαλίτσιου αφήνει και επικοινωνιακά εκτεθειμένο τον Παναθηναϊκό. H εντύπωση που δημιουργείται είναι ότι οι «αιώνιοι» μονομάχησαν για τον παίκτη και τελικά τον πήρε αυτός που μπήκε στο ρινγκ δεύτερος. Η εντύπωση ότι ο Παναθηναϊκός μπορεί να αποκτήσει Ελληνα ποδοσφαιριστή εφόσον δεν ενδιαφερθεί ο Ολυμπιακός πάει να εδραιωθεί.

Η ζημιά δεν είναι μόνο αγωνιστική. Αφορά και τη σχέση του Παναθηναϊκού με τους οπαδούς του. Η κλονισμένη εμπιστοσύνη δεν αποκαθίσταται με επικοινωνιακούς χειρισμούς και επανάληψη της κουβέντας περί παζαριών. Χρειάζεται κάτι παραπάνω. Οταν το καλοκαίρι δεν δίνεις τον Βύντρα για να πάρεις 1.700.000 ευρώ και τον χειμώνα χάνεις τον Γκαλίτσιο επειδή ο ανταγωνιστής πληρώνει σχεδόν μετρητοίς τα 800 χιλιάρικα, τότε δεν υπάρχουν πολλές λύσεις. Κάνεις ό,τι έκανες πριν από ενάμιση χρόνο για να πάρεις τον Σαλπιγγίδη. Είναι πλέον και θέμα γοήτρου...