Ήχοι και εικόνες μιας χρονιάς πίσω μου

Ο χρόνος με κοίταζε μέσα από τις χαραμάδες λίγο πριν κλείσει το παντζούρι και εξαφανιστεί για πάντα. Τι ήταν αυτό που θα μου μείνει τελικά από το ημερολόγιο καθημερινότητας των 365 ημερών; Ο συνδυασμός του Κιν με τον Μπερμπάτοφ και η γκολάρα του τελευταίου στο ντέρμπι της Τότεναμ με την Αρσεναλ. Οι Killers με το τραγούδι τους «Mr Brightside», ικανό να σε κάνει να τρέχεις στο ίδιο σημείο, αρκεί κάποιος δίπλα σου να αλλάζει τα τοπία. Η φευγαλέα σκέψη-συντροφιά για το πόσο μάταια είναι όλα κάτω από τα άψυχα φώτα ενός κρύου χειρουργείου, δευτερόλεπτα πριν με τυλίξει η νάρκωση. Το βλέμμα ενός κουταβιού. Το ένα του ματάκι θολό και νεκρωμένο. Το πήρα στην αγκαλιά μου, το ονόμασα Αρη και τώρα που μεγαλώνει είναι αυτό που τρέχοντας δίπλα μου μού δείχνει τον δρόμο. Τέλος, το κλείσιμο του πρώτου μέρους στο βιβλίο της Μαργκερίτ Γιουρσενάρ «Η άβυσσος». Ακόμη αδυνατώ να καταλάβω αν το διάβασα ή αν μου το διηγήθηκε η ίδια ψιθυριστά:

«Δεν του στάθηκε δύσκολο να μαζέψει τα λιγοστά ρούχα του και τη θήκη του γιατρού. Τις υπόλοιπες αποσκευές του τις είχε αφήσει φρόνιμα στο Σανλίς, στη σιταποθήκη ενός πανδοχείου. Ο Ρουτζιέρι κοιμόταν στην αγκαλιά μιας κοπέλας. Ο Ζήνων γλίστρησε στη χαραμάδα της πόρτας του ένα σημείωμα με το οποίο του ανακοίνωνε ότι έφευγε για την Προβηγκία. Στην πραγματικότητα είχε πάρει την απόφαση να γυρίσει στην Μπριζ και να ξεχαστεί εκεί.

Ενα αντικείμενο φερμένο από την Ιταλία κρεμόταν στον τοίχο της στενής αντικάμαρας. Ηταν ένας φλωρεντινός καθρέφτης πάνω σε πλαίσιο από ταρταρούγα, τον οποίο σχημάτιζαν καμιά εικοσαριά ταιριασμένα μικρά κυρτά καθρεφτάκια, όμοια με τις εξάγωνες κερήθρες της κυψέλης, το καθένα κλεισμένο μέσα στη λεπτή του μπορντούρα, που μια φορά ήτανε καύκαλο ενός ζωντανού ζώου. Στο γκρίζο φως της παριζιάνικης αυγής ο Ζήνων κοιτάχτηκε μέσα σ' αυτόν τον καθρέφτη. Είδε μέσα σ' αυτόν είκοσι μορφές που πολλαπλασίαζαν και μίκραιναν οι νόμοι της οπτικής, είκοσι εικόνες ενός άνδρα με γούνινο σκούφο, κίτρινο και ωχρό χρώμα και λαμπερά μάτια, που ήταν και αυτά καθρέφτες. Ο φυγάς αυτός, κλεισμένος μέσα σ' ένα δικό του αποκλειστικό κόσμο, χωρισμένος από τους ομοίους του φυγάδες, που ήταν κλεισμένοι σε κόσμους παράλληλους, του θύμισε την υπόθεση του Ελληνα Δημόκριτου για μια άπειρη σειρά όμοιων κόσμων μέσα στους οποίους ζει και πεθαίνει μια σειρά φυλακισμένων φιλοσόφων. Αυτή η φαντασία τον έκανε να χαμογελάσει πικρά. Τα είκοσι μικρά πρόσωπα του καθρέφτη χαμογέλασαν κι αυτά, το καθένα για λογαριασμό του. Τα είδε στη συνέχεια να στρέφουν το κεφάλι και να κατευθύνονται προς την πόρτα».