Εγκαλώ τον πρόεδρο της ΕΠΟ

Σήμερα αναλαμβάνω εγώ τον ρόλο να τα ρίξω χοντρά στον πρόεδρο της ΕΠΟ, Βασίλη Γκαγκάτση. Και αυτό επειδή λείπει με άδεια ο Αντώνης Καρπετόπουλος, που στον συγκεκριμένο «τομέα Γκαγκάτση» έχει την αποκλειστική αντιπροσωπία. Δράττομαι λοιπόν της ευκαιρίας. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω. Αν εισπράξω κανένα εξώδικο ή καμία αγωγή τις επόμενες μέρες, μάλλον θα βρίσκομαι σε καλό δρόμο και ίσως έτσι μου δώσει τη δυνατότητα ο Χελάκης, κάθε φορά που ο Καρπετόπουλος θα είναι αδειούχος, να τον αντικαθιστώ επάξια.

Ο πρόεδρος της ΕΠΟ, όπως πληροφορούμαι από το σχετικό ρεπορτάζ, αποφάσισε για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία της διαιτησίας να παραπέμψει διαιτητή όχι στην Πειθαρχική της ΚΕΔ, αλλά σε αυτήν της ΕΠΟ. Ειλικρινά δεν αντιλαμβάνομαι το σκεπτικό. Από τη στιγμή που κανείς από τη Σούπερ Λίγκα δεν διαμαρτυρήθηκε, δεν δυσαρεστήθηκε από τη στάση του διεθνούς ρέφερι να προσφέρει, μεταξύ άλλων, θέαμα σε ένα ματς ποιοτικά μέτριο, τι τον κόφτει του Γκαγκάτση και χρονιάρες μέρες βάζει τον Κασναφέρη σε μπελάδες.

Απειλεί ανοιχτά ότι η παραπομπή αυτή είναι ένα μήνυμα προς όλους τους διαιτητές! Το λιγότερο απαράδεκτο! Η ελπίδα δηλαδή που είχαμε, ότι και άλλοι ρέφερι θα επαναλάμβαναν την περφόρμανς Κασναφέρη και -γιατί όχι;- θα έβαζαν το μυαλό τους να κατεβάσει κάτι ακόμα πιο πρωτότυπο ή πιο προχωρημένο, όπως κατά την έξοδό τους από τον αγωνιστικό χώρο να βγάζουν φωτιές από το στόμα ή μέσα από το παντελονάκι τους να ξεπροβάλλει και να ανοίγει σαν βεντάλια η ουρά ενός παγωνιού, τώρα με τις προειδοποιήσεις-απειλές Γκαγκάτση, όλα αυτά παγώνουν και η φαντασία υποτάσσεται στις προσταγές της πειθαρχίας.

Κρίμα, γιατί καλούς διαιτητές μπορεί να μην ήμασταν ικανοί να βγάλουμε -μπορεί να μη το σηκώνει το κλίμα μας- αλλά διαιτητές περφόρμανς σίγουρα έχουμε δυνατότητα όχι μόνο να παράγουμε, αλλά και να εξάγουμε, βοηθώντας ταυτόχρονα τον νευραλγικό κλάδο των ελληνικών εξαγωγών, που περνάει δύσκολα τον τελευταίο καιρό.

Ολοι, λίγο πολύ, όταν πάμε στο γήπεδο γνωρίζουμε εκ των προτέρων ότι στον αγωνιστικό χώρο δεν θα απολαύσουμε διαιτησίες επιπέδου Κολίνα. Είχαμε μάλιστα συμβιβαστεί μ' αυτή την ιδέα. Μετά όμως την ιδιοφυή αυτή καλλιτεχνική κίνηση του Κασναφέρη ανακαλύψαμε ξαφνικά ότι οι Ελληνες ρέφερι έχουν μέσα τους καλλιτεχνική φλέβα. Μια φλέβα που τόσο καιρό καταπιέζεται με τον πλέον βάναυσο τρόπο. Σπαρταρά κάτω από την μπότα του καθωσπρεπισμού. Ζούσαμε λοιπόν με τη γλυκιά αγωνία του απρόσμενου, ελπίζοντας ότι θα δούμε και άλλες ανάλογες παραστάσεις από άξιους συμπαραστάτες του είδους. Ετσι και αλλιώς, το γήπεδο είναι θέαμα και ψυχαγωγία. Αν δεν καταφέρνουν οι ομάδες να τα παράγουν, δεν καταλαβαίνω τον λόγο γιατί να απαγορεύσουμε στους διαιτητές να το πράξουν;

Αυτό όμως που πραγματικά με στενοχωρεί είναι το γεγονός ότι στην πειθαρχική της ομοσπονδίας δεν υπάρχουν κάμερες. Οτι όλα γίνονται κεκλεισμένων των θυρών. Αν δηλαδή ο Κασναφέρης παρουσιαστεί ενώπιον της πειθαρχικής σαν Πίτερ Παν και αρχίσει να πετά μέσα στην αίθουσα, εμείς όλοι που αγαπάμε το θέαμα θα το έχουμε στερηθεί. Και το ακόμα χειρότερο; Οτι δεν θα λάβουμε ποτέ μας γνώση των πραγματικών δυνατοτήτων του Κασναφέρη και του κάθε Κασναφέρη.