Τι έχεις πάθει με την ΑΕΚ;

«Γιατί τα βάζεις με την ΑΕΚ;». «Γιατί είσαι τόσο αυστηρός μαζί της;», με ρωτούν με μηνύματα που στέλνουν στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο φίλοι της «Ενωσης». Καλό είναι, λοιπόν, να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράματα. Πρώτα απ' όλα, δεν τα βάζω με την ΑΕΚ, διότι ως μέγεθος είναι πολύ μεγαλύτερη από εμένα και έχω μάθει –αν και μου πήρε καιρό– τα μεγέθη να τα σέβομαι. Επιθυμώ ειλικρινά η ΑΕΚ φέτος να κερδίσει τον τίτλο του πρωταθλήματος. Εχει ανάγκη το ίδιο το ποδόσφαιρο από αλλαγές στην κορυφή. Το έχουν ίσως ανάγκη και οι υπόλοιποι διεκδικητές, μια και ο ανταγωνισμός ανεβάζει την ποιότητα. Σίγουρα το έχουν ανάγκη οι φίλοι του αθλήματος, μια και το ποδόσφαιρο δεν φτιάχτηκε –ευτυχώς– μόνο για τους οπαδούς, αλλά κυρίως γι' αυτούς που το αγαπούν ως παιχνίδι. Ομως δεν έχω καμία διάθεση να κρύψω ότι το έχω ανάγκη κι εγώ, μια και βαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια. Πέτρα που κυλάει δεν χορταριάζει και καλό είναι τα γεγονότα να κυλούν ομαλά, να αλλάζουν οι παραστάσεις, διότι αλλιώς καιροφυλακτεί η πλήξη, την οποία σιχαίνομαι.

Από τη φετινή, λοιπόν, ΑΕΚ έχω απαιτήσεις. Τα προηγούμενα χρόνια είχα μόνο προσδοκίες. Το μοντέλο ομάδας που είχε στο μυαλό του ο Ντέμης μου φαινόταν ελκυστικό και ενδιαφέρον. Είχε μια άλλη κουλτούρα να επιδείξει, βασισμένη σε μια άλλη αισθητική, σε μια διαφορετική φιλοσοφία από τις συνηθισμένες στη μίζερη ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα. Οφειλα, λοιπόν, να περιμένω και –όσο περνάει απ' το χέρι μου– να στηρίζω αυτή την προσπάθεια. Το έκανα διότι πίστευα –και ακόμα πιστεύω– ότι οι σοβαρές προσπάθειες θέλουν χρόνο και υπομονή.

Συμφωνώ ότι 13 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα για μια ομάδα σαν την ΑΕΚ είναι πολλά. Δεν μπορώ, επίσης, να μη συμφωνήσω με τους αριθμούς, που λένε ότι φέτος η «Ενωση» πετυχαίνει το τρίτο καλύτερο εκτός έδρας ρεκόρ της τελευταίας 20ετίας. Οτι διαθέτει την καλύτερη επίθεση, αλλά και άμυνα του πρωταθλήματος. Ημουν από τους πρώτους που είχαν γράψει στην αρχή ακόμα του πρωταθλήματος ότι η ΑΕΚ φέτος παρουσιάζεται –τουλάχιστον στο ξεκίνημα– πιο ομάδα από τις υπόλοιπες. Οι αριθμοί, λοιπόν, είναι με τη μεριά της «Ενωσης». Η εικόνα δεν είναι. Αυτή είναι η διαφορά. Η ομάδα, κατά την άποψή μου, μπορεί να παίξει ποιοτικότερο ποδόσφαιρο από αυτό που μέχρι στιγμής αποδίδει. Ο Φερέρ εδώ και τόσο καιρό έχει δοκιμάσει τους πάντες και τα πάντα σε όλες τις θέσεις και σχηματισμούς. Τα πειράματα δεν είναι δυνατόν να συνεχίζονται επ' άπειρον. Καταντούν διαστροφή. Η ΑΕΚ έχει ποσότητα, αλλά σε συγκεκριμένες θέσεις, ιδιαίτερα στα χαφ, στερείται ποιότητας. Και αυτό δεν έχω καταλάβει αν οφείλεται σε λανθασμένες επιλογές παικτών (κατά τη μεταγραφική αλλά και αγωνιστική περίοδο) ή σε λανθασμένες εκτιμήσεις, που είχαν αποτέλεσμα να βάλουν στο περιθώριο παίκτες που είχαν τις δυνατότητες να προσφέρουν. Ποδοσφαιριστές που με τον χρόνο θα προσέδιδαν ποιοτικά χαρακτηριστικά στην ομάδα. Σε άλλες ομάδες αυτό συνέβη, γιατί όχι και στην «Ενωση»;

Από την άλλη, σχεδόν απαιτώ η ΑΕΚ να κερδίζει τα ντέρμπι με τους διεκδικητές. Εστω να μη χάνει ή να μη φαίνεται κατώτερη των προσδοκιών. Κι αυτό διότι επιθυμώ η ΑΕΚ, όχι απλώς να κερδίσει το πρωτάθλημα εκμεταλλευόμενη τις γκέλες των «μνηστήρων», αλλά να το κατακτήσει. Και για να το καταφέρει αυτό μια ομάδα, οφείλει στα ντέρμπι να επιβάλλεται. Ετσι αποκτά τη στόφα μεγάλης ομάδας και εκπαιδεύεται να ανταποκρίνεται με επιτυχία στα μεγάλα ματς. Ελπίζω να το καταφέρει τη χρονιά που έρχεται.

Τι να τα κάνεις τα λεφτά άμα δεν έχεις φράγκο;

Για τη νέα Αμερική γράφει η Μαρία Μυστακίδου στην «Ελευθεροτυπία»:

«Ζουν λίγο έξω από το Οντάριο, κοντά στη μαγεία του Χόλιγουντ, στις πολυτελείς επαύλεις των σταρ, στο κοσμοπολίτικο Λος Αντζελες. Η άθλια κατασκήνωση, όμως, όπου στεγάζουν τις ζωές τους δεν είναι σκηνικό ταινίας. Είναι η καθημερινή αμείλικτη πραγματικότητα 200 και πλέον ανθρώπων, που πνιγμένοι στα χρέη κατέφυγαν στην ύπαιθρο. Στην περιοχή μεταξύ του αεροδρομίου και των αυτοκινητόδρομων της Καλιφόρνιας έστησαν σκηνές, οι πιο…προνομιούχοι βολεύτηκαν σε τροχόσπιτα και προσπαθούν στοιχειωδώς να επιβιώσουν.

Το περασμένο καλοκαίρι “η πόλη των σκηνών”, που όπως λένε Αμερικανοί ακτιβιστές θυμίζει το μυθιστόρημα του Στάινμπεκ “Τα σταφύλια της οργής”, είχε περίπου 20 μόνιμους κατοίκους. Σήμερα έχουν δεκαπλασιαστεί. Ξεπερνούν τους 200, ανάμεσά τους και αρκετά παιδιά. Είναι το νέο κύμα αστέγων των ΗΠΑ, οικογένειες με υπερφορτωμένες κάρτες, στεγαστικά δάνεια, άπειρα χρέη και αστείους μισθούς. Οικογένειες που στο όνομα του καταναλωτισμού τα έδωσαν όλα και δεν τους έμεινε τίποτα.

Σχεδόν κανείς από τους εξαθλιωμένους κατοίκους της παραγκούπολης δεν παραδέχεται ότι έπεσε θύμα κατάσχεσης. Ωστόσο, οι κατασχέσεις κινητής και ακίνητης περιουσίας στην Καλιφόρνια αλλά και σε ολόκληρη τη χώρα έχουν αυξηθεί κατακόρυφα τον τελευταίο χρόνο».

ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

Ναι μεν... Αλλά δεν έχει!

Ολοι αυτοί που λένε «θέλω, αλλά… δεν μπορώ» καλό είναι να διαβάσουν τα κατορθώματα της κυρίας Κάιλα Κορνάλε και του κυρίου Πάμπλο Φαγιάρο.

Κάιλα Κορνάλε

«Αλλαξε για πάντα τη ζωή της μικρής της εξαδέλφης, Λορένα, και αρκετών ατόμων με αυτισμό. Η 18χρονη Κάιλα παρατήρησε σε μια οικογενειακή συνεύρεση ότι η Λορένα, παρ' όλη τη δυσκολία που είχε να επικοινωνήσει με τους γύρω της, ήταν χαρισματική στο να απομνημονεύει και να αναπαράγει τραγούδια που είχε ακούσει. Τόλμησε να προσπαθήσει να την κάνει να εκφράσει τις επιθυμίες της και τα συναισθήματά της μέσα από το πιάνο. Στα κεντρικά πλήκτρα του πιάνου κόλλησε αυτοκόλλητα με ένα χαμόγελο, με ένα μουτρωμένο πρόσωπο και με γράμματα, τα οποία πιέζοντάς τα η Λορένα μεταφράζονταν σε λέξεις, φράσεις και συναισθήματα.

Η παρατηρητικότητα και η ευφυΐα της χάρισαν στην Κάιλα αρκετές διακρίσεις σε επιστημονικούς διαγωνισμούς, ενώ η μέθοδός της πιστοποιήθηκε και έγινε η γλώσσα επικοινωνίας μεταξύ των αυτιστικών και των οικείων τους».

Πάμπλο Φαγιάρδο

«Μεγάλωσε στον Αμαζόνιο και ξεκίνησε να δουλεύει στις αντλίες εξόρυξης πετρελαίου από τα δεκατέσσερά του για να βοηθήσει την οικογένειά του. Δούλευε την ημέρα και μετά παρακολουθούσε μαθήματα σε νυχτερινό σχολείο. Για έξι ολόκληρα χρόνια ξυπνούσε από τις 3:30 το βράδυ για να διαβάσει για τη Σχολή Νομικής, στην οποία είχε περάσει. Παράλληλα, συνέχισε να δουλεύει στις αντλίες μέχρι τη μέρα που πήρε το πτυχίο του. Από εκείνη την ημέρα στράφηκε εναντίον τους, κατηγορώντας τες για τα εκατομμύρια γαλόνια χημικών που χύθηκαν στην περιοχή του στο Εκουαδόρ και είχαν αποτέλεσμα να αυξηθούν κατακόρυφα οι θάνατοι από καρκίνο, να ερημώσει η γη και να εξαφανιστεί όλη η θαλάσσια ζωή. Στο πλευρό του έχει συνασπιστεί μια ομάδα δικηγόρων και όλοι μαζί διεκδικούν εκατομμύρια από τις εταιρείες εξόρυξης για την αποκατάσταση της περιοχής που κατέστρεφαν για περισσότερα από σαράντα χρόνια».

Οι πραγματικοί ήρωες! Ανθρωποι που είχαν το σπάνιο ταλέντο να νοιάζονται για τους συνανθρώπους τους! Τους έψαξε σε όλο τον κόσμο το CNN και τους παρουσίασε στο περιοδικό «ΕΤ Weekly» του «Ελεύθερου Τύπου» ο Κωστής Χριστοδούλου.