«Ο κλέψας του κλέψαντος»

Το χθεσινό παιχνίδι στο Αλκαζάρ θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει ένα σεμινάριο ποδοσφαίρου με τίτλο: «Ο κλέψας του κλέψαντος».Ο Ιταλός σκηνοθέτης Μάριο Μονιτσέλι θα ένιωθε πραγματικά περήφανος. Τελικά ο Δώνης αποδείχτηκε πιο «χρυσοδάκτυλος» από τον Μπάγεβιτς. Θέαμα και ποιοτικό ποδόσφαιρο, όμως, δεν είδαμε και αυτό έχω την αίσθηση ότι αδικεί και τις δύο ομάδες.

Αναρωτιέμαι αν η ιστορία ξεκινά από τους πάγκους, αποτέλεσμα (παρακινδυνευμένης) στρατηγικής, ή αν είναι θέμα μιας γενικότερης νοοτροπίας που οι προπονητές αδυνατούν να εξαλείψουν. Ο Αρης δεν έδειχνε διατεθειμένος να χτυπήσει στα ίσα το παιχνίδι. Να εκμεταλλευθεί όμως τα λάθη της Λάρισας ήταν. Η Λάρισα, από την άλλη, και ιδιαίτερα αυτή του πρώτου μέρους, μια και στην επανάληψη οι «βυσσινί» ξεθάρεψαν αλλά με μέτρο, πολύ μέτρο, δεν έδειχνε διατεθειμένη να επιβάλει τον ρυθμό της και να γίνει κυρίαρχος του παιχνιδιού. Κι αν δεν τον επιδιώξει αυτό μια ομάδα που μέχρι χθες δεν είχε νίκη στην έδρα της, ποιος όφειλε να το επιδιώξει; Ο φιλοξενούμενος Αρης που είχε και τη δικαιολογία έτοιμη; Την κούραση, δηλαδή, από το ματς μεσοβδόμαδα με την Μπράγκα;

Η Λάρισα στο δεύτερο ημίχρονο ήταν καλύτερη και η νίκη της κρίνεται δίκαιη και σημαντική, τηρουμένων των αναλογιών. Αλλά για μία ακόμη φορά κινδύνευσε να τη στερηθεί. Δεν ξέρω με ποια λογική και ειλικρινά θα με ενδιέφερε να μάθω τους λόγους που η ομάδα του Γιώργου Δώνη ψυχορραγεί μέχρι να καταφέρει να κερδίσει ένα παιχνίδι. Ο Αρης στο δεύτερο 45λεπτο, οπισθοχωρώντας και ανίκανος να φανεί επικίνδυνος στην κόντρα, σχεδόν την παρακαλούσε να τον «τελειώσει». Και η Λάρισα έδειχνε να φοβάται να το κάνει. Ακόμη και όταν αυτές οι δύο ομάδες πατάνε... γκάζι, σου δίνουν την αίσθηση ότι δεν κοιτάζουν μπροστά, αλλά κλέβουν ματιές από το καθρεφτάκι για να βλέπουν τι γίνεται πίσω. Ο Κόκε δύο φορές βρέθηκε σε θέση βολής και δεν κατάφερε να κοντρολάρει με επιτυχία την μπάλα. Αυτό κάτι λέει.

Οταν οι ξένοι του Αρη δεν έχουν φρεσκάδα και επινοήσεις η ομάδα στον επιθετικό τομέα βραχυκυκλώνει και παρουσιάζεται χλομή. Το ίδιο συνέβη και χθες. Τότε είναι που χρειάζεται να μιλήσει ο Μπάγεβιτς. Εκτός αν ακόμη δεν έχει βρει τρόπο να εκφράσει αγωνιστικά αυτά που θέλει και προτιμά να μένει σιωπηλός. Οταν ο Νέτο δεν χρησιμοποιείται από την αρχή, δεν είναι και πολύ δύσκολο να καταλάβεις τις διαθέσεις του προπονητή. Το ίδιο και όταν αργεί να επιχειρήσει τις αλλαγές που θα κάνουν την ομάδα του πιο επιθετική.

Ο Δώνης περιμένε να γίνει κάποτε το λάθος για να το εκμεταλλευτεί. Ο Ντούσαν περίπου το ίδιο, χωρίς να τον χαλάει και η ισοπαλία. Κέρδισε ο πρώτος, που αν συνεχίσει την ίδια τακτική, θα δυσκολευτεί και την επόμενη φορά ίσως να μη σταθεί το ίδιο τυχερός. Οσο για τον δεύτερο, επειδή ηλικιακά δεν τον παίρνει να γίνει πιο τολμηρός, ας αφήσει τουλάχιστον τους παίκτες του να γίνουν αυτοί πιο τολμηροί. Η υστεροφημία του λίγο δύσκολο να κινδυνεύσει πλέον... Το ματς στο Αλκαζάρ, πάντως, σου αφήνει την ίδια αίσθηση με την ταινία («Ο Κλέψας του κλέψαντος»). Ενα χαμόγελο γεμάτο πίκρα, ελπίζοντας ότι την επόμενη φορά όλα θα πάνε καλύτερα.