Η φανέλα είχε τη δική της ιστορία...

Παρακολουθούσα τον Πανιώνιο στο ματς με την Αούστρια. Οποιοδήποτε άλλο αποτέλεσμα εκτός από νίκη του «Ιστορικού» σε αυτό το παιχνίδι θα ήταν μεγάλη αδικία. Το γεγονός ότι ο αγώνας δεν ήταν ζωντανός, αλλά σε μαγνητοσκόπηση, και γνωρίζοντας εκ των προτέρων το τελικό αποτέλεσμα βοήθησαν στο να αρχίσω να ονειροπολώ. Αφορμή στάθηκε η εμφάνιση του Πανιωνίου.

Η λευκή φανέλα που στιγμές σου δίνει την αίσθηση ότι ένα αχνό γαλάζιο φως τη λούζει διακριτικά. Μετά διάβασα στο site «Κυανέρυθρα Νέα» που επιμελείται ο σύντροφος (έχοντας περάσει με άριστα τις ιδεολογικές ασκήσεις που κατά καιρούς μου έχει επιβάλλει, μου επιτρέπει να τον προσφωνώ έτσι) Μάκης Διόγος, το άρθρο-μανιφέστο με τίτλο: «Φανέλα που κερδίζει, δεν αλλάζει». Εχει δίκιο ο Μάκης. Με αυτή την εκτός έδρας εμφάνιση ο Πανιώνιος φέτος παραμένει αήττητος. Θυμήθηκα τότε ενστικτωδώς ότι όταν ήμουν πιτσιρικάς, η φανέλα αυτή μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση. Ηταν η αιτία που με έκανε να μάθω περισσότερα γι' αυτή την ομάδα, αλλά και να τη συμπαθήσω. Η λευκή εμφάνιση της εποχής μου ήταν λίγο διαφορετική.

Στη μια πλευρά της φιγουράριζε το σήμα της ομάδας και στην άλλη δυο κάθετες λεπτές ρίγες, η μία κυανή (όχι μπλε, παρακαλώ) και η άλλη κόκκινη. Ηταν η φανέλα που φόρεσαν ο Χάιτας, ο Δέδες, ο Σκρέκης κ.ά. Πάντα με επηρέαζε η εμφάνιση μιας ομάδας. Στη Γουέστ Χαμ της δεκαετίας του '70 δεν ήταν μόνο ο παικταράς Μπόμπι Μουρ που με έκανε να τη συμπαθήσω, αλλά και η πρωτοτυπία της φανέλας από απόψεως σχεδίου και χρωμάτων.

Η αλήθεια είναι ότι τα χρώματα στην ασπρόμαυρη TV τότε δεν ήσουν σε θέση να τα διακρίνεις. Αλλά αυτό το στυλιστικό παιχνίδι με άλλο χρώμα στη φανέλα και άλλο στο μανίκι, που καταργούσε την κλασική διχρωμία που επέβαλαν οι ρίγες, σε εντυπωσίαζε. Στο αγγλικό «SHOOT» την εποχή εκείνη είδα για πρώτη φορά έγχρωμη εμφάνιση της Γουέστ Χαμ και ο συνδυασμός γαλάζιου και μπορντό-κόκκινου με άφησε άφωνο. Ταίριαζε θα τολμούσες να πεις με τα χρώματα του Πανιωνίου. Η αλήθεια είναι ότι με τα χρόνια και για να ικανοποιήσουν οι ομάδες τα χατίρια των εταιρειών για μαζική παραγωγή αθλητικών εμφανίσεων, πολλές ομάδες αναγκάστηκαν να… ξεπουλήσουν το πραγματικό χρώμα τους, αυτό που ιστορικά τους αντιπροσώπευε. Το κυανό του Πανιωνίου με τον χρόνο έγινε σκούρο μπλε, το κίτρινο θαμπό ή κροκί σύμφωνα με τα χρωματικά δειγματολόγια, του Αρη μεταβλήθηκε σε σκούρο κίτρινο που ταιριάζει περισσότερο στη φανέλα της ΑΕΚ.

Φέτος, ύστερα από χρόνια, η απόδοση του χρώματος στην εμφάνιση της ομάδας του Αρη πλησιάζει περισσότερο από ποτέ στην παραδοσιακή εμφάνισή του. Και μια και μιλάμε για παράδοση βαθύ πράσινο ήταν το χρώμα στις φανέλες του Παναθηναϊκού και όχι αυτό το λαχανί που φοράνε οι Τροχαίοι στα αλκοτέστ. Δείτε τις φωτό από την περίοδο του «Γουέμπλεϊ».

Στην Ευρώπη ομάδες όπως ο Αγιαξ συνδύασαν πρωτοπορία με εμφάνιση, αλλά και στυλ παιχνιδιού. Η φανέλα του «Αίαντα» με την κατακόκκινη χοντρή ρίγα, από πολύ πρωτότυπη, τα χρόνια που εμφανίστηκε, μεταβλήθηκε σε κλασική και αναντικατάστατη. Κάτι ανάλογο είχε επιχειρήσει και η ΑΕΚ στις αρχές της δεκαετίας του '70 με μια φανέλα πολύ προχωρημένη για την εποχή της. Κίτρινη με τρεις οριζόντιες γραμμές στο ύψος του στήθους, που στο κέντρο της περιέκλειε τον Δικέφαλο. Εμοιαζε πολύ με αυτή της Σαμπντόρια, αλλά δυστυχώς γρήγορα αντικαταστάθηκε!