Η Λάτσιο δεν είναι δηλητηριώδης

Οι Ρωμαίοι μπορούν να κάνουν ζημιά στον Ολυμπιακό μόνο αν αυτός τους το επιτρέψει.

Στη Χαλκιδική που παραθερίζαμε πιτσιρικάδες το πουλέν μας ήταν ο Αγγελος ο κηπουρός.

Σκούρος, κοντός, πονηρός και ετοιμόλογος, ήταν η μορφή με την οποία ασχολούμασταν νύχτα μέρα. Του είχαμε αλλάξει τον αδόξαστο, σε τέτοιο σημείο που αν οπλοφορούσε και του είχε μείνει μια μόνο σφαίρα, θα έκανε στράικ στα κορμιά μας, σαν να έπαιζε μπόουλινγκ.

Εκτός από κηπουρός ήταν ο επιστάτης και ο φύλακας των συγκροτημάτων. Ενα απογευματάκι γλεντούσαμε στο χόρτο παίζοντας μπάλα. Κάποια στιγμή από στραβοκλοτσιά η στρογγυλή «αρρώστια» βρέθηκε να ταξιδεύει στο διπλανό κτήμα που ήταν περιφραγμένο. Ξαπλώσαμε στο χόρτο ιδρωμένοι να αποφασίσουμε ποιανού σειρά ήταν να πάει να τη μαζέψει.

Δεν ήταν εύκολη δουλειά. Επρεπε να κυκλώσεις το κτήμα σε μια απόσταση σημαντική ή, αν το έλεγε η καρδιά σου, να σκαρφαλώσεις το αγκαθωτό συρματόπλεγμα για να φουντάρεις μέσα, με κίνδυνο βέβαια να κοπείς άσχημα, και μάλιστα σε τέτοιο σημείο που στο μέλλον ο ανδρισμός σου να τεθεί υπό σοβαρή αμφισβήτηση. Τελικά ο κλήρος έπεσε στον γενναίο. Τον βλέπαμε να παιδεύεται να μη σκιστεί στο σκουριασμένο σύρμα, να κάνει το κορμί του κόμπο για να περάσει απέναντι.

Οταν με το καλό τον είδαμε να σαλτάρει μέσα σώος και αβλαβής, σηκωθήκαμε για να του δώσουμε ένα χέρι βοήθειας στην επιστροφή. Ξαφνικά τον ακούσαμε να ουρλιάζει. Μόλις είχε πιάσει την μπάλα, την έσφιγγε επάνω του σαν σωσίβιο σε φουρτουνιασμένη θάλασσα με το πρόσωπό του να έχει γίνει χλομό σαν πανί θερινού σινεμά. «Ενα φίδι, μάγκες, ένα φίδι», φώναζε και έτρεχε προς το μέρος μας.

Με στυλ που θα ζήλευε και ο Ντέιλι Τόμσον ο δεκαθλητής, πηδήξαμε το συρματόπλεγμα, αρματωθήκαμε με κοτρόνια, έτοιμοι για την τελική αναμέτρηση. Είκοσι βάνδαλοι βαλθήκαμε να ξεκάνουμε ένα ερπετό όχι παραπάνω από μισό μέτρο και όταν το λιανίσαμε, το περιφέραμε σαν λάφυρο για να το δουν και οι υπόλοιποι. Να σου ξαφνικά και ο Αγγελος. Που προσπαθούσε, καθώς ζύγωνε, να καταλάβει τι ήταν αυτό που κρατούσαμε.

Μόλις πλησίασε του δείξαμε το φίδι και επειδή είχαμε απεριόριστη εμπιστοσύνη στις γνώσεις του στη Φυσική Ιστορία, τον ρωτήσαμε αν το φίδι είναι δηλητηριώδες. Η απάντηση ήρθε χωρίς δεύτερη σκέψη, με τη σιγουριά και την εμπειρία που συνοδεύει πάντα ένα φυσιοδίφη: «Αμα σε δαγκάσει, είναι δηλητηριώδες. Αν όχι, δεν είναι».

Το απόφθεγμα του Αγγελου ταιριάζει γάντι στην περίπτωση του Ολυμπιακού. Η Λάτσιο μπορεί να του κάνει ζημιά, μόνο αν ο Θρύλος της το επιτρέψει. Σε άλλη περίπτωση δεν έχει να φοβάται τίποτα. Ομάδα που θα στηριχθεί, όπως σε κάθε ματς άλλωστε, στη δύναμη και στο πάθος, αφού τεχνική και ποιότητα απουσιάζουν αισθητά. Ιδιαίτερα επικίνδυνη μετά το 70', η ομάδα αυτή μοιάζει να κρατάει πάντα τις δυνάμεις της για το τέλος.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι έχει καθαρίσει ουκ ολίγα ματς λίγο πριν από τη λήξη. Ευκαιρίες για γκολ ο Ολυμπιακός θα έχει. Στην άμυνα οι Ιταλοί πονούν και η απουσία του Γκριμπάρι, του ποιοτικότερου αμυντικού, είναι πληγή που δύσκολα κλείνει.

Αυτό οφείλουν να το εκμεταλλευτούν οι «ερυθρόλευκοι», όπως και τον πανικό που καταλαμβάνει τους Ιταλούς σε ορισμένες στιγμές του αγώνα. Προσοχή στα άκρα όταν επιτίθενται οι «λατσιάλι», επίθεση από τον άξονα για τον Ολυμπιακό και το γκολ δεν θα αργήσει να 'ρθει. Και το κυριότερο ότι ο Ολυμπιακός δεν πρέπει να χάσει. Δεν θέλει ξεθαρρέματα. Υπομονή και σύνεση χρειάζονται. Κρατώντας μπάλα οι «ερυθρόλευκοι», να ξέρουν ότι ο χρόνος δουλεύει για πάρτη τους.

Δίπλα μας μια μπάλα ζόφου

«…Κι από κοντά είναι οι γέροι, οι άρρωστοι, οι άστεγοι, τα τζάνκι. Η δυστυχία έχει εκραγεί όσο ποτέ άλλοτε και τα παιδιά της δεν είναι οργανωμένο κύκλωμα. Είναι πολλά και είναι μόνα τους. Κι αφού το κράτος δεν τα βοηθάει, πέρα από κάτι ανεκδιήγητα ημίμετρα, ας τα βοηθήσουμε εμείς. Ακόμα και ανοργάνωτα. Με το ένα ευρώ. Σε όσους μπορούμε περισσότερους. Οσο μπορούμε συχνότερα. Είναι ανεξάντλητη η ανθρώπινη δυστυχία στην Αθήνα. Και συγγνώμη αν ακούγομαι διδακτικός.

Και οι πλούσιοι ας κάνουν κάτι ανθρώπινο. Να δημιουργήσουν εστίες που απαλύνουν λίγο τον δημόσιο πόνο. Ειδικά για τους παρίες. Αυτούς που κανένας δεν θέλει να δει. Ολες αυτές οι κτηνάρες των επιχειρήσεων, που κομπάζουν για τα υπερκέρδη τους στα σομόν ένθετα, ας φτιάξουν κάτι για τους τελευταίους των τελευταίων, για να μην ντρέπονται αύριο που θα αφήσουν την τελευταία τους πνοή. Εχει κατρακυλήσει δίπλα μας μια μπάλα ζόφου και κάνουμε ότι δεν τη βλέπουμε. Για να πάω κάθε βράδυ από το γραφείο στο σπίτι συναντάω τουλάχιστον δέκα-δεκαπέντε ανθρώπους που είναι χειρότεροι και από σκυλιά. Είναι ευγνώμονες αν τους δώσεις ένα ευρώ! Πολύ λυπάμαι που δεν έχω ηθικό σθένος να αφοσιωθώ σε κάτι υψηλό (να κάνω κάποια κοινωνική εθελοντική δουλειά), τουλάχιστον ας γράψω αυτό: δίνετε χρήμα και έχετε έγνοια γι' αυτούς τους ανθρώπους που είναι ολόιδιοι με εμάς, αλλά κάτι τους στράβωσε. Η αγάπη έχει ένα χαρακτηριστικό: χορταίνει περισσότερο εκείνον που τη δίνει. Αλλά για να το μάθεις, πρέπει πρώτα να το κάνεις. Κάν' το! Το ξέρω ότι σε μερικούς φαίνομαι αφελής, αλλά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να γίνει το καλό. Μακάρι να ενεργοποιήσω έστω και έναν άνθρωπο να κάνει κάτι χρήσιμο. Η χρησιμότητα είναι καλύτερη και από την εξυπνάδα και από την αισθητική. Ολα τα άλλα σβήνουν».

Εχει δίκιο ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος στην «Ελευθεροτυπία», με το άρθρο αυτό που περιγράφει «την έκρηξη της δυστυχίας» στο κέντρο της πόλης, να φοβάται ότι θα φανεί αφελής. Με ένα ευρώ άραγε πόσους να σώσεις; Και από την άλλη, αν δεν κάνει κάτι το κράτος, οι προσπάθειές μας δεν θα μοιάζουν σαν να προσπαθούμε να αδειάσουμε την έρημο Σαχάρα με ένα παιδικό φτυαράκι; Κι εμείς όμως κάπου οφείλουμε να απλώσουμε το χέρι μας, σαν προέκταση της καρδιάς μας. Στο χρηματιστήριο των αισθημάτων, ένα ευρώ ισοδυναμεί με μια αγκαλιά. Μια αγκαλιά... Λίγο είναι;