Φάτε στη μάπα Ελβετία και Αυστρία!

Στενοχωρήθηκα που δεν προκρίθηκαν οι Αγγλοι στην τελική φάση. Αυτά που λένε μερικοί, και τα υποστηρίζουν με σθένος, ότι δηλαδή οι Αγγλοι είναι αηδιαστικοί, μεθάνε, στο Φαληράκι στη Ρόδο τα σπάνε, την πέφτουν στις γκόμενες και είναι προκλητικοί, έχουν τόση σχέση με τα ποδόσφαιρο όση σχέση είχε με τη θρησκεία ο Μπουκόφσκι. Και οι Νορβηγοί κάνουν τα ίδια στην Κω, άμα το αίμα τους γεμίσει αλκοόλ.

Οι Γερμανοί πάλι στην Κρήτη αλείφουν με ταραμά το ψωμί και το βουτάνε στην μπίρα για να νοστιμίσει, αηδιαστικά πράγματα δηλαδή. Αρα να μην πάει κανείς, να πάμε μόνο εμείς, οι Πορτογάλοι, που τους γουστάρουμε επειδή τους έχουμε χρεώσει για πελάτες, άντε και οι Ιταλοί για να έχει ο τελικός ενδιαφέρον. Κλείσαμε. Θα βάλουμε τον Ζουράρι να βγάλει ένα φιλιππικό για τους κουτόφραγκους, να αποκτήσει έτσι και ένα κουλτουρέ περιτύλιγμα η όλη κατάσταση και όποιος τολμήσει να μας αμφισβητήσει, θα τσιτάρουμε Ζουράρι και θα του κόβουμε τη φόρα. Αν το Euro είναι γιορτή του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου σε επίπεδο εθνικών ομάδων, καλό είναι να συμμετέχουν αυτοί που και ατμόσφαιρα σε αυτή τη φιέστα ξέρουν να φτιάχνουν, αλλά και το ενδιαφέρον του θεσμού είναι ικανοί να κρατήσουν σε υψηλό επίπεδο.
Εκτός αν κάποιος, για λόγους μυστικούς, θεωρεί ένα ματς Ισπανία - Σουηδία ή Ρουμανία - Τουρκία πιο ελκυστικό από το Ισπανία - Αγγλία. Αν το πιστεύει πραγματικά, τότε δεν μισεί μόνο τους Αγγλους, αλλά γενικότερα το ποδόσφαιρο. Το παιχνίδι Γαλλίας - Αγγλίας στο προηγούμενο Euro δεν θα ήταν, με καμία κυβέρνηση, από τα πιο συναρπαστικά του θεσμού, αν η μια από τις δυο ομάδες δεν ήταν η Αγγλία. Η Γαλλία πίσω στο σκορ κερδίζει φάουλ έξω από την περιοχή, σε θέση μπερεκέτι, την ώρα που το χρονόμετρο του γηπέδου έχει στείλει το ματς στο… παρελθόν. Στοιχηματίζω και τη Vespa μου, το μοναδικό κειμήλιο που πήρα μαζί μου φεύγοντας από την Ιταλία για να μου θυμίζει την άσωτη ζωή μου, ότι αν ήταν άλλη ομάδα στη θέση των Αγγλων, αυτό το φάουλ στον επιπλέον χρόνο δεν θα είχε εκτελεστεί ποτέ.

Αν, μάλιστα, ήταν η Ιταλία στο τείχος από τις διαμαρτυρίες και τη μη τήρηση της σωστής απόστασης, διόλου απίθανο να περιμέναμε ακόμα και τώρα να δούμε τι θα γίνει. Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι Αγγλοι κάνουν σέντρα μετά το γκολ και τρέχουν όλοι στην επίθεση να βγάλουν γκολ να πάρουν το ματς. Λες και η ισοπαλία θα τους χάλαγε. Πραγματικά θα τους χάλαγε! Γιατί έτσι έχουν μάθει να παίζουν. Αν τώρα υπάρχουν άνθρωποι που δεν τους αρέσει να βλέπουν αυτό το ποδόσφαιρο, τότε σίγουρα όχι μόνο θα χάρηκαν που οι Αγγλοι έμειναν απ' έξω, αλλά θα προσεύχονται ευλαβικά στον Αγιο Σουλπίκιο προστάτη να μην τους ξαναδούν ποτέ τους σε διοργάνωση.

Αξιόπιστη TV είναι η κλειστή!

Ποιο θεωρείται το πιο αξιόπιστο μέσο μαζικής ενημέρωσης; Αν βιαστείτε να απαντήσετε, παρασυρμένοι από τη φράση «Ναι σου λέω, αλήθεια, το είδα στην τηλεόραση», τότε όχι μόνο απαντήσατε λάθος στην ερώτηση, αλλά έχετε εκτεθεί ανεπανόρθωτα. Η πανελλήνια έρευνα της εταιρείας Focus Bari αναφέρει ότι μπορεί το ευρύ κοινό να επιλέγει την tv για να ενημερωθεί και μετά όλα τα άλλα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αλλά στους τομείς αξιοπιστία, σοβαρότητα και επαγγελματισμός ξεχωρίζουν το ραδιόφωνο σε ποσοστό 64% και οι εφημερίδες που συγκεντρώνουν ποσοστό 43%. Ακολουθούν τα περιοδικά με 38%, το Ιντερνετ με 34% και τελευταία και καταϊδρωμένη η TV με 33%. Οι αστέρες, λοιπόν, των καναλιών και ιδιαίτερα αυτοί των κεντρικών δελτίων ειδήσεων που θεωρούνται opinion leader, καλά θα κάνουν να μην κομπορρημονούν για την αναγνωρισιμότητά τους, διότι, όπως αποδεικνύουν τα στοιχεία, αυτή δεν συνοδεύεται από το απαραίτητα κύρος αξιοπιστίας. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η απάντηση που διαφοροποιείται για τις ηλικιακές ομάδες στην ερώτηση: «Ποιο μέσο δεν θα μπορούσε να λείπει από τη ζωή σας;». Οι μέσες ηλικίες (25-45) και οι μικρές (13-24) αναφέρουν πρώτα το ραδιόφωνο, οι μεγαλύτερες (45-70) την τηλεόραση. Σημαντικό επίσης ότι οι ηλικίες 18-24 δηλώνουν ότι έχει αυξηθεί ο χρόνος ενασχόλησής τους με το ραδιόφωνο, τις εφημερίδες και το Ιντερνετ.

Το περήφανο μπαϊράκι του απ' έξω

Διηγείται και δίπλα του μια αόρατη κάμερα με φιλμ καταγράφει τις σκηνές για μια ταινία που δεν θα γίνει ποτέ. Παρ' όλο που ο ίδιος ξέρει ότι το γράψιμο ενός σεναρίου, έστω και αν αυτό δεν γίνει ποτέ ταινία, ισοδυναμεί με 452 επισκέψεις στον ψυχίατρο. Στην 8η δεκαετία της ζωής του ο Νίκος Κούνδουρος, ο σκηνοθέτης του «Δράκου», της «Μαγικής Πόλης», των «Μικρών Αφροδιτών», του «1922», του «Μπορντέλο» και της «Μπαλάντας του Δαιμονισμένου Μπάιρον», τώρα που το μέσα του φως λιγοστεύει, διαλέγει μια στιχομυθία από τον Καζαντζάκη για να μας προετοιμάσει. Πήγε ο συγγραφέας στο βουνό και συνάντησε εκεί ένα γέροντα, που διέσχιζε τις κορυφογραμμές με το ραβδί του και με μεγάλες δρασκελιές. «Γέροντα, τι κάνεις εδώ;», τον ρώτησε. «Αποχαιρετώ», αποκρίθηκε αυτός...

Η βιογραφία-λεύκωμα του σκηνοθέτη, που επιμελήθηκε και συνέγραψε ο Γιάννης Σολδάτος, κυκλοφόρησε αυτές τις μέρες και ήταν αφορμή για να μιλήσει ο σκηνοθέτης με τον Παύλο Κάγιο. Η συζήτηση δημοσιεύτηκε στο ένθετο της εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ», «Βιβλιοδρόμιο».

«Νομίζουν ότι γεννήθηκα στην Κρήτη. Η αλήθεια είναι πως γεννήθηκα στην Αθήνα, αλλά ο πατέρας μου και η μάνα μου, από ατελείωτες γενιές Κρητικοί, δεν ανέχονταν να πολιτογραφηθώ Αθηναίος. Με πήραν, λοιπόν, τυλιγμένο μέσα σε μια πάνα, με πήγαν στην Κρήτη και είμαι γραμμένος στα δημοτολόγια του Δήμου Αγίου Νικολάου με αύξοντα αριθμό 6 του έτους 1926. Ετσι σφραγίστηκε η παρουσία μου σε αυτόν τον κόσμο, με ένα πλαστογραφημένο πιστοποιητικό Κρητικού.
Το μίσος που έχω για την εξουσία γεννήθηκε όταν η δικτατορία της 4ης Αυγούστου κυνηγούσε τον πατέρα μου. Από τις πιο παλιές αναμνήσεις μου είναι το σπίτι μας κυκλωμένο από χωροφύλακες, ο πατέρας μου εξόριστος, η μάνα μου με τρία παιδιά και την αγωνία για τη μοίρα του πατέρα. Ακόμα θυμάμαι τους χωροφύλακες να' χουν σπάσει την πόρτα και με τις ξιφολόγχες τους να σκίζουν τα στρώματα, μήπως υπήρχε κάποιος εκεί πέρα. Εχουν περάσει ατελείωτα χρόνια από τότε, αλλά δεν θέλησα να ξεκολλήσω από πάνω μου το μίσος που έχω για τη βία και κατ' επέκταση το μίσος μου για την εξουσία. Γιατί εξουσία χωρίς βία εγώ δεν είδα και ίσως και δεν υπάρχει. Δηλώνω αντιεξουσιαστής, θέλω να κρατήσω αυτό το περήφανο μπαϊράκι του απ' έξω, του περιθωριακού, του ανένταχτου.

Είχα την τύχη, και όταν λέω τύχη δεν το λέω κατά λάθος, να ζήσω τέσσερα χρόνια στο Μακρονήσι, όπου με μάθανε ένα σωρό πράγματα. Εκεί έμαθα και θέατρο και εκεί μου πρωτογεννήθηκε η ιδέα του κινηματογράφου. Ετσι, βγαίνοντας από εκεί, κατάφερα να πάρω το δίπλωμά μου από τη Σχολή Καλών Τεχνών κι ενώ πρωτοπήγα για να βγω αρχιτέκτονας, βγήκα με ένα δίπλωμα ζωγράφου στα χέρια μου». Η βιογραφία-λεύκωμα του Γιάννη Σολδάτου έχει τίτλο «Οδύσσειες Σωμάτων» και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αιγόκερως.