Υπερθετικός ή θάνατος

Δεν θέλουμε και πολύ για να κάνουμε την τρίχα τριχιά. Ο υπερθετικός ήταν, είναι και θα είναι ο αγαπημένος μας χρόνος, αν και τώρα τελευταία δεν μας εξυπηρετεί απόλυτα. Αυτός που ταιριάζει ακόμα περισσότερο στη νοοτροπία μας είναι ο χρόνος που αναφέρεται στη νεοελληνική γραμματική ως απόλυτος υπερθετικός υπεροχής: η Εθνική μας είναι καλυτερότατη από όλες τις ομάδες σε όλη την Ευρώπη/πολύ καλυτερότατη από τις άλλες. Κοινώς, σούπερ! Μας ταιριάζει, επίσης, γάντι ο σχετικός υπερθετικός υπεροχής: η Εθνική μας είναι η καλυτερότερη ομάδα όλων των εποχών/η πιο άριστη από όλες. Ευτυχώς ή δυστυχώς, ανάλογα με τις περιστάσεις, η υπερβολή θα μας συνοδεύει πάντα. Χωρίς τη χρήση της νιώθουμε ανεπαρκείς! Οτι δεν έχουμε δώσει τις πραγματικές διαστάσεις αυτού που θέλουμε να εκφράσουμε. Αν όσον αφορά την κοπέλα για την οποία μας ρωτάει ο φίλος μας η απάντηση κινείται στα όρια του τυπικού –«ναι, πολύ ωραία κοπέλα»–, τότε δεν έχει νόημα να γίνεται αυτή η συζήτηση. Αν, όμως, η απάντηση είναι «ναι, μιλάμε για μ…άρα», τότε η κουβέντα αποκτά πραγματικό νόημα και διαστάσεις. Ακόμα καλύτερα αν η απάντηση είναι «όχι απλά μ…άρα, φίλε μου, αλλά μ…αρος»! Αν δεν φουσκώσει το πράμα, αν δεν τεντωθεί, αν δεν απογειωθεί, τότε ειλικρινά δεν έχει νόημα να ασχοληθούμε μαζί του. Με τα μικρά και τα δυσδιάκριτα ασχολούνται οι μικροβιολόγοι, που έχουν τα μέσα. Δεν είναι δική μας δουλειά.

Κάτι ανάλογο πάει να γίνει και με την Εθνική μας, με αποτέλεσμα η συζήτηση γύρω απ' αυτή να αποκτά επιτέλους πραγματικό ενδιαφέρον. Από την ομάδα που έπαιζε απλώς συμπαθητικό ποδόσφαιρο, σύμφωνα με την κρίση των ξενέρωτων ψύχραιμων, που χαλάνε αιωνίως την πιάτσα, και αισιοδοξούσε να περάσει στην τελική φάση του Euro, περάσαμε, ευτυχώς χωρίς ιδιαίτερο χάσιμο χρόνου, στην ομαδάρα που σαν πρώτη των πρώτων λογικό είναι να μιλάει πάλι όλη η Ευρώπη γι' αυτή και μόνο γι' αυτή. Eστω και με το ζόρι. Βοηθούν και μερικές ξεχειλωμένες δηλώσεις παικτών, που αντιμετωπίζουν με αισιοδοξία την τελική φάση το καλοκαίρι στα γήπεδα της Ελβετίας και της Αυστρίας, για να μεταμορφωθεί όλο αυτό σε απόλυτη σιγουριά, ότι πάμε να το πάρουμε για δεύτερη φορά. Είναι υπόθεση χρόνου. Ετσι θα πάει από δω και μπρος η ιστορία. Να δείτε τι έχει να γίνει αν μας κάτσει καμιά ευνοϊκή κλήρωση. Δεν συνιστώ ψυχραιμία. Είναι σαν να ρωτάς ένα μεθυσμένο πόσο ήπιε. Εδώ δεν θυμάται πώς τον λένε και πού πάει, τα ποτήρια θα έχει μετρήσει; Ούτε θα ζητήσω να πρυτανεύσει η λογική, διότι δεν περισσεύει. Απλώς δεν θα αντέξω, αν μας κάτσει η στραβή, τον υπερθετικό του δράματος που θα ακολουθήσει και που με αηδιάζει, αντίθετα με τον υπερθετικό της αισιοδοξίας. Εθνική ταπείνωση, αμαύρωση, αναξιότητα, ποδοσφαιρικά δράματα, τραγωδίες, εξευτελισμοί, διαπομπεύσεις και λίγο από ντροπή είναι συνήθως αυτά που συνοδεύουν κάποιο στραβοπάτημα. Και είναι τόσο μίζερα και βαρετά…

Κ. ΒΗΤΑ: «Οι αγωνίες να γίνουν πορείες και διαδηλώσεις»

«Είχα ένα σκυλί που το φώναζα Αργο, από τον σκύλο του Οδυσσεά. Ηταν η αφορμή για να σκεφτώ όλη αυτή τη μυθολογία γύρω από τον Αργο. Ενιωθα λίγο σαν τον Οδυσσέα, σαν να ψάχνω να βρω το σπίτι μου, τη θέση μου σε αυτόν τον κόσμο, είχα χιλιάδες ερωτήματα, σαν να βρισκόμουν στη μέση του πελάγους. Ο Αργος έμοιαζε το τέλος της περιπέτειας, είχε όλα τα χαρακτηριστικά που έχουν χάσει όλοι οι άνθρωποι σήμερα. Είχε καρτερικότητα, υπομονή, ελπίδα, πίστη, ήταν αυτός που περίμενε χωρίς καμία ιδιοτέλεια, κάτι σαν επαναπροσδιορισμός της αγάπης».

Για το νέο άλμπουμ: «Χρειάστηκα τέσσερα χρόνια για να γράψω και να μαζέψω όλα τα κομμάτια –και βέβαια να πετάξω αρκετά. Στο πρώτο cd είναι τα τραγούδια τα ραπ και τρία breakbeat, που δίνουν όλα μαζί κάτι από το τρίχωμα του Αργους, από τη φευγαλέα κίνησή του, τις διαδρομές του, που είναι και δικές μου, μια περιπλάνηση σε αυτόν τον κόσμο. Στο δεύτερο θα βρει κανείς το βάθος πεδίου, μια απέραντη έκταση όπου όλα χάνονται, έρχονται μπροστά ή βυθίζονται κι άλλες φορές γίνονται σχήματα στον μεγάλο ουρανό. Είναι ένα καθαρά άμπιεντ έργο με ηλεκτροακουστικά όργανα και κιθάρες. Πάντα παίρνω ρίσκο στη μουσική, διότι όταν γράφω δεν σκέφτομαι κανέναν εκτός απ' τον εαυτό μου. Θέλω το αποτέλεσμα να είναι του γούστου μου. Δεν με νοιάζει αν με ακούνε 10 άνθρωποι ή 10.000».

Για τους σημερινούς καιρούς: «Συνεχίζω να βλέπω τον κόσμο να στέκεται στις ουρές, στα λεωφορεία, στους σταθμούς, στο ΙΚΑ, να παρακολουθεί ατελείωτες ώρες τηλεόραση στον καναπέ. Υπάρχει όλη αυτή η επιδειξιομανία, οι άνθρωποι που σπαταλούν χρήματα, με θλίβει που τόσος φτωχός κόσμος συντηρεί με την ψήφο του τον συντηρητισμό. Συναντάω στο κέντρο ανθρώπους που ζητούν ελεημοσύνη, οι άστεγοι είναι περισσότεροι τα τελευταία χρόνια, υπάρχουν όλοι αυτοί που θέλουν να εκμεταλλευτούν το οτιδήποτε, υπάρχει ο κόσμος που τρέχει παντού για να προλάβει, όλο αυτό είναι η πόλη κι όλο αυτό είναι όλες οι πόλεις του κόσμου. Το όνειρό μου είναι να ζήσω μια μεγάλη εξέγερση ενάντια στον καπιταλισμό. Κάθε εποχή από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήταν πολύ σκληρή. Απλώς σήμερα είναι πιο έντονα καπιταλιστική, αντιπεριβαλλοντική και χαοτική. Αυτά είναι πράγματα που με απασχολούν καθημερινά και κάποιες φορές κάποια από αυτά χώνονται στα τραγούδια μου».

Για τους Στέρεο Νόβα: «Ηταν το πιο όμορφο πράγμα στη ζωή μου και το φυλάω σαν Βίβλο στην καρδιά μου. Ηταν τα πρώτα μας βήματα στη μουσική, παίζαμε σε μικρά κλαμπ, μετά σε μεγάλα, ήταν ωραία χρόνια, είχαμε την ποίηση με το μέρος μας κι ένα φανατικό κοινό που στις συναυλίες μοιραζόμασταν τα ίδια συναισθήματα, τη μοναξιά, την αγάπη, τον φόβο για το μέλλον, την αίσθηση της απώλειας. Αν ενωθούμε ξανά, θα συμβούν τραγελαφικά πράγματα, θα βγει όλη η κακία και η αγάπη του κόσμου και όλο αυτό το διάχυτο συναίσθημα θα καταλήξει σε μια ασάφεια καταστροφική. Ούτε εγώ ούτε ο Μιχάλης θέλουμε να ενωθούμε, διότι ξέρουμε πολύ καλά τι ήταν οι Στέρεο Νόβα. Τώρα ανήκουν στα παιδιά εκεί έξω, όχι σε μας. Εχω δει διαφόρους στίχους μου στους τοίχους της Αθήνας σαν συνθήματα. Ηταν πράγματα που τα πίστευα και τα πιστεύω ακόμα. Ετσι, όταν νιώθω ότι μπορεί να βοηθήσουν κάποιον να σηκωθεί από την καρέκλα του, χαίρομαι γι' αυτόν κι όχι για μένα».