Προσοχή και... προσευχή!

Το σημερινό ματς του Ολυμπιακού μόνο εύκολο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Θέλει επιμονή, υπομονή, προσοχή… και προσευχή να πάνε όλα καλά. Το σκεπτικό «Ολυμπιακός έπαιξε στα ίσα τη Ρεάλ στο «Μπερναμπέου» με παίκτη λιγότερο και της έβαλε δύο γκολ, σιγά να μην τα καταφέρει στο Καραϊσκάκη έχοντας τον κόσμο πλάι του» κρίνεται το λιγότερο αφελές. Αλλο ματς αυτό στην Ισπανία πριν από 15 βράδια και άλλο το σημερινό. Το κάθε παιχνίδι στο Τσάμπιονς Λιγκ έχει τη δική του ιστορία. Δεν είναι επαναληπτικός αγώνας Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ για να κυνηγήσει η Ρεάλ το σκορ. Είναι ένα παιχνίδι πρωταθλήματος και ομάδες σαν τη «Βασίλισσα», που πρωταγωνιστούν χρόνια στον θεσμό, ξέρουν απέξω κι ανακατωτά πώς να παίρνουν αυτό που θέλουν. Αυτό είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα των μεγάλων ομάδων.

Πρώτο μέλημα του Ολυμπιακού να μη φύγει από το γήπεδο ηττημένος. Δεύτερο, να καλύψει -σωστότερα να υπερκαλύψει- τις απουσίες του ώστε οι αδυναμίες του να μη γίνουν αντιληπτές από τον αντίπαλο. Τρίτον, και θεωρώ κυριότερο, να υπερβάλλει εαυτόν.

Δεν χωρούν μέτριες επιδόσεις και υστερήσαντες σε ένα τόσο κρίσιμο ματς. Καλό θα ’ναι να εύχονται στον Ολυμπιακό τέτοιοι να υπάρχουν από τη μεριά της Ρεάλ. Λογικό όλο το βάρος να πέσει στο κέντρο, όπως άλλωστε συνέβη και στο πρώτο παιχνίδι. Πατσατζόγλου και Στολτίδης οφείλουν να είναι απόλυτα συγκεντρωμένοι. Να καταπιούν χιλιόμετρα, να δώσουν την εντύπωση ότι τελικά ο Λεντέσμα παίζει. Συνεπώς οφείλουν να αγωνιστούν και γι’ αυτόν. Με την παρουσία τους να σβήσουν την απουσία του Αργεντινού. Ψυχραιμία στην άμυνα και ιδιαίτερα στις στημένες μπάλες. Εχασες παίκτη στο μαρκάρισμα; Τότε 9 στις 10 έχασες και το παιχνίδι. Με Γκαλέτι και Λούα Λούα στα άκρα, τον Κοβάσεβιτς στην κορυφή και τον… Λάζαρο «Τζόλε» στον άξονα και με δεδομένες τις αμυντικές αρρυθμίες της Ρεάλ είναι αδύνατον να μην παρουσιαστούν ευκαιρίες στον Θρύλο για να χτυπήσει. Αρκεί αν μην έχει μόνο σε αυτόν τον τομέα το μυαλό του. Σωστές δόσεις θέλει αυτό το ματς. Σωστές δόσεις επίθεσης, σωστές δόσεις κρατήματος της μπάλας, σωστές δόσεις κυκλοφορίας και ανάπτυξης, σωστές δόσεις ανασταλτικής λειτουργίας. Προς Θεού, όχι κλείσιμο στα μετόπισθεν. Μοιάζει με αυτοκτονία. Επειδή ο Ολυμπιακός παρουσιάζει συχνά μετά το 70ό λεπτό μια μικρή καθίζηση, καλό είναι οι παίκτες του Θρύλου να μετρήσουν τον χρόνο, ώστε να κατανέμουν σωστά τις δυνάμεις τους. Να διαχειριστούν οι ίδιοι τον ρυθμό του παιχνιδιού. Η κατάρρευση των τελευταίων κρίσιμων λεπτών θα πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία. Η προσωπικότητα των ποδοσφαιριστών του φετινού Ολυμπιακού με πείθει ότι είναι σε θέση ο πρωταθλητής Ελλάδας να φέρει το ματς στα μέτρα του. Αλλά αυτά βέβαια είναι ασκήσεις επί χάρτου. Στα πραγματικά πυρά εντός αγωνιστικού χώρου θα αξιολογηθούν οι επιδόσεις.

Ρε φίλε, εγώ λατρεύω το Ziggy Stardust

«Δεν βλέπω ποτέ τις ταινίες μου. Ποιο το νόημα; Δεν μπορώ να αλλάξω κάτι πια. Γιατί να βασανίζομαι να βλέπω όλες τις ατέλειες; Και ύστερα είναι και το άλλο: αν δω τον εαυτό μου και μου αρέσει; Αυτό θα ήταν πολύ επικίνδυνο...».

«Δεν θέλω να παίζω σε ρόλους αγοριού της διπλανής πόρτας. Δεν θέλω καθημερινότητα στη δουλειά μου. Θέλω ένταση, πρόκληση, τρέλα. Αν ήμουν ορειβάτης, θα με ρωτούσατε γιατί βασανίζομαι συνεχώς στους γκρεμούς του Εβερεστ και δεν βάζω στόχο τους ασφαλτοστρωμένους λόφους του Χόλιγουντ; Τότε γιατί δεν με ρωτάτε γιατί δεν κάνω ρομαντικές κομεντί; Τις σιχαίνομαι, γι’ αυτό. Θα πέθαινα από βαρεμάρα. Δεν πρόκειται να ξοδέψω τρεις μήνες από τη ζωή μου για κάτι που δεν είναι δύσκολο, έντονο, απαιτητικό. Εμένα με ενδιαφέρει να εξερευνήσω ποιος είμαι, τι είμαστε όλοι μας. Θέλω να μου φέρετε στο τραπέζι τον θάνατο, την προδοσία, την απόγνωση, τον έρωτα, τον άνθρωπο».

«Ποιος πραγματικά χέστηκε για το ποιος είναι στα αλήθεια ο Γιοακίν Φίνιξ; Γιατί να θέλει κάποιος να καταλάβει έναν ηθοποιό; Εμένα μου αρέσει το μυστήριο γύρω από τους ανθρώπους που βλέπω στην οθόνη ή γύρω από ένα μουσικό άλμπουμ που λατρεύω. Και δεν θέλω κανείς να μου το χαλάει. Δεν θέλω να διαβάσω μια συνέντευξη στην οποία ο Ντέιβιντ Μπάουι θα πει: "Ημουν εντελώς τρελός όταν έγραψα αυτό το άλμπουμ, μαλακιζόμουν και δεν ήξερα τι να κάνω". Θα πληγωθώ. Ρε φίλε, εγώ λατρεύω το Ziggy Stardust. Τι μου λες τώρα...».

Οι ατάκες ανήκουν στον Γιοακίν Φίνιξ, τον δεύτερο από τα συνολικά πέντε παιδιά των Φίνιξ. Ηταν αυτός που διασκέδαζε στο κλαμπ του Τζόνι Ντέμπ, «Viper Room», την ίδια ώρα που ο αδελφός του Ρίβερ Φίνιξ (ή Τζέιμς Ντιν των 90s) ξεψυχούσε στο πεζοδρόμιο από υπερβολική δόση. Ηταν αυτός, πιτσιρικάς τότε, που κάλεσε το ασθενοφόρο ταραγμένος και επί χρόνια άκουγε τη φωνή του να μεταδίδεται στις κουτσομπολίστικες τηλεοπτικές εκπομπές προς τέρψιν του κοινού. Ο Γιοακίν πρωταγωνιστεί στη νέα ταινία του Τζέιμς Γκρέι «Η νύχτα μάς ανήκει». Δίπλα του εμφανίζονται ο Μαρκ Γουόλμπεργκ, η Εύα Μέντες και ο μεγάλος από κάθε άποψη Ρόμπερτ Ντιβάλ. Η ταινία κάνει πρεμιέρα στις ελληνικές αίθουσες στις 15 Νοεμβρίου. Τη συνέντευξη πήρε η Πόλυ Λυκούργου για το «ΒΗΜagazino».


ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΗ: Ξεκαθαρίζω κάτι, για να μην έχουμε παρεξηγήσεις. Οταν η στήλη αναδημοσιεύει άρθρο συνάδελφου από άλλη εφημερίδα, χωρίς άλλο σχόλιο δικό μου, σαφώς και συμφωνεί με το κείμενο. Προσοχή όμως: Συμφωνεί με το πνεύμα του κειμένου και όχι με γενικότερες θέσεις ή απόψεις του αρθρογράφου. Την Παρασκευή που μας πέρασε η στήλη αναδημοσίευσε άρθρο του Ανδρέα Ρουμελιώτη με τίτλο: «Ο γείτονάς μου...». Αναγνώστης θεώρησε ότι το συγκεκριμένο άρθρο ήταν υβριστικό και απαξιωτικό για τους αστυνομικούς που υπηρετούν στη Δίωξη Λαθρομεταναστών. Αν είναι έτσι (που δεν είναι) γιατί εγκαλεί εμένα και όχι τον ίδιο τον γράφοντα; Προφανώς γιατί αναδημοσιεύοντας το άρθρο σημαίνει ότι συμφωνώ με τις απόψεις του. Φυσικά συμφωνώ! Τι λέει όμως το κείμενο; «Ξέρεις ότι εργάζεται στην Αστυνομία, στη Δίωξη Λαθρομεταναστών και πως στη γειτονιά ψιθυρίζονται πολλά». Θα… απολογηθώ λοιπόν εγώ αντί για τον Ρουμελιώτη. Ούτε από το πνεύμα του κειμένου και της συγκεκριμένης φράσης, αλλά ούτε και από το γράμμα προκύπτει ότι ο συντάκτης θεωρεί ΟΛΟΥΣ τους αστυνομικούς της Δίωξης Λαθρομεταναστών σαδιστές και βασανιστές. Αναφέρεται στην εξαίρεση του κανόνα και αυτή θέλει να αναδείξει. Ολοι γνωρίζουμε ότι το Σώμα προσπαθεί, στο μέτρο του δυνατού, να πράξει το καλύτερο. Γνωρίζουμε όμως ότι ορισμένοι, όπως σε κάθε χώρο άλλωστε, με τις πράξεις τους εκθέτουν εκτός από τον ίδιο τους τον εαυτό και το ίδιο το Σώμα της Δίωξης. Γι’ αυτούς μιλάει, σε αυτούς αναφέρεται τόσο το άρθρο όσο και η αναδημοσίευση. Οι υπόλοιποι χαίρουν της εκτίμησης και του σεβασμού όλων μας.