Το πλατύ χαμόγελο του Ντάρκο Κοβάσεβιτς (SportDay / Γιώργος Χελάκης)

Σέντερ φορ μεν, αλλά το σκοράρισμα ποτέ δεν ήταν το πιο δυνατό σημείο του. Παίζει για την ομάδα, δημιουργεί διαδρόμους, τρομοκρατεί στον αέρα και κάνει δουλειά χαμάλη πολυτελείας. Στα τριάντα τέσσερά του έφυγε από τη Ρεάλ Σοσιεδάδ. Το πιθανότερο ήταν να κατέληγε σε κάποια ομάδα της Σερβίας για να κρεμάσει τα παπούτσια του. Ο Ιλια Ιβιτς είναι η αποκλειστική αιτία που βρέθηκε να παίζει και πάλι σε αγώνες Τσάμπιονς Λιγκ. Στην Ελλάδα ήρθε ξεθυμασμένος και βαρύς, κουβαλώντας πολλά ερωτηματικά για τη θέληση και τη δυνατότητά του να παίζει ανταγωνιστική μπάλα. Οι μισοί σκεφτήκαμε ότι θα είναι μια καλή λύση για τις σφιχτές άμυνες μέσα στο Καραϊσκάκη. Οι άλλοι μισοί φέραμε στο μυαλό μας την περίπτωση Ντάνι και τους ισχυρούς δεσμούς αλληλεγγύης που έχουν μεταξύ τους οι Σέρβοι.

Ο Ντάρκο Κοβάσεβιτς είναι όντως βαρύς. Αδυνατεί να κάνει σπριντ και να ξεπεταχτεί. Ωστόσο, ήρθε για να παίξει μπάλα. Φαίνεται καθαρά από τον τρόπο που πανηγυρίζει κάθε φορά που σκοράρει. Φαίνεται όταν είτε παρατηρεί είτε νουθετεί τους συμπαίκτες του να δίνουν την μπάλα σε όποιον τυχόν είναι ξεμαρκάριστος. Φαίνεται διότι παίζει χωρίς το άγχος να φανεί ο ίδιος, αλλά θέλοντας να πάρει η ομάδα του το αποτέλεσμα. Τα πόδια προδίδουν με την πάροδο του χρόνου. Το μυαλό ωριμάζει, «βγάζει» μέσα στο γήπεδο κινήσεις και συμπεριφορές που πείθουν ότι ο Σέρβος σέντερ φορ ήρθε για να παίξει και να διακριθεί. Ο Λούα Λούα, που παίζει δίπλα του, μας... βοηθάει να καταλάβουμε τι πάει να πει παιχνίδι για την εξέδρα και τι παιχνίδι για την ομάδα.

Ο Ντάρκο Κοβάσεβιτς ήταν σε κακή βραδιά χθες. Οι προσπάθειές του έμειναν ανολοκλήρωτες και οι κοντινές πάσες του χωρίς τον σωστό αποδέκτη. Ούτε τον πήρε από κάτω ούτε αλλοιώθηκε η αγωνιστική συμπεριφορά του. Συνέχισε την προσπάθεια και έδειξε τα δόντια του όταν ο εξαιρετικός Κρέσιτς τού σταμάτησε μια κεφαλιά με κατεύθυνση τη γωνία του τέρματος. Την ώρα που ο Ολυμπιακός –μετά το γκολ του Τζιμπούρ– άρχισε να βλέπει φαντάσματα, ο Ντάρκο βρέθηκε εκεί που πρέπει να βρίσκονται τα κανονικά σέντερ φορ, έκανε τη δουλειά του και φόρεσε το χαμόγελό του υποδεχόμενος με απλωμένα τα χέρια τους συμπαίκτες που έτρεχαν να τον αγκαλιάσουν.

Χρόνια τώρα η επίθεση του Ολυμπιακού ήταν γεμάτη πριμαντόνες. Παίκτες με κοστοβόρα συμβόλαια, οκτάστηλους τίτλους, πολλές υποσχέσεις και καλές δημόσιες σχέσεις με την εξέδρα. Ο Κοβάσεβιτς δεν είναι τίποτε από όλα αυτά. Αν έφτανε στο λιμάνι πριν από τέσσερα-πέντε χρόνια, θα ήταν. Ηρθε λίγο πριν σταματήσει την μπάλα με στόχο να τιμήσει τα λεφτά του μονοετούς συμβολαίου του. Εχει άγχος για την ομάδα, όχι για τον εαυτό του. Με θητεία σε Γιουβέντους, Λάτσιο και Ρεάλ Σοσιεδάδ, είναι ψέματα να λες ότι από μικρός ονειρευόσουν να παίξεις για τον Θρύλο και τους οπαδούς του. Είναι επαγγελματικό να παίζεις πρώτα για την ομάδα σου και μετά για τον εαυτό σου. Αν σε συμβολικό επίπεδο υπάρχει διαφορά ανάμεσα στον Ολυμπιακό των προηγούμενων χρόνων και αυτόν που πάει τώρα να δημιουργηθεί, συνοψίζεται στην περίπτωση του Ντάρκο Κοβάσεβιτς.

Του παίκτη που χαίρεται τα γκολ των άλλων όσο τα δικά του. Στον βαθμό που η αγωνιστική συμπεριφορά του Σέρβου θα γίνεται συμπεριφορά ολόκληρης της ενδεκάδας, ο Ολυμπιακός θα μεταμορφώνεται από άθροισμα καλών ποδοσφαιριστών σε πραγματικά καλή ομάδα. Στην κορυφή μιας τέτοιας προσπάθειας βρίσκεται με διαφορά ο Ντάρκο. Στην ουρά, με διαφορά ο Λούα Λούα.

Τέτοια ομάδα είναι ο Πανιώνιος του κορυφαίου προπονητή της Σούπερ Λίγκας Εβαλντ Λίνεν. Και χθες ο Πανιώνιος έδειξε γιατί έχει αλλάξει κατηγορία και διεκδικεί θέση ανάμεσα στους ισχυρούς του ελληνικού ποδοσφαίρου. Επαιξε χωρίς κόμπλεξ, με διάθεση επιθετική, με στόχο να πλήξει τον Ολυμπιακό μέσα στο Καραϊσκάκη. Η κυκλοφορία της μπάλας και η ανάπτυξη του παιχνιδιού είναι το σήμα κατατεθέν του Νέου Πανιωνίου. Ο Κωνσταντίνος Τσακίρης δικαιώνεται που κράτησε τους ποιοτικούς παίκτες της ομάδας. Αν μπορεί να τους πλαισιώσει και με άλλους, θα κάνει τη δουλειά του σπουδαίου προπονητή ευκολότερη και τα βαθμολογικά αποτελέσματα άμεσα.

Στην ομάδα του Δώνη δεν υπάρχει εξτρέμ...

Για τη Λάρισα ίσως να ήταν καλύτερα να μην είχε μείνει η ΑΕΚ με δέκα παίκτες. Η συντεταγμένη οπισθοχώρηση της «Ενωσης» αποκάλυψε το βαρετό, αργό και προβλέψιμο παιχνίδι της ΑΕΛ. Τόσο αργό και βαρετό, που αξίζει να παρακολουθήσεις τον Γιώργο Μεσσάλα να ταλαιπωρείται για έκτη χρονιά στο σανίδι παίζοντας το «Ημερολόγιο ενός τρελού».

Τέτοια πλήξη δεν μπορούσα να τη φανταστώ. Ο Κλέιτον παίρνει την μπάλα, προσποιείται σε δύο αντιπάλους και σκοντάφτει πάνω στον τρίτο. Ο Μπαχράμης πάει με κάθετη πάσα να βρει τον Μπακαγιόκο, που βογκάει κλεισμένος από δύο-τρεις αντιπάλους. Ο Σαρμιέντο, που είναι εξαιρετικός ποδοσφαιριστής, κάνει αυτό που γίνεται σε όλο τον κόσμο όταν ο αντίπαλος είναι κλεισμένος στην άμυνά του: βγάζει την μπάλα στην άκρη για να ανοίξει την άμυνα από τα πλάγια. Μάταιος κόπος. Η ΑΕΛ έχει στον πάγκο της έναν από τους πλέον προικισμένους εξτρέμ της περασμένης δεκαετίας, αλλά στην ενδεκάδα της δεν έχει ΚΑΝΕΝΑΝ! Ο μόνος που προσπαθούσε να βγει από τα άκρα ήταν ο Βενετίδης. Ολοι οι άλλοι είναι κεντρικοί μέσοι που προσπαθούν να παίξουν κάθετο ποδόσφαιρο. Ο,τι πρέπει για να πάρουν υψηλή βαθμολογία στην ανάλυση του Γιώργου Κοσμά ο Ζήκος, ο Καφές και οι σέντερ μπακ της ΑΕΚ. Ποιας ΑΕΚ; Μα αυτής που έμαθε (από τον Φερέρ) να παίζει για να κερδίζει. Να παίζει για να διατηρεί τα κεκτημένα της. Μιας ΑΕΚ σαν την Εθνική του Ρεχάγκελ επί Πορτογαλίας. Οι οπαδοί της μπορεί να μην είναι ενθουσιασμένοι με το θέαμα που προσφέρει, αλλά... Οταν σε πέντε παιχνίδια έχεις δεκαπέντε βαθμούς, έντεκα γκολ ενεργητικό και μηδέν παθητικό, όλα είναι ωραία και καλά.
Γίνονται, μάλιστα, ακόμα ωραιότερα όταν διαπιστώνεις ότι ο Μορέτο άντεξε στη δικαιολογημένη αμφισβήτηση και ανέβηκε ψυχολογικά με την άψογη επανεμφάνισή του. Γίνονται ωραιότατα όταν διαπιστώνεις ότι φέτος μπορείς και εσύ να απολαμβάνεις μεγάλο κομμάτι της εύνοιας που οι σφυρίχτρες χαρίζουν παραδοσιακά στους μεγάλους. Διότι η φτωχή πλην τίμια ΑΕΚ αποτελεί παρελθόν. Το ξέρει πολύ καλά κι ο Κασναφέρης, που έχει το χάρισμα να αντιλαμβάνεται τα μηνύματα των καιρών...