Πότε θα γεμίσει η Λεωφόρος; (SportDay / Μιχάλης Λεάνης)

Η Λεωφόρος δείχνει να γεμίζει δύσκολα. Για την ακρίβεια, το γήπεδο της Λεωφόρου, αφού έξω ο δρόμος είναι μονίμως μπλοκαρισμένος. Δείτε το πρόγραμμα. Ο Παναθηναϊκός έχει δώσει ήδη δύο ντέρμπι στη φυσική έδρα του. Δύο από τα εμπορικότερα ματς της περιόδου. Αυτό με τον Ολυμπιακό και την Κυριακή που μας πέρασε με τον ΠΑΟΚ.

Σε κανένα όμως από τα δύο η προσέλευση των οπαδών του «τριφυλλιού» δεν ήταν η αναμενόμενη. Λογικά μένει ακόμα ένα. Αυτό με την ΑΕΚ. Μέχρι τότε βλέπουμε. Οι παίκτες πάντως, διά στόματος Καραγκούνη, ζητούν, σχεδόν παρακαλούν, την επιστροφή των φιλάθλων. Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται και οι δηλώσεις Πεσέιρο, που προφανώς αλλιώς του τα είπαν κι άλλα μετά λύπης του διαπιστώνει πως είναι. Από νωρίς φαινόταν το κακό. Ο Παναθηναϊκός στην πώληση εισιτηρίων διαρκείας τερμάτισε τρίτος, ελλείψει τέταρτου.

Η ΑΕΚ κέρδισε αυτόν τον τίτλο ανεβάζοντας τα φετινά έσοδα της πάνω από τα 10 εκατ. ευρώ. Κοντά στα 10 και ο Ολυμπιακός. Οι «πράσινοι» μόλις που κατάφεραν να αγγίξουν τα τρία εκατ. ευρώ, ποσό χαμηλό για μια ομάδα ανταγωνιστική όπως ο ΠΑΟ.

Η διοίκηση χρεώνει τη μικρή προσέλευση κόσμου στην κόντρα της με τους οργανωμένους. Αν επέστρεφαν αυτοί, τότε τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά, ισχυρίζεται. Προσωπικά δεν συμφωνώ. Δεν είναι μόνο η ιστορική θύρα 13 που παρουσιάζει κενά όταν αγωνίζεται η ομάδα. Και στις υπόλοιπες κερκίδες το ίδιο θέαμα παρατηρείται. Αδεια καθίσματα παντού σε όλες τις θύρες. Ο κόσμος του ΠΑΟ, ανεξάρτητα από τη στάση των οργανωμένων, δείχνει απρόθυμος να στηρίξει την ομάδα. Δεν έχει πειστεί ακόμα ότι κάτι τέτοιο αξίζει τον κόπο. Κι έχει τα δίκια του.
Τα τελευταία χρόνια, εκτός από ένα νταμπλ, δεν έχει κάτι το αξιόλογο να θυμάται. Παλαιότερα τουλάχιστον υπήρχε η Ευρώπη. Οι καλές εμφανίσεις, οι μεγάλες ευρωπαϊκές βραδιές, η καταξίωση. Τώρα ούτε αυτό υπάρχει. Δεν είναι εύκολο για έναν οπαδό που έχει δει την ομάδα του να αγωνίζεται και να ανταγωνίζεται στα ίσα μεγάλες ομάδες να τη βλέπει να αντιμετωπίζει την Αρτμέντια έχοντας χάσει μάλιστα την περασμένη περίοδο την έξοδο στο Τσάμπιονς Λιγκ με τρόπο ανεκδιήγητο.

Ολα αυτά πονάνε και δύσκολα ξεπερνιούνται. Η μόνη ελπίδα να γυρίσουν οι οπαδοί του «τριφυλλιού» στη Λεωφόρο είναι μια επιτυχημένη πορεία της ομάδας στην Ευρώπη, συνοδευόμενη από πρωταγωνιστικό ρόλο στο πρωτάθλημα. Αλλά θα το δείτε και θα με θυμηθείτε. Η πορεία στην Ευρώπη θα σημάνει τη μαζική επιστροφή. Οπως μάθει ο καθένας...

Βραχώσου στον δικό σου τρόπο!

Ο συγγραφέας και πρόεδρος του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου, Δημήτρης Νόλλας, απαντά στις ερωτήσεις της Αννας Γριμάνη, στο ένθετο «Κ» της Κυριακάτικης «Καθημερινής».

Η ελληνικότητα είναι αίσθημα ή συνείδηση;
«Είναι αίσθημα που έχει συνείδηση πως, αν παραμείνει περιχαρακωμένο στον εαυτό του, διακινδυνεύει να μετατραπεί σε βάραθρο ιδεοληψίας».

Παράγει πολιτισμό ο Ελληνας της νέας γενιάς ή μένει κολλημένος σε μια ρητορική ελληνικότητα;

«Εκείνοι που δεν παραμένουν κολλημένοι στις αθλιότητες του διπλανού τους, εκείνοι που δεν δικάζουν, παρά πρώτα και πάνω από όλα τον εαυτό τους, οι ικανοί για τα μεγάλα, ναι, παράγουν πολιτισμό. Είναι εκείνοι που δύνανται, κατά Εμπειρίκον, "να εκτοξεύουν σπέρμα διεισδύοντες". Το ηλεκτρονικό σκυλολόι τούς κρύβει, όταν δεν τους κατατρέχει».

Η αδιαπραγμάτευτη ελληνική αλήθεια μου:
«Δεξιώσου τους πάντες με αγάπη και βραχώσου στον δικό σου τρόπο. Είναι μια αλήθεια που με δίδαξαν οι παλιοί, αλλά και οι σημερινοί ποιητές, όσοι απ’ αυτούς ζούνε ήδη μέσα στο αύριο, η σύγχρονη ελληνική φωνή. Είναι γνωστό, εξάλλου, πως αυτό που στεναχωρούσε τον Εγγονόπουλο μπροστά στον θάνατο ήταν που θα έπαυε να έχει την ελληνική ιθαγένεια».

Καλώς τον Μπρους κι ας άργησε

Τον περασμένο Σεπτέμβρη, και συγκεκριμένα στις 23, ο Μπρους Σπρίνγκστιν έκλεισε 57 χρόνια ζωής. Υστερα από 34 χρόνια καριέρας μιλάει στον καθρέφτη του και λέει:

«Οταν φτάσεις στην ηλικία μου, η κούρσα έχει τελειώσει. Βρίσκομαι πια στον γύρο του θριάμβου. Κάνω ό,τι μουσική μου αρέσει, δεν υπάρχουν κανόνες, δεν περιμένω να μπει το άλμπουμ μου στο TOP 40 ούτε ανησυχώ ότι έχω να ανταγωνιστώ τον 50 cent. Δεν αισθάνομαι καμία πίεση, δεν με περιορίζει καμία εικόνα που έχει δημιουργήσει ο κόσμος για μένα στο παρελθόν, ούτε στο παρόν. Οι προηγούμενοί μου εαυτοί φτιάχτηκαν επίτηδες γιατί εξυπηρετούσαν έναν συγκεκριμένο σκοπό την περίοδο της δημιουργίας τους. Σε κάποιους άρεσε ο ένας, σε κάποιους ο άλλος».

Οταν κυκλοφόρησε το θρυλικό πλέον «Born to Run», με αναφορές στον Φιλ Σπέκτορ, το '75, ήμουν μαθητής. Το απόλυτο soundtrack μιας εφηβείας που ακόμα αντηχεί στα αυτιά μου. Σαξόφωνα και μελωδικές κιθάρες μπλεγμένες με σκισμένα τζιν, ποτά, κοπάνες, εφηβικούς έρωτες, πολύχρωμα φουλάρια. Μετά ήρθε η καλύτερη, για μένα, δουλειά του. Το αυτοβιογραφικό «Darkness on the Edge of Town» με τον Μπρους στο εξώφυλλο του δίσκου ξαπλωμένο ράθυμα να κοιτάει στο πουθενά. Εκεί που στην ηλικία μας όλοι θέλαμε να κοιτάξουμε, χωρίς ενοχές. Στα πόδια του ένα πακέτο τσιγάρα Marlboro. Οσο κι αν ακούγεται αστείο, οι image makers φρόντισαν να επανατυπώσουν το εξώφυλλο γιατί τα τσιγάρα ήταν κακό παράδειγμα για τους νέους στην Αμερική. Δεν ξέρω πόσο κακό παράδειγμα ήταν το Bandland αλλά κι όλα τα κομμάτια του δίσκου, που μιλούσαν για μια χώρα που κοιτάζει μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημά της να λοβοτομήσει τα καλύτερα μυαλά της. Ο Μπρους την εφηβεία του την πέρασε οικότροφος σε ένα κολέγιο Ιησουιτών, αυστηρό κι αντιπαιδαγωγικό. Με τον δίσκο αυτόν για πρώτη φορά αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε ότι παντού στον κόσμο τα ίδια σκατά είναι. Μετά ακολούθησε το λυρικό «The River», διπλό τότε άλμπουμ -ο Μπρους θεωρείται από τους πιο παραγωγικούς ποπ καλλιτέχνες- που μίλησε με απόλυτη ειλικρίνεια για όλα αυτά που σύντομα θα προδίδαμε. Σειρά είχε το folk και για όλους τους εκτός Αμερικής ιδιαίτερο «Nebraska», για να φτάσουμε στο παρεξηγημένο -φρόντισε και γι’ αυτό ο ίδιος- «Born in the USA». Ο Σπρίνγκστιν τότε γνώρισε την απόλυτη καταξίωση, έγινε είδωλο, ποπ σταρ, γέμιζε στάδια. Κάπου εκεί χάθηκε… τον έχασα κι εγώ. Τον ξαναβρήκα στον προηγούμενο δίσκο του με τίτλο «Rising», με την E Street Band έπειτα από χρόνια να τον συνοδεύει. Ενας δίσκος που έψαξε να ρίξει λίγο φως στο σκοτάδι της 11ης Σεπτεμβρίου. Ο Μπρους δείχνει να επιστρέφει στα χαμένα λημέρια του. Το «Magic», το τελευταίο άλμπουμ του που κυκλοφόρησε χθες, κάτι τέτοιο μαρτυρά.

«Ζούμε σε μια εποχή κατά την οποία κατάφεραν να μετατρέψουν καθετί αληθινό σε ψέμα και κάθε ψέμα σε αλήθεια με μεγάλη επιτυχία. Και έχουν παρασύρει μαζί τους σε αυτόν τον τραγικό δρόμο ολόκληρη τη χώρα», δηλώνει στους «Sunday Times». H ευρωπαϊκή περιοδεία του θα ξεκινήσει στις 25 Νοεμβρίου στη Μαδρίτη.